Franse ex-premier: “Militaire interventie nodig voor humanitaire hulp Gaza”

Als ik vandaag naar Gaza kijk en ik dag na dag zie wat daar gebeurt, kan ik niet anders dan tot deze tragische conclusie komen: er is een misdaad aan de gang in Gaza, een genocide.

Daar is moed voor nodig

Steeds meer stemmen, ook van historici en Israëlische organisaties, verheffen zich om dit te zeggen. En ik bewonder de moed die daarvoor nodig is. Zoals bijvoorbeeld die van Omer Bartov en Amos Goldberg of van B’Tselem en de Israëlische organisatie Physicians for Human Rights[1].

Op het moment herdenken we de genocide van Srebrenica van juli 1995 die leidde tot de dood van 8.000 Bosnische moslimmannen en -jongens en tot de gedwongen verdrijving van 30.000 mensen.

Nu begrijp ik hoe, wat vandaag mogelijk is, mij gisteren nog onmogelijk leek. Ik begrijp dat de stilte, de vrijwillige blindheid, de morele verlamming, veel meer dan menselijke zwakte, de eigenlijke voorwaarden zijn die deze genocide mogelijk maakt.

“Hoe kunnen we aanvaarden dat internationale organisaties buitenspel gezet worden?”

Hoe kunnen we aanvaarden dat internationale organisaties buitenspel gezet worden en het internationaal recht met de voeten wordt getreden, zonder zelfs de ongehoorde druk te vermelden die op de internationale rechtspraak wordt uitgeoefend?

Afbeelding

Al deze aanvallen hebben tot doel om een loodzware stilte in stand te houden, want het zijn immers net deze organisaties die tot taak hebben het onnoembare aan te wijzen en te benoemen.

Zwijgen is medeplichtigheid. Het benoemen is al handelen. Ja, we moeten vandaag de dingen bij hun naam noemen. In Gaza speelt zich onder onze ogen een genocide af.

Alle vormen van dood

Alle vormen van de dood stapelen zich daar op: dood door verplettering onder onophoudelijke bombardementen, dood door georganiseerde honger, dood door de kogel omdat men enkele grammen meel wilde meenemen van achterop een vrachtwagen, dood door het in de steek laten van een bevolking die verstoken blijft van water, van elektriciteit en van medicijnen. Dood ook door dagelijkse vernedering die aan de overlevenden wordt opgelegd, die niet enkel verstoken worden van waardigheid maar ook van elke vorm van hoop.

De intentie van Israël tot genocide is niet abstract: ze werd aangekondigd, verkondigd en opgeëist door Netanyahu

Al deze vormen van dood komen samen op één enkele plaats, met een duidelijke intentie. Deze intentie is niet abstract: ze is aangekondigd, verkondigd en opgeëist door de regering van Benjamin Netanyahu en door verschillende verantwoordelijke Israëlische politici die, met de medeplichtigheid van de Amerikaanse regering en de passiviteit van de Europese staten, voortaan openlijk het project op zich nemen om een heel volk uit te roeien.

Iedere Palestijn, ieder kind, ieder onschuldig leven wordt schuldig door te worden vergeleken met de terroristische daad van 7 oktober. Iedere Palestijn, ieder kind wordt gezien als een obstakel voor de realisatie van het messiaanse project van een Groot-Israël. Volgens deze angstwekkende logica wordt iedereen schuldig, is iedereen veroordeeld.

Passieve medeplichtigheid

Vandaag verkiezen velen, overal ter wereld, om niet te zien, niet te weten. Ze wenden vrijwillig hun blik af van deze trieste realiteit.

Wij leven vandaag te vaak buiten de tragische collectieve geschiedenis die vandaag geschreven wordt, in een beschermde bubbel, in een mentale, morele en fysieke ruimte waar de onverschilligheid heerst, waar zij die comfortabel leven de blik kunnen afwenden van de afschuwelijkheden die zich op enkele meters afstand afspelen.

Dit is de ruimte van de vrijwillige verblinding, van de passieve medeplichtigheid.

