Van woorden naar daden: een internationale macht voor Gaza’s overleving

Wat er gisteren (26 september) bij de Verenigde Naties gebeurde tijdens Netanyahu’s toespraak was goed, ja. Die massale uitstap stuurde een boodschap van veroordeling en afwijzing, en zo’n boodschap was nodig — maar die had er twee jaar geleden moeten komen.

Het had midden oktober 2023 moeten gebeuren, toen de intentie tot genocide al kristalhelder was, toen de leiders van Israël hun plannen openlijk uitspraken, toen de slachtingen al begonnen waren en de mogelijkheid om ze te stoppen voordat ze uitgroeiden tot een volwaardig genocide nog reëel was.

Op dat moment had een beslissende internationale houding het verschil kunnen maken. Maar nu, twee jaar in een genocide die tienduizenden levens heeft uitgeroeid en Gaza tot puin heeft herleid, voelen symbolische gebaren zoals het verlaten van een toespraak hol, onvoldoende en tragisch te laat. Ze klinken als echo’s in een zaal die gevuld had moeten zijn met dringende actie, niet met laattijdig symbolisme.

En waarom staat Netanyahu überhaupt aan de VN-tribune? Waarom krijgt hij het voorrecht om het internationale forum toe te spreken — zelfs als het voor lege stoelen is?

Het antwoord is even voorspelbaar als beschamend: Amerikaanse bescherming. De Verenigde Staten hebben gewerkt als Israëls schild en facilitator, waardoor zijn leiders ongestraft konden blijven, konden doden met onschuldsgarantie, en zich konden spiegelen aan de instellingen die vrede en gerechtigheid zouden moeten waarborgen.

Trump, van wie velen ooit dachten dat hij zich van eindeloze oorlogen zou distantiëren, bleek niet alleen even slecht te zijn als “genocide-Joe” Biden, maar veel erger.

Trumps woorden en daden onthulden een leider die nog genocidaler is, meer ongevoelig voor menselijk lijden, en openlijker dehumaniserend tegenover Palestijnen en wie zich solidair met hen toont. Zijn retoriek normaliseerde wreedheid en bood dekmantel voor slachtpartijen.

Maar deze verklaring, hoe waar ook, is niet genoeg. Netanyahu staat in New York omdat men hem daarheen liet komen. Zijn vliegtuig werd niet onderschept in de lucht. Het werd niet gedwongen te landen in Madrid, Rome, Lissabon of Londen, waar het internationaal recht zijn loop had moeten krijgen.

Hij spreekt omdat zijn onschendbaarheid beschermd wordt, niet alleen door Washington maar door de collectieve passiviteit van al die staten die gebonden zijn aan de plicht om oorlogsmisdadigers te vervolgen of uit te leveren. Zij kozen stilte. Zij kozen verlamming. Zij kozen medeplichtigheid.

En dus wandelt de man die verantwoordelijk is voor massamoorden, collectieve straffen, het uithongeren en bombarderen van kinderen, door New York en beklimt het podium bij de VN alsof hij een staatsman is in plaats van een misdadiger.

Afbeelding

De diplomaten die die uitstap organiseerden hadden verder moeten gaan. Ze hadden niet alleen de zaal moeten verlaten; ze hadden naar voren moeten treden.

Ze hadden een burgerarrest moeten verrichten tegen de genocidale schurk die de sfeer vergiftigt met zijn woorden en zijn blote aanwezigheid.

Internationaal recht — zoals elk recht — is niet bedoeld als een gedicht dat we opdreunen, een ritueel van woorden in plechtige zalen. Als het niet wordt gehandhaafd, is het niets dan theater. Het wordt een ornament van hypocrisie in plaats van een werktuig van gerechtigheid.

En laten we duidelijk zijn: wet alleen is niet voldoende. De wet, zoals die er nu staat, is niet enkel een register van rechten maar ook van plichten. Het internationaal recht veroordeelt niet alleen genocide; het verankert de plicht om het te voorkomen, de plicht om indien nodig in te grijpen om het te stoppen.

Die plicht is niet optioneel. Ze is bindend. Na twee jaar zijn alle juridische en diplomatieke pogingen om dit genocide te stoppen mislukt. De Israëlische bommen blijven vallen. De sluipschutters blijven schieten. De tanks blijven huizen platwalsen. De belegering blijft het leven wurgen.

Recht zonder handhaving is medeplichtig aan moord.

Deze genocide moet met geweld gestopt worden als het op andere manieren niet lukt. Het Palestijnse volk moet beschermd worden — niet met woorden, niet met resoluties, maar met daden. Ze moeten worden afgeschermd tegen Israëlische beulen, met alle nodige middelen.

Dit is wat Colombia’s president Gustavo Petro terecht eiste: een coalitie van de gewilligen, losgemaakt van de verlamming van een VN-Veiligheidsraad die voor altijd door het Amerikaanse veto geketend is, moet met een massale landing de kusten van Gaza bereiken.

Lees hier de vertaling van de volledige toespraak van Gustavo Petro in de VN-Veiligheidsraad

Zij moeten het beleg doorbreken. Zij moeten de hand van de uitvoerder ontwapenen. Zij moeten een einde maken aan het genocide.

Zal dat gebeuren? Waarschijnlijk niet. En dit — dat men faalt te handelen — is medeplichtigheid. Zich onttrekken aan de plicht tot ingrijpen is geen neutraliteit; het is samenwerking in de misdaad.

Afbeelding

Wij zullen geen statements meer toejuichen. Wij zullen geen bloemen meer gooien bij toespraken, hoe welsprekend of goedbedoeld ook. Woorden zijn niets zonder daden.

Alleen daden tellen. Daden zoals de klacht bij het Internationaal Gerechtshof door Zuid-Afrika — hoewel we ook daar by the way consistentie moeten afdwingen.

Zuid-Afrika moet nu ook zijn eigen onderdanen vervolgen die zich aangesloten hebben bij de moordmachine van Israël; wij hebben hun namen al geleverd.

Daden zoals het wapenembargo van Spanje — hoewel, opnieuw, woorden en gedeeltelijke maatregelen volstaan niet. Spanje moet ook oorlogsmisdadigers vervolgen die ontspannen door haar steden wandelen, wijn drinken op Spaanse bodem na zich gebaad te hebben in het bloed van Gaza’s kinderen.

Elke actie telt, ook al schiet ze tekort. Maar laten we onszelf niet bedriegen: de ene actie die deze genocide werkelijk kan stoppen is militaire interventie.

De plicht is helder. De morele noodzaak is dringend. Alles wat daaronder blijft is medeplichtigheid verkleed als diplomatie.

Deze column werd overgenomen van de website 30 maart-Beweging, je kan de columns van Dyab Abu Jahjah volgen via deze mailing list.