De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.
Ook Israëls 'soft power' in sport en cultuur moet worden geboycot
‘Soft power’ is het geheel van middelen waarmee een land status en prestige verkrijgt en zo de publieke opinie en andere staten kan beïnvloeden. De term werd gesmeed door een Harvard professor, een zekere Joseph Nye, en volgens hem vormde cultuur een uiterst belangrijk onderdeel van die zachte macht. Dat is in zekere zin vanzelfsprekend: door het prestige van culturele, academische en sportieve prestaties, krijgt een land ook een beter imago en zo aanzien en invloed.
Toen de avant-gardistische kunstenaar Robert Rauschenberg de VS mocht vertegenwoordigen tijdens de 32e Biënnale van Venetië in 1964, werden zijn kunstwerken overgebracht met een legervliegtuig. Dat geeft een idee van de verhouding tussen hard en soft power, van hoe belangrijk de machthebbers die zachte macht vinden.
Maar soft power is pas echt van levensbelang voor regimes die hun blazoen willen oppoetsen. Prestige is uitstraling en uitstraling is goud waard voor een regime met een bezoedeld blazoen. Denk aan het wereldkampioenschap wielrennen in Rwanda.
Om bij de koers te blijven: het wielerteam Israel-Premier Tech was er naar eigen zeggen uitdrukkelijk op uit om ambassadeur te zijn voor Israël. Ook het Israël Philharmonic Orchestra is een uiterst belangrijke culturele ambassadeur voor Israël. Daar dirigent bij zijn, zoals Lahav Shani, is niet zomaar een onschuldige job, dat is werken voor je land.
Je kan dan tien keer beweren dat je ambassadeur bent van de Israëlische cultuur en niet van het regime, maar dat is scholastiek. Je bent deel van de soft power. Om Nye te citeren: ‘de beste propaganda is geen propaganda’. Dat de staat Israël en zionistische organisaties overal ter wereld dat orkest steunen, is daar een bewijs van.
Het Festival van Vlaanderen heeft al veel Israëlische muzikanten uitgenodigd. Dit heeft met antisemitisme niks te maken, maar alles met het Israel Philharmonic Orchestra binnen de gigantische soft-powermachine rond Israël.
Net zoals ook Eurosong ei zo na vervalst wordt door de systematische stemmencampagnes voor de Israëlische inzending. Ook dat is puur politiek. De mensen die dat doen, weten dat ze soldaten zijn in de propagandaoorlog voor Israël. Dat zeggen ze meestal ook openlijk.
Zo ook dirigent Lahav Shani: hij is trotse ambassadeur van de Israëlische cultuur, maar helaas voor hem ook van een regime dat een genocide aan het plegen is voor de ogen van de hele wereld en er nog mee denkt weg te komen ook. Want al die dat beweert is een antisemiet.
Mocht het niet zo tragisch zijn, het zou bijna komisch worden: een federale eerste minister die een dirigent gaat paaien die even zijn cultureel ambassadeurschap moet afgeven door een al dan niet terechte maar toch begrijpelijke boycot, terwijl diens land een massale hongersnood organiseert, heel Gaza van de kaart veegt met ontelbare doden en gewonden, kortom een genocide pleegt.
Want het is nu officieel, dames en heren. Een onafhankelijke VN-commissie is tot die onomstotelijke conclusie gekomen. Wat iedereen die het nieuws met open ogen volgt al wist. Onze eerste minister gebruikt echter liever het woord antisemitisme dan het woord genocide, terwijl het tweede begrip wel door het hoogste gerechtshof ter wereld plausibel is genoemd en nu dus officieel bevestigd door een VN-commissie.
Het verwijt van antisemitisme is nochtans totaal belachelijk in deze: het Festival van Vlaanderen heeft al veel Israëlische muzikanten uitgenodigd. Het heeft met antisemitisme volstrekt niks te maken. Het heeft te maken met de institutie die het Israel Philharmonic Orchestra is, binnen de gigantische soft-powermachine rond Israël, die wereldwijd vertakkingen heeft, zoals de Spaanse wielerronde Vuelta nog eens heel scherp aantoonde.
Er wordt nu ook ten onrechte gefocust op het feit dat hij zich niet wil distantiëren van het regime, dat is begrijpelijk, maar enkel en alleen omdat hij dus dirigent is van het Israel Philharmonic Orchestra.
Het is niet gemakkelijk om als Israëliër de misselijk makende misdaden van Israël te benoemen, maar een andere Israëlische dirigent deed het wel. Ilan Volkov onderbrak de proms in Londen voor een emotionele toespraak. En ook de romancier David Grossman gaf, zeer tegen zijn zin en rijkelijk laat, toe dat Israël een genocide aan het plegen is. Het siert de man.
Het vergt enorm veel moed, want je wordt in je eigen clan al snel een paria. Israël verdraagt geen afvalligen. De held van 7 oktober, omdat hij die die dag veel mensen had gered, de ex-generaal van het Israëlische leger en politicus, Yair Golan, liet zich naderhand scherp uit dat het leger een hobby maakte van het doden van baby’s.
Hij werd door de hele natie uitgespuwd. Hij zei: “Israël is op weg om een paria-staat te worden, zoals Zuid-Afrika dat was, als we niet weer gaan handelen als een normaal land, (…) dat niet tegen burgers vecht, geen baby's doodt als hobby en zich niet ten doel stelt om bevolkingsgroepen te verdrijven.” Hij sprak de bittere waarheid.
Deze afvalligheid moet je in het licht van misdaden tegen de mensheid eisen. Zeker tegenover de soldaten van de soft power in dienst van instituten, zoals orkesten, culturele instellingen en universiteiten, die het blazoen oppoetsen van een apartheidsregime dat naast een langdurige etnische zuivering nu ook een genocide op zijn naam aan het schrijven is.
Je kan gewoon niet anders. Boycot vanuit het buitenland is het enige dat Israël nog tot rede kan brengen. Dat zeg ik niet, maar dat schreven Israëlische intellectuelen. De oproep werd door 3.000 mensen uit de culturele en academische wereld ondertekend.
Zij smeekten, maanden geleden al, om sancties en boycot om een wapenstilstand af te dwingen. Het is volgens hen de enige hoop om Israël nog tot rede te brengen. Dat is een uiterst belangrijk document in deze discussie.
Daarom moet ook de soft power aangepakt. Op alle fronten. Waarop wachten onze universiteiten om de samenwerking met de Israëlische universiteiten op te zeggen? Waarop wacht ons land om, net zoals een aantal andere landen, de deelname van Israël aan het Eurosongfestival de wacht aan te zeggen?
