De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.
Centrumlinkse partijen Israël zijn geen alternatief voor regering-Netanyahu
Commentatoren presenteren hen regelmatig als een alternatief, hoewel hun beleid vanuit dezelfde uitgangspunten vertrekt als die van rechts.
Ook zij verdedigen de fictie van Israël als een “Joodse staat”, rechtvaardigen de kolonisatie van Palestina met legenden of religieuze argumenten, houden vast aan het principe dat bepaalde rechten uitsluitend voorbehouden zijn aan Joden en verdedigen obsessief de demografische meerderheid.
Dat laatste is wellicht de essentiële premisse van de hele missie. Alle zionistische partijen zijn het erover eens dat Israël koste wat kost een Joodse meerderheid moet behouden.
Daarom ...
Daarom blijft het recht op terugkeer voor honderdduizenden Palestijnse vluchtelingen ondenkbaar.
Daarom worden Palestijnen met Israëlisch staatsburgerschap systematisch gediscrimineerd, omdat hun groeiende aantal wordt gezien als een “demografische bedreiging”.
Daarom worden er muren gebouwd, worden regio’s gefragmenteerd en worden Palestijnen opgesloten in Bantoestans, in plaats van ooit echte gelijkheid of integratie te bereiken.
De zogenaamde “twee-staten”- retoriek van Yair Lapid, de leider van de oppositie, en zijn medestanders lijkt een belofte van een eerlijk Israëlisch-Palestijns compromis, maar in de praktijk verandert er niets. Palestina blijft volledig onder Israëlische controle: gedemilitariseerd, zonder zeggenschap over zijn grenzen, water of lucht, en zonder het recht op terugkeer voor vluchtelingen.
Tegelijkertijd blijven militaire operaties, blokkades en het streven naar een Joodse demografische meerderheid de dagelijkse agenda bepalen. Wat lijkt op een weg naar vrede, is in feite een zorgvuldig verpakte voortzetting van dominantie en ongelijkheid.
De historische verantwoordelijkheid van centrumlinks
Het waren niet de rechtse Likud-regeringen die de nederzettingenpolitiek in gang zetten, maar Labour in de jaren zeventig en tachtig. Dit was geen afwijking van het zionisme, maar juist de kern ervan.
De Labourregeringen onder Golda Meir (1969-1974), Yitzhak Rabin (1974-1977, 1992-1995) en Shimon Peres (1977, 1984-1986, 1995-1996) hebben systematisch nederzettingen gebouwd in de bezette Westelijke Jordaanoever, en de Oslo-akkoorden, die Labour als ‘vrede’ presenteerde, heeft de bezetting juist geconsolideerd.
De oorlogen van 1967 en 1973 en de invasie van Libanon in 1982 werden bovendien geleid of gesteund door dat zogenaamd progressieve kamp. De uitspraken en besluiten van deze Labour leiders lieten weinig ruimte voor twijfel.
Golda Meir ontkende in wezen het bestaan van een Palestijns volk[1], terwijl Yitzhak Rabin zelf toegaf dat de Oslo-akkoorden geenszins bedoeld waren om daadwerkelijke Palestijnse soevereiniteit te waarborgen, maar juist om de Israëlische controle over Jeruzalem en de veiligheid te bestendigen.[2]
Shimon Peres, die vaak werd voorgesteld als de ‘duif’ van de Labourpartij, verklaarde in 1978 dat ‘de Palestijnen geen staat verdienen, maar autonomie onder Israëlische soevereiniteit’ – een visie die naadloos aansloot bij het streven naar akkoorden en demografische controle[3].
Ook hij verdedigde de nederzettingen als een ‘veiligheidsbuffer’ en verwierp het recht op terugkeer van de Palestijnse vluchtelingen als ‘demografische zelfmoord’ [4] .Uit de geschiedenis blijkt dus dat het zogenaamde progressieve kamp het denken van overheersing en uitsluiting niet alleen in daden, maar ook in woorden heeft vormgegeven.
Historici als Avi Shlaim en Ilan Pappé hebben uitvoerig gedocumenteerd hoe de partij HaAvoda (Labor) en haar opvolgers niet alleen medeplichtig waren aan de kolonisatie van Palestina, maar er ook de architecten van waren – lang voordat de rechtse partij Likoed (‘eenheid) aan de macht kwam.
Hun werk laat zien dat de nederzettingenpolitiek, die vaak werd gepresenteerd als een veiligheidsmaatregel, in feite een kolonisatieproject was om de bezette Westelijke Jordaanoever volledig onder Israëlische controle te brengen[5].
