Kamping Kitsch: K3 en de hypocrisie van humor en islamofobie

Een groep die decennialang symbool stond voor kindvriendelijke muziek, vrolijkheid en positiviteit, stond plots op een podium dat was omgebouwd tot een vulgaire kermis. De visuals op de gigantische LED-schermenwaren allesbehalve onschuldig. De drie zangeressen verschenen in gesluierde outfits, terwijl mannelijke geslachtsdelen schaamteloos voorbij stuiterden. Even later evolueerden de beelden naar de dames in bikini, dansend en schuddend met hun achterwerk. En dat alles voor een DJ-booth in de vorm van gigantische borsten.

Wat heeft dit met K3 te maken? Niets. Dit was een bewuste stap richting plat vermaak, en het is ronduit onaanvaardbaar dat een groep die door miljoenen kinderen en ouders wordt gevolgd, zich hiervoor leent. Moest het om een groep als ‘Schild & Vrienden’ zijn gegaan, had me dat eerlijk gezegd niet verbaasd – maar K3? Dat maakt het des te schokkender.

Anno 2025 is het totaal ongepast om vrouwen nog steeds te reduceren tot lichamen, borsten en billen. Dat alleen al is problematisch, maar dat dit gebeurt met een groep die synoniem staat voor kindertijd en onschuld, maakt het des te erger. De normalisering van de seksualisering van vrouwen is al giftig genoeg in de muziekwereld, maar als zelfs kinderidolen daarvoor worden ingezet, zijn we een grens voorbij.

Wie denkt dat dit “toevallig” gebeurde, hoeft enkel de sociale media van K3 te bekijken. Op hun officiële accounts zie je enkel foto’s van hun rug, met vooral het publiek in beeld, en één veraf foto van het podium waarop een brave visual te zien is. De provocerende beelden worden bewust weggemoffeld. Dit is geen toeval; dit is framing, een bewuste poging om ophef te vermijden.

Interessant detail: Nora Gharib, zelf moslima maar zonder hoofddoek, verving tijdelijk Marte omdat zij zwanger was. Ze koos bewust om tijdens optredens van K3 geen topjes of schaars-kledingsstukken te dragen, en Studio 100 respecteerde dit met aangepaste outfits. Op sociale media ontstond ophef – ironisch, want precies dezelfde stemmen die luidkeels verkondigen dat vrouwen vrij moeten zijn in hun kledingkeuze draaien 180 graden zodra het om een moslima gaat die minder bloot wil optreden. Plots wordt haar persoonlijke keuze niet langer gezien als vrijheid, maar als ‘onderdrukking’ – een omgekeerde wereld. Precies die hypocrisie lijkt nu door te sijpelen in de K3-optredens op Kamping Kitsch.

De visuals toonden de meiden gesluierd, waardoor onmiddellijk de indruk ontstond dat men wilde laten uitschijnen dat de groep na Nora’s tijdelijke vervanging plots ‘bekeerd’ zou zijn. Naar mijn overtuiging is dit een bewuste knipoog – van Studio 100, de festivalorganisatie, of beiden – want het is ondenkbaar dat Studio 100 niet op de hoogte was van de beelden. Het publiek wordt uitgedaagd te lachen om vrouwen in gesluierde outfits, terwijl subtiel wordt gespeeld met religieuze symboliek. Deze knipoog verwijst duidelijk naar Nora’s persoonlijke keuze om minder bloot te dragen en legt pijnlijk bloot dat trending content en ophef belangrijker lijken te zijn dan respect, context en verantwoordelijkheid.

Beeld je eens in dat die visuals niet drie zogenaamd ‘moslima’s’ hadden uitgebeeld, maar drie orthodoxe Joodse vrouwen. In die beelden worden de meiden eerst kaalgeschoren en daarna met pruiken getoond – een directe verwijzing naar een religieus gebruik – terwijl mannelijke geslachtsdelen er schaamteloos tussendoor stuiteren, om vervolgens plots te transformeren, als een soort Pokémon, in schaarsgeklede vrouwen die dansend hun achterwerk schudden. Iedereen zou meteen doorhebben dat dit een vernederende karikatuur is van een hele gemeenschap. Een storm van kritiek zou losbarsten, Studio 100 en K3 zouden als antisemitisch worden bestempeld, en niemand zou dit wegwuiven als “humor” of “artistieke vrijheid.”

Maar wanneer het gaat over moslims en de islam, blijkt plots alles acceptabel: dan heet het ‘grappig’, ‘artistiek’, ‘satirisch’. Moslims zouden zogenaamd maar een gevoel voor humor moeten hebben. Precies zoals toen Profeet Mohammed werd afgebeeld met een bom in zijn tulband, of zoals Charlie Hebdo keer op keer de spot drijft met de islam. Andere groepen worden beschermd; moslims systematisch uitgesloten. Hun geloof en symbolen mogen belachelijk worden gemaakt, en kritiek daarop heet dan ‘te gevoelig zijn’ of ‘te woke’. Die dubbele standaard is pijnlijk en volstrekt hypocriet.

K3 heeft zich voor dit karretje laten spannen, en Studio 100 is verantwoordelijk. Marketing en trending content lijken belangrijker dan respect, fatsoen en verantwoordelijkheid. Grenzen bestaan niet meer, zolang er geld te verdienen valt. Een kinderidoolgroep die vrouwen en religieuze symbolen reduceert tot lachobjecten? Geen probleem, zolang het trending is en het publiek erover praat.

Het is tijd dat Studio 100 kleur bekent. Jullie zijn geen klein productiehuis; jullie zijn een multinational en miljoenenbedrijf dat elk detail van het merk controleert. Jullie hebben K3 op dat podium gezet, de visuals goedgekeurd en achteraf bewust de ophefmakende beelden verdoezeld. Het is tijd om excuses aan te bieden – aan ouders, kinderen, moslims en iedereen die verwacht dat kinderidolen grenzen respecteren. Stilzwijgen of een commerciële draai is geen optie. Alles minder dan dat is medeplichtigheid.

Kortom: K3 hoort niet thuis op Kamping Kitsch. Dit was geen grap, geen artistieke keuze, maar een ordinaire actie die vrouwen, religieuze symbolen en kinderen als publiek vernedert. Geen humor, geen satire, geen artistieke vrijheid – dit was fout, schaamteloos en respectloos. Het is tijd dat dit hard uitgesproken wordt. Zoals in het K3-lied ‘Alle kleuren van de regenboog’, waar gezongen wordt: “Zou het niet beter zijn als we vooraan, verdraagzaam zijn, verdraagzaam zijn…” Precies dat ontbreekt hier: verdraagzaamheid, respect en verantwoordelijkheid tegenover vrouwen, religies en kinderen.

Sidi El Omari is content creator, opiniemaker, politiek activist en humanitaire hulpverlener.