Ik wil vandaag een beroep doen op het geweten van de volkeren en staten, opdat er eindelijk een einde komt aan deze stilte en deze passiviteit. Zodat iedereen, intellectueel, artiest, burger, daar waar hij zich ook bevindt, een duidelijke positie inneemt, vastberaden en onmiddellijk. Zodat deze passieve medeplichtigheid stopt die de ergste humanitaire tragedies mogelijk maakt.

Afbeelding

Want morgen kan niemand meer zeggen dat hij het niet wist. Wij weten het, wij zien het, wij snappen het. Wij hebben de absolute morele plicht om te reageren, om te spreken, om ons te verzetten tegen deze moorddadige gekte die zich voor onze ogen afspeelt.

Het erkennen van deze waarheid moet ons meer dan ooit aanzetten tot het weigeren van elke vermenging en elke gelijkschakeling en om alert en waakzaam te blijven om elke opstoot van antisemitisme te voorkomen.

Verloren woord van eer

Het is tijd dat Frankrijk en de andere staten van de wereld hun verloren woord van eer terugvinden, de stem die genocide afwijst, die die het inhumane afwijst. Het is tijd om terug te komen naar deze eerste plicht van elke politiek: menselijke levens beschermen, het onherstelbare voorkomen, de menselijkheid in elk van ons bewaren.

Hulp via een legitieme militaire interventie, ingegeven door de plicht om burgers te beschermen

Vandaag ontvouwt de geschiedenis zich meedogenloos. Zij beoordeelt ons nu al. Laten we haar niet zeggen dat we mislukt zijn in het redden van Gaza. Laten we haar niet zeggen dat we medeplichtig waren door lafheid of door onverschilligheid.

Temeer daar we weten dat we kunnen reageren. Wij weten dat onze staten in staat zijn concrete maatregelen te nemen: door de onmiddellijke opschorting van het Associatieverdrag tussen de Europese Unie en Israël af te kondigen, zolang de schendingen van de mensenrechten doorgaan; door actief de vervolging van Israëlische verantwoordelijken voor het Internationaal Strafhof te steunen; door de arrestatiebevelen uit te voeren, door de dringende humanitaire hulp te organiseren via een legitieme gewapende interventie, ingegeven door de internationale plicht tot het beschermen van burgerbevolkingen; door de deuren van Gaza te openen voor journalisten van over de hele wereld, want we hebben meer dan ooit het recht en de plicht van te weten; door de internationale mobilisatie op te drijven voor een erkenning van een leefbare Palestijnse staat die in staat is zijn burgers te beschermen en in vrede en veiligheid aan de zijde van Israël te leven.

Samen kunnen we alles

Maar belangrijker dan al deze middelen die ter onzer beschikking staan, is vandaag de mobilisatie van elk van ons, overal in de wereld, om duidelijk en beslist onze weigering van het onaanvaardbare uit te spreken.

Alleen kunnen we niets. Samen kunnen we alles.

Afbeelding

Dominique de Villepin (1953) is een centrumrechts conservatief politicus, voormalig Frans minister van buitenlandse zaken (2002-2004), minister van binnenlandse zaken (2004-2005) en eerste minister (2005-2007).

In 2003 verzette hij zich in de VN-Veiligheidsraad namens zijn land tegen de invasie van Irak door de VS en Groot-Brittannië. Toen verwierp hij de redenen die de VS gaven als in strijd met het internationaal recht en gebaseerd op leugens.

Hij publiceerde deze tekst op 1 augustus op zijn X account. Vertaling door Bart Dewil.

Note:

[1] Omer Bartov (°1953), Israëlisch-Amerikaans historicus, hoogleraar Holocaust and Genocide Studies aan de Brown University. Amos Goldberg (°1966), hoogleraar Joodse Geschiedenis en Hedendaags Judaïsme aan de Hebrew University of Jerusalem. B’Tselem (‘naar Gods Beeld’) is een Israëlische ngo die schendingen van de mensenrechten in de bezette Palestijnse Gebieden inventariseert. Physicians for Human Rights verenigt medische experten die ijveren voor gelijke toegang tot gezondheidszorg voor alle inwoners die onder de verantwoordelijkheid van Israël vallen.