Ik eis de nacht op: in Amsterdam, in Londen, in Parijs, in Brussel, in Sint-Niklaas, overal ter wereld
Ik eis de nacht op.
Een nacht die niet van de angst is, de angst dat je wordt lastiggevallen.
Een nacht die niet getekend is door steeds achterom kijken en je oren spitsen.
Van je gsm in de hand houden en je contacten (en hulpdiensten) dichtbij, op wandel of met de fiets.
Een nacht die je niet veroordeelt omdat je kortgerokt bent, of alleen op weg.
Een nacht die je niet wegneemt, alleen maar omdat je vrouw bent. En alleen op weg. 💔
Ik eis een nacht van veiligheid, van veilig zijn en van je veilig voelen.
Want de nacht is van Lisa. De nacht is van jou en van mij. De nacht is van elke vrouw.
Wij eisen de nacht op. #rechtopdenacht
Wat er gebeurde met Lisa laat me niet los. Het raakt ons namelijk allemaal. Het is zo onwezenlijk en met niets te vergelijken. Bovendien is het enorm pijnlijk dat het over zo’n jonge vrouw gaat. Toch is het ook herkenbaar voor veel meisjes, jonge vrouwen en vrouwen met wat meer leeftijd: dat je toch nooit volledig veilig bent. Al zeker niet als je alleen op stap bent.
Onveilig
Ik begeef mezelf vaak in het donker door de straten en ik ken het onveiligheidsgevoel. Meer wel dan niet is dat met de smartphone in de hand. Meestal breng ik zelfs iemand op de hoogte dat ik aan het wandelen ben en waar ik ben. Want je weet maar nooit.
Niet enkel in Nederland zijn vrouwen onveilig, ook in België ervaren wij vrouwen dit. Voor mijn werk ben ik dikwijls in Antwerpen, voor politieke doeleinden in Brussel en ik ben ook vaak in Sint-Niklaas, waar ik woon en politica ben. In al die steden voel je je op sommige plekken onveilig.
De situatie met Lisa zet me aan het denken. Naast het feit dat het een ongelooflijk pijnlijke gebeurtenis is, is het ook een extra eyeopener dat we ons niet enkel onveilig voelen, maar het veel te vaak ook gewoon zijn. Als gewezen voorzitster van een vrouwenbeweging spreek ik veel meisjes en vrouwen. Een gemene deler in al die gesprekken is dat elke vrouw al ervaringen had met onveiligheid.
Ik hoor – en ervaar zelf – dat steden nog veel te vaak ingericht zijn vanuit een mannelijk perspectief, met afgelegen plekken zonder sociale controle en veel te weinig straatverlichting. Dat politie en gerecht nog meer rekening kunnen houden met de gevaren die er voor vrouwen kunnen zijn. We moeten daders sneller opsporen, berispen, opvolgen en bestraffen waar nodig, voordat de situatie verder escaleert. Want intimiderend gedrag kan een voorbode zijn van erger.
Actieplan
Ik pleit ervoor dat steden een actieplan straatintimidatie uittekenen met concrete acties waarbij ook vrouwen en vrouwenbewegingen worden betrokken, want wij weten zelf het best waar we het meest nood aan hebben.
Met zoals hierboven beschreven dadergerichte maatregelen. Niet als het al te laat is, maar ook om daders tijdig op te sporen. Met professionals die ingeschakeld worden om signalen van intimidatie in het straatbeeld sneller op te vangen en zo erger te vermijden. Net als politie (ook wijkagenten) dichtbij de mensen, met kennis van – vooral kwetsbare en afgelegen – buurten.
Zo is er in Engeland een vrij recent initiatief waar vrouwelijke politieagenten zich undercover begeven op plekken waar veel vrouwen aanwezig zijn of sporten. Ze sporen daders sneller op en zorgen ervoor dat vrouwen zich veiliger voelen. Uiteraard lost dit niet alle grote misdrijven op, maar het kan wel helpen om potentiële recidivisten op te sporen.
Politieposten aan stations en andere onveilig aanvoelende plekken kunnen helpen. Dat in combinatie met een meldpunt om de drempel om aangifte te doen te verlagen. En in sommige landen en steden hangen bewoners een poster aan hun deur of raam, waar vrouwen die zich onveilig voelen terecht kunnen.
Maatregelen moeten integraal en breed zijn: dadergericht, slachtoffergericht en sensibiliserend. Volgens mij kan onderwijs nog meer inzetten op het sensibiliseren van jongens in het aanleren van gezond sociaal gedrag naar vrouwen toe. Er is in ieder geval nood aan meer investeringen in de strijd tegen geweld op vrouwen, en dat op alle (lokale en bovenlokale) niveaus.
Voldoende middelen voor justitie en geestelijke gezondheidszorg zijn uiteraard ook belangrijke maatregelen. Zodat wij, vrouwen, ons recht terugwinnen: op de nacht, op je kleden hoe je wil, op alleen op stap gaan, op sporten en fietsen op alle plekken, en daar niet op veroordeeld te worden.
Want wat er gebeurde met Lisa maakt me triestig en maakt me boos. Boos omdat we er als samenleving nog niet in slagen om onze meisjes en vrouwen te beschermen. Dat we daar nog niet in slagen, is een graadmeter dat we nog veel werk hebben. En zolang er Lisa’s zijn, laat ik het niet los.