Meretz (‘kracht), de partij die zich graag profileerde als ‘linkser’ en sinds 2024 is gefuseerd met Labour onder de naam HaDemokratim (De Democraten), legitimeerde op een bepaald moment tijdens de oorlog de bombardementen op Gaza.
Deze fusie heeft echter niet geleid tot enige beleidswijziging: de nieuwe partij blijft vasthouden aan de standaard zionistische rode lijnen, waaronder de afwijzing van het recht op terugkeer en steun voor een ‘Joodse staat’ met een demografische meerderheid.
Natuurlijk zijn er binnen deze partijen altijd mensen geweest die extra kritisch stonden tegenover de bezetting, maar die stemmen werden systematisch gemarginaliseerd door een partijleiding die onverstoorbaar vasthield aan de zionistische consensus.
Vandaag herhaalt dat patroon zich. Benny Gantz pochte tijdens de verkiezingscampagne van oktober 2022 openlijk over het aantal Palestijnen dat hij als leider van de strijdkrachten in Gaza had vermoord, en toen hij lid werd van het oorlogskabinet van Benjamin Netanyahu, verdedigde hij de belegering en blokkades van voedsel, water, brandstof en medische hulp als ‘drukkingsmiddel’ [6].
Yair Lapid, de leider van de oppositie, gedraagt zich op internationale fora als een gematigde staatsman, maar stemt altijd voor militaire escalatie en tegen erkenning van Palestina, en zijn zogenaamde ‘tweestatenoplossing’ is niets meer dan een openluchtgevangenis onder een nieuw label[7].
Het enige verschil tussen 'links' zionisme en rechts zionisme is de verpakking
Zelfs nu Benjamin Netanyahu verwikkeld is in corruptieprocessen en interne chaos, blijven Benny Gantz en Yair Lapid dezelfde rode lijnen volgen: steun voor de oorlog, verzet tegen internationale onderzoeken naar Israëlische misdaden en absolute voorrang voor een joodse meerderheid.
Conclusie
Daarom verschillen de centrumlinkse partijen niet wezenlijk van de extremisten die ze zeggen te bestrijden. Het enige verschil is de toon: terwijl de rechterzijde schreeuwt om annexatie en etnische zuivering, hult de centrumlinkse oppositie zich in de taal van ‘vrede’ en ‘democratie’ – terwijl ze in de praktijk dezelfde missie van overheersing voortzet.
Centrumlinks is dus geen alternatief, maar een ander model van dezelfde missie: een ‘Joodse én democratische staat’ die alleen democratisch is voor Joden en een regime van overheersing en uitsluiting blijft voor Palestijnen.
Het enige verschil is de verpakking.
Deze analyse werd overgenomen van het Salon van Sisyphus.
Notes:
[1] Golda Meir: “There were no such things as Palestinians… It was not as though there was a Palestinian people in Palestine considering itself as a Palestinian people and we came and threw them out and took their country away from them. They did not exist.” (The Sunday Times, 15 juni 1969)
[2] Yitzhak Rabin (in een toespraak voor het parlement bij de ratificatie van de Oslo II-akkoorden): “The borders of the State of Israel, during the permanent solution, will be beyond the lines which existed before the Six Day War. We will not return to the 4 June 1967 lines. And first and foremost, united Jerusalem, which will include both Ma’ale Adumim and Givat Ze’ev – as the capital of Israel, under Israeli sovereignty… The security border of the State of Israel will be located in the Jordan Valley, in the broadest meaning of that term. We do not want to return to the situation when hostile armies were stationed on the banks of the Jordan River. We will not allow the establishment of a Palestinian army. The Palestinians will be able to run their lives freely in their own framework – a Palestinian entity less than a state.” (Knesset Archives, 5 oktober 1995)
[3] Shimon Peres: “The Palestinians do not deserve a state, but autonomy under Israeli sovereignty.” (The New York Times, 1978)
[4] Shimon Peres (1993, interview met The Washington Post): “Return of the refugees would mean the end of Israel as a Jewish state.” Bron: The Washington Post, 1993
[5] Zie Avi Shlaim. The Iron Wall: Israel and the Arab World. W.W. Norton & Company, 2000; Ilan Pappé. De etnische zuivering van Palestina. Oneworld Publications, 2008; VN-Resolutie 446 (1979) en VN-Resolutie 465 (1980).
[6] Haaretz, 2023 en The Guardian, 2023.
[7] Times of Israel, 2022 en Al Jazeera, 2023