J'accuse van Dalila Hermans: "Spreek, handel en recht godverdomme je rug"

In de 39,5 jaar dat ik rondkruip, waggel en loop op deze aardkloot zag ik vele variaties van het schoonste en het lelijkste dat de mensheid te bieden heeft. Een groot deel van mijn identiteit werd vormgegeven door het allerlelijkste.

Mijn realiteit werd gedeeltelijk geschapen door de Interahamwe, verantwoordelijk voor de genocide in mijn geboorteland. Mijn bewustzijn daarover werd aangescherpt door te lezen en leren over de Gestapo, de Rode Khmer, de Janjaweed, de Black and Tans, de Waffen-SS, de Stasi, Boko Haram en Isis. Om een paar groeperingen op te noemen. Ik voel me nauw verwant met de meest verderfelijke kant van de menselijkheid.

Maar het meest vuile, verwerpelijke en afschuwelijke dat een mens kan zijn, in mijn nederige opinie, is echter altijd een lafaard geweest. Erger dan een geïndoctrineerde zwakkeling die uit overtuiging tot gruwel overgaat, is de slimmere, geïnformeerde zwakkeling die te laf is ook maar iets te doen. Of te zeggen.

Ik verfoei nauwelijks mensen. Probeer mijn hart en hoofd open te houden voor eenieder. Bekijk ook mijn eigen denken, doen en spreken met kritische afstand wanneer mogelijk. Schaam me soms over wanneer wel en wanneer niet en voor ongewaardeerd geluk en privilege in een wereld vol verdriet.

Israël is de kant van het licht, als dat licht de knipperende TL-lamp boven een smerige folterkamer is

Maar iemand die wetens en willens de gruwelen van de wereld aankijkt, iets kán doen, al is het nog zo klein, en dat niet doet … Die verliest voor mij elke claim over enig innerlijk goedheid. Dat soort lafheid, is voor mij de ultieme lelijkheid.

Als het niet inherente menselijkheid is. Als het niet een universele moraliteit is. Als het niet je eigen plaats in de annalen der geschiedenis is. Als het niet een angst voor een oordeel in het hiernamaals is. Wat is er dan nodig om die klomp steen in je borstkas te doen bewegen in een richting die uitgemergelde babies, stukgeschoten kinderen, getraumatiseerde tieners, wanhopige moeders, radeloze vaders een glimmer warmte toebedeelt?

De abjecte lafhartigheid van deze overheid, de diepe donkere slapheid van de figuren die dit land regeren, vertegenwoordigt mijns inziens het slechtste in ons allen. Ik vraag me oprecht af hoe je in die walgelijke val kan vallen.

Israël is de kant van het licht, als dat licht de knipperende TL-lamp boven een smerige folterkamer is. Waarin de lucht doordrenkt is van angst, bloed, zweet, pis. De kant van het licht als dat licht de flikkerende zaklamp van een corrupte agent is, klaar om iemand een kogel door de borst te jagen zonder zelfs maar even door te vragen. De kant van het licht als dat licht de eerste zonnestralen over velden vol lijken is. Verse kinderlijkjes, met schoentjes kleiner dan maatje dertig, verspreid onder dat vale licht, sommige met de voorste fontanel amper dicht.

Dit bloed krijg je niet van je handen gewassen

Hoe voelt het om met hoed in de hand, knie op de grond en moed uit het raam, te buigen voor een meester zo wreed? Ik kan het me nauwelijks voorstellen, iedere ochtend in de spiegel dat oordeel over mezelf te moeten vellen.

J’accuse, uiteraard en zo scherp mogelijk. Maar ik heb ook een profonde pitié, voor een klasse mensen die werkelijk blijven denken “we doen wat we kunnen en als mens zijn we echt okay”.

Dit bloed krijg je niet van je handen gewassen. Deze medeplichtigheid zal al het goede dat je ooit nog probeert te doen, overklassen. Spreek nu, en trek je indien nodig terug. Spreek, handel en recht godverdomme je rug.

Doe mee aan de actie van SOS Gaza en zend hier je eigen j'accuse in.