De ring kussen: hoe de techbro’s vazallen werden aan het hof

Op de vierde dag van september, in het jaar des Heren 2025, liet Donald I de Stoute, van het Huis Trump (of Drumpf, zoals diens Huis vroeger klonk in het Oude Rijk), zijn hof bijeenroepen in de Grote Eetzaal van het Witte Huis.

De machtigste techbro’s van het digitale rijk verschenen daar niet om raad te geven of macht te delen, maar om te buigen, de ring te kussen en hun goud te beloven. De hofdag leek meer op een veiling dan op een raad.

What a time to be alive pic.twitter.com/yAqlia5rS7

— Fouad Gandoul (@Fgandoul) September 5, 2025

Aan de hoge tafel zat de koning zelf, breeduit, grimassend en onverzettelijk. Aan zijn rechterzijde knielde Hertog Mark I van het Huis Zuckerberg, bouwheer van luchtkastelen die Metaverse heten en zonnebrillen die niemand dragen wil.

Hij boog diep en sprak, zodat allen het konden horen: “Mijn heer, ik breng u zeshonderd miljard muntstukken, van heden tot 2028, als teken van mijn trouw.”

Iedereen applaudisseerde.

Donald I knikte, en de hofschrijvers krabbelden het bedrag haastig neer op digitaal perkament. Links van hem zat Dame Melania, gemalin én orakel. Met plechtige stem sprak zij: “De robots zijn hier. Onze toekomst is geen sciencefiction meer.”

“Ah, ooh, en oei”, klonk het in de zaal, maar in de ogen van velen lag verwarring. Want als de toekomst reeds was aangebroken, de robots naar het schijnt al aanwezig waren, hoe konden zij er dan nog een graantje van meepikken? Markies Bill van het geslacht Gates, heer van Microsoft, grijnsde zwijgend. Zijn stilte was even veelzeggend als haar woorden.

Daarna stond Burggraaf Tim den Appel van het Huis Cook op en verklaarde: “Sire, ik ben u vazallen al voorgegaan en had u honderd miljard muntstukken toegezegd. Gij hebt de toon gezet. Het rijk zal bloeien.”

Donald I hief zijn hand en sprak: “Ziedaar hoe een vazal spreekt. Allen moeten dit voorbeeld volgen.” En allen knikten, niet omdat zij overtuigd waren, maar omdat zwijgen veiliger was.

Graaf Sergey Brin van Google haastte zich vooraan, loofde de koninklijke druk op Venezuela en prees de macht die tot over de zeeën reikte. Zijn nieuwbakken abt Sundar Pichai sloeg de ogen neer en mompelde: “Majesteit, wij zegenen uw AI-initiatieven. Zij zijn psalmen die wij zingen.”

Baron Satya Nadella, eveneens van het rijk Microsoft, voegde er vroom aan toe: “Laat ons vooral niet vergeten aan wie wij dit te danken hebben. Laat ons koning én koningin prijzen. Haar werk aan scholing en kunde is een licht voor het volk.” Niemand durfde vragen op welk volk hij doelde: zij die hebben of zij die niet hebben.

Daarna trad Kanselier David baron Sacks naar voren. Hij zwaaide met een blauw perkament, als ware het een nieuw wetboek: “Negentig aanbevelingen, Zijne majesteit. Wij versoepelen de milieuwetten, knechten de graafschappen met één regel, en openen de poorten voor export van onze algoritmen. Het rijk zal domineren.”

Men knikte, men juichte, men deed alsof men onder de indruk was, maar niemand vroeg wat dit zou betekenen voor ons water, de lucht en de dorpen.

Was er hier nog een plaats voor boeren of burgers?

Ook heer Sam Altman de Zachte en zijn onderheer Greg Brockman van het Huis OpenAI knielden. Zij spraken van hun Project Stargate als een kathedraal van datacenters, gesteund door 500 miljard muntstukken en door het leger gezegend. Hun woorden klonken als gebeden, maar hun ogen rekenden rente.

En dan toch: een opvallende lege stoel. De bode las de woorden van Hertog Elon van het Musk, verbannen maar nog steeds luidruchtig: “Jazeker, ik was uitgenodigd, maar kon niet komen. Andere plichten weerhouden mij. Want: er wachten duizend miljard muntstukken elders op mij.” Allen wisten dat dit betekende: er is maar plaats voor 1 koning in het rijk van het Huis Trump (of Drumpf).

Zo verstreek den avond, knieval na knieval, tot de hofschrijvers hun balans konden opsommen. De rijkskist van Koning Donald I was gespekt. Zeshonderd miljard van Hertog Mark, honderd miljard van Burggraaf Tim, negentig aanbevelingen van de kanselier, miljarden van Altman en Brockman, en vierentwintig leenheren die hun knie sleten.

En bij het vertrek sprak Donald I, met een glimlach als van een koning-tiran die zichzelf een wijsgeer waant: “De oude regel luidde: als gij niet betaalt, zijt gij het product. Maar in mijn rijk geldt slechts één wet. Er is slechts macht: het begin en het einde van alle handel, de maatstaf van trouw, het enige ware ruilmiddel.”

De techvazallen vielen allen in zwijm bij zoveel illustere wijsheid, zodat men niet langer sprak van Donald de Stoute, maar van Donald de Stoutmoedige.

De hofdag eindigde: niet als een kroniek van voorspoed, maar als een waarschuwing. Want waar de koning geld eist en de vazallen knikken, is de stem van het volk afwezig. De rijken legden hun schatkisten open, en de wetten werden voortaan geschreven in algoritmen.

Ende zo werden democratie en burgerzin, in de Grote Eetzaal van het Witte Huis, tussen de fazant en de wijnkannen, verder tot bijzaak verklaard.

Dit artikel verscheen eerder op de Substack van Jurgen Masure.