Wij zijn niet stil – jullie luisteren niet
Ik ben jong. En ik merk dat mijn leeftijd, mijn naam of hoe ik eruitzie vaak al genoeg zijn om me niet serieus te nemen. Niet op school. Niet in de media. Niet in de samenleving. Alsof jong zijn betekent dat je geen mening mag hebben. Of dat je stem pas telt als je volwassen bent, perfect Nederlands spreekt, of past in het beeld dat mensen al in hun hoofd hebben.
Wanneer jongeren actievoeren voor het klimaat, wordt dat weggelachen. Wanneer jongeren discriminatie aanklagen, wordt gezegd dat ze overdrijven. En wanneer jongeren met migratieroots spreken over kansenongelijkheid, krijgen ze te horen dat ze “dankbaar moeten zijn”.
Maar de cijfers liegen niet. Volgens een studie van de UGent (2021) maakt een sollicitant met een migratieachtergrond vijf keer minder kans om uitgenodigd te worden voor een gesprek.
In Vlaanderen zijn jongeren met een migratieachtergrond twee keer zo vaak werkloos als leeftijdsgenoten zonder migratieachtergrond. En uit de PISA-resultaten van de OESO blijkt dat België een van de landen is waar sociale afkomst het sterkst samenhangt met schoolresultaten.
Dat voelen wij elke dag. In de klas. Op de werkvloer. In hoe mensen naar ons kijken, of met ons praten. We moeten voortdurend bewijzen dat we “goed genoeg” zijn. Dat we “wel meedoen”. Alsof onze dromen, ambities en talenten pas meetellen als we foutloos zijn.
Alsof één misstap voldoende is om een vooroordeel te bevestigen dat al lang klaarstond
We mogen geen fouten maken. Niet te luid zijn. Niet te stil. Niet te opvallend, maar ook niet te afwezig. Alles moet kloppen. Onze houding. Onze kledij. Onze punten. Vooral jongeren met een migratieachtergrond voelen die druk.
Alsof we twee keer zo hard moeten lopen om maar half serieus genomen te worden. Alsof één misstap voldoende is om een vooroordeel te bevestigen dat al lang klaarstond.
En dat eist zijn tol. Volgens het Jongerenonderzoek van Ambrassade ervaart meer dan 60 procent van de Vlaamse jongeren prestatiedruk. Vooral meisjes en jongeren met een migratieachtergrond scoren hoog op gevoelens van stress, faalangst en het gevoel nooit genoeg te zijn.
Ik zie het om me heen. Ik zie het bij mijn vriendinnen.
Bij Salima, die elke dag twee uur studeert maar nog steeds te horen krijgt dat ze “niet ambitieus genoeg” is.
Bij Amal, die fluistert in plaats van te spreken, omdat haar mening al zo vaak werd afgebroken.
Ik voel het zelf. Hoe ik elke dag leer om niet zachter te worden, maar standvastiger.
We zijn opgegroeid met tegenstrijdigheden.
We moeten mondig zijn, maar vooral niet te luid.
We moeten ons aanpassen, maar tegelijk trouw blijven aan wie we zijn.
We moeten presteren, maar niet klagen over de obstakels onderweg.
Wie ziet dat de trappen die wij beklimmen vaak steiler zijn?
Dat wij klimmen met rugzakken vol verwachtingen en harten vol hoop?
Jongeren zouden de ruimte moeten krijgen om te groeien, om te zoeken, om te falen
Wat als we eens mochten ademen? Wat als we gewoon onszelf mochten zijn mét imperfecties? Perfectie mag nooit een voorwaarde zijn voor respect. Jongeren zouden de ruimte moeten krijgen om te groeien, om te zoeken, om te falen zonder dat hun fouten meteen worden uitvergroot.
Want wij zijn meer dan ons rapport. Meer dan onze achternaam. Meer dan de beelden die over ons bestaan nog voor we iets gezegd hebben.
En eerlijk? We zijn al lang perfect in het onmogelijke wat we elke dag proberen waar te maken.
Ik schrijf dit stuk omdat ik geloof dat verandering begint bij luisteren. Eerlijk luisteren. Zonder oordeel. Niet om te verbeteren, maar om te begrijpen.
Wij zijn niet stil.
Wij zijn niet dom.
Wij zijn niet ongeïnteresseerd.
Wij zijn jongeren.
En wij willen gehoord worden.
