“Vandaag is er maar één kant om te kiezen: dat is de kant van Israël”, zei Bart De Wever – toen nog burgemeester van Antwerpen – op 10 oktober 2023. “Dat is de kant van de democratie. Dat is de kant van het licht. Tegen de krachten van tirannie. Tegen de krachten van de duisternis. (...) Elke democraat, iedereen die de kant kiest van het licht, moet nu ondubbelzinnig aan onze zijde staan.”
De man is historicus. Hij weet dus uit welke bladzijden van de geschiedenis hij voor zulke retoriek inspiratie haalt. Is een strijd van “licht” tegen “duisternis” ooit goed afgelopen? Wat doe je met duisternis anders dan ze verdrijven?
Sommigen geloven dat er nog menselijkheid schuilt in Bart De Wever, ik nietKunnen De Wevers woorden anders begrepen worden dan als een ondubbelzinnige steunverklaring aan Israël, de kolonisator die sinds 1948 – en daarvoor – de etnische zuivering van Palestijnen uitvoert? Hoe kunnen de woorden van De Wever anders gelezen worden dan als een vrijgeleide voor de waanzin die voorspelbaar zou volgen?
Politiek beest
“De beelden uit Gaza zijn niet om aan te zien”, jammerde Bart De Wever op 6 mei 2025, na anderhalf jaar genocide en anderhalf jaar stilte. Wat een theater. Ze zouden die beelden in een eindeloze loop op groot scherm moeten tonen en zijn oogleden vastzetten, zodat hij niet kan wegkijken van wat hij mee heeft aangericht.En dan als klank zijn eigen woorden er boven monteren.
“De kant van het licht.” En dan uitgemergelde kinderlijken. “De kant van de democratie.” En dan een massagraf. “Elke democraat, iedereen die de kant kiest van het licht, moet nu ondubbelzinnig aan onze zijde staan.” En dan een vader die zijn onthoofde baby vasthoudt.
Sommigen geloven dat Bart De Wever ooit tot inkeer zal komen, dat er nog menselijkheid in hem schuilt. Ik niet. Ik denk dat zijn racistische, koloniale denkbeelden zijn menselijkheid hebben afgestompt. Om zijn geweten te sussen heeft hij het zichzelf zo gewend gemaakt om in de ander het beest te zien, dat hij zelf in een beest is veranderd.
Stilte
“Geruis uit de buitenwereld”, zo noemt hij het protest tegen de genocide in Gaza. Hij wil zich niet laten afleiden. Er zijn belangrijker zaken: een safari in Zuid-Afrika, bijvoorbeeld. Al dat gezeur over menselijkheid begint hem wat te storen. Hij mag het dan wel geruis noemen, maar het zwelt aan, en dat is voor onze eerste minister uitermate vervelend.Zo subtiel zijn ze dus, deze genocidesupportersVandaag is er veel kritiek op zijn stilte, maar wanneer hij denkt onder gelijkgestemden te zijn – zoals op de boekvoorstelling van propagandist voor Israël, Maarten Boudry – spreekt hij wel. “Over Israël heeft u zeker een mening. Ik zal niet zeggen wat ik daarvan denk, want dan kan ik morgen hoogstwaarschijnlijk mijn ontslag aanbieden,” zei hij.
“Dat zegt genoeg eigenlijk”, lachte Boudry. “U zal dat zonder enige twijfel wel voor mij zeggen”, antwoordde De Wever.
Hilariteit in de zaal. Zo subtiel zijn ze dus, deze genocidesupporters.
Laat hem vallen
Neen, ik reken niet op de premier zijn menselijkheid. Hij zal ook niet tot inzicht komen. De Wever zei het zelf in zijn eerste interview als eerste minister: "Ik verander nooit van overtuiging, alleen van functie." Mijn hoop ligt in het geruis dat hem zo stilaan tinnitus bezorgt.Maak je los van deze keizer zonder klerenIk beschuldig Bart De Wever – dat is evident – maar ik beschuldig ook iedereen die hem uit de wind blijft zetten.
Ik zou CD&V en Vooruit willen oproepen: wie een rode lijn trekt, moet zich daar vervolgens ook aan houden. Maak je los van deze keizer zonder kleren. Laat hem vallen. Vorm een wisselmeerderheid en help het geruis te laten aanzwellen tot een storm die De Wever en zijn koloniale denkbeelden weg zal vagen.
In 1898 schreef Émile Zola zijn beroemde “J’accuse” – een krachtig pleidooi tegen onrecht, een stem tegen het stilzwijgen. Vandaag, in het licht van de aanhoudende genocide in Gaza en de passiviteit van Europa, roept SOS GAZA op om hetzelfde te doen. Schrijf je persoonlijke ‘j’accuse’ te formuleren en deel via sociale media of via de website van SOS Gaza.