Journalist Anas Al-Sharif: dit is mijn testament aan de wereld
Dit is mijn testament en mijn laatste boodschap. Als deze woorden u bereiken, weet dan dat Israël erin geslaagd is mij te doden en mijn stem het zwijgen op te leggen. Allereerst, vrede zij met u en Allah's genade en zegeningen.
Allah weet dat ik alles heb gegeven en al mijn kracht heb ingezet om een steun en een stem te zijn voor mijn volk, sinds ik mijn ogen opende voor het leven in de steegjes en straten van het vluchtelingenkamp Jabalia[1].
Mijn hoop was dat Allah mijn leven zou verlengen, zodat ik met mijn familie en geliefden zou kunnen terugkeren naar onze oorspronkelijke stad, het bezette Asqalan (Al-Majdal)[2]. Maar Allahs wil kwam eerst, en Zijn besluit is definitief.
Ik heb alle details van de pijn meegemaakt, heb vele malen lijden en verlies geproefd, maar ik heb nooit geaarzeld om de waarheid te vertellen zoals die is, zonder verdraaiing of vervalsing – zodat Allah getuige kan zijn tegen degenen die zwegen, degenen die onze moord accepteerden, degenen die ons de adem benamen en wier harten onbewogen bleven bij het zien van de verspreide resten van onze kinderen en vrouwen, en die niets deden om het bloedbad te stoppen waarmee ons volk al meer dan anderhalf jaar te maken heeft.
Ik vertrouw u Palestina toe – de parel in de kroon van de moslimwereld, de hartslag van elke vrije mens in deze wereld. Ik vertrouw u zijn volk toe, met zijn onschuldige kinderen die nooit de tijd hebben gehad om te dromen of in veiligheid en vrede te leven. Hun zuivere lichamen werden verpletterd onder duizenden tonnen Israëlische bommen en raketten, verscheurd en verspreid over de muren.
Ik verzoek u dringend om u niet door ketenen het zwijgen te laten opleggen, noch om u door grenzen te laten beperken. Wees bruggen naar de bevrijding van het land en zijn volk, totdat de zon van waardigheid en vrijheid opkomt boven ons gestolen vaderland.
Ik vertrouw u de zorg voor mijn familie toe. Ik vertrouw u mijn geliefde dochter Sham toe, het licht van mijn ogen, die ik nooit heb kunnen zien opgroeien zoals ik had gedroomd.
Ik vertrouw jullie mijn lieve zoon Salah toe, die ik had willen ondersteunen en begeleiden door het leven totdat hij sterk genoeg was om mijn last te dragen en mijn missie voort te zetten.
Ik vertrouw jullie mijn geliefde moeder toe, wier gezegende gebeden mij hebben gebracht waar ik nu ben, wier smeekbeden mijn vesting waren en wier licht mijn pad heeft verlicht. Ik bid dat Allah haar kracht schenkt en haar namens mij beloont met de beste beloning.
Ik vertrouw u ook mijn levenspartner toe, mijn geliefde vrouw Umm Salah (Bayan), van wie de oorlog mij vele lange dagen en maanden heeft gescheiden. Toch bleef zij trouw aan onze band, standvastig als de stam van een olijfboom die niet buigt – geduldig, vertrouwend op Allah, en verantwoordelijk tijdens mijn afwezigheid met al haar kracht en geloof dragend.
https://www.youtube.com/watch?v=tuFMhiTA49c
Ik verzoek u dringend om hen bij te staan, om hun steun te zijn na Allah de Almachtige. Als ik sterf, sterf ik standvastig op basis van mijn principes. Ik getuig voor Allah dat ik tevreden ben met Zijn besluit, zeker ben van onze ontmoeting met Hem en ervan overtuigd ben dat wat bij Allah is beter en eeuwigdurend is.
O Allah, aanvaard mij onder de martelaren, vergeef mij mijn zonden uit het verleden en de toekomst, en maak mijn bloed tot een licht dat de weg naar vrijheid verlicht voor mijn volk en mijn familie.
Vergeef mij als ik tekort ben geschoten, en bid voor mij met genade, want ik heb mijn belofte gehouden en ben nooit van gedachten veranderd of heb ze nooit verraden.
Vergeet Gaza niet... en vergeet mij niet in uw oprechte gebeden om vergeving en aanvaarding.
Anas Jamal Al-Sharif
Deze tekst werd op 11 augustus gepubliceerd door zijn collega’s van Al Jazeera, de dag nadat Anas al-Sharif werd vermoord. Vertaling Lode Vanoost.
Notes:
[1] Anas werd op 3 december 1996 geboren in het vluchtelingenkamp Jabalia. Vanaf november 2023 kreeg hij doodsbedreigingen op zijn gsm en haatcampagnes op de sociale media van het bezettingsleger. Een maand later werd zijn vader vermoord in Jabalia. Hij was daar gebleven omdat hij door zijn zwakke gezondheid niet kon evacueren naar het zuiden.[2] Zijn ouders en grootouders moesten in 1948 vluchten uit hun dorp Asqalan, ongeveer 10 kilometer ten noorden van Gaza. Op de ruïnes werd de huidige badplaats Asjkelon gebouwd.
