Wat kunnen we doen voor Gaza? 

Asem Alnabih is een ingenieur en wetenschappelijk onderzoeker uit Gaza City. Op 16 juni schrijft hij een brief aan de wereldopinie, hieronder in verkorte vorm en volledig te lezen op de website van The Electronic Intifada.

Doe iets, nu

“Een vriend buiten Gaza stelde mij een oprechte vraag vanuit zijn verlangen om Gaza en zijn bevolking te helpen: ‘Wat kunnen we doen voor Gaza?’

"Ik was geneigd het standaardantwoord te geven, namelijk dat Palestina de zaak is van iedereen in de wereld, dat iedereen iets moet doen. Bidden is het minste. Verder: blijven praten over Palestina, bewustwording creëren, financiële en media-ondersteuning bieden, enzovoort."

"En hoewel dat antwoord nog altijd geldig is, vond ik de vraag eigenlijk aan het verkeerde adres gericht. Moeten zij die de genocide ondergaan, de buitenwereld vertellen hoe ze moeten handelen? Kunnen we een uur of twee pauzeren van onze uitroeiing, om ideeën te bedenken om onze vrienden buiten Gaza te helpen uitzoeken wat ze kunnen doen om een einde te maken aan het moorden, de hongersnood en de vernietiging waaraan we elke minuut worden blootgesteld?"

"Veel mensen leveren enorme inspanningen voor Gaza op allerlei gebieden. Maar als we kijken naar het effect, is het duidelijk dat ze de genocide en de hongersnood niet kunnen stoppen. Al meer dan 600 dagen zijn we getuige van een massamoord. De wereld ziet het, ongefilterd. De bombardementen. De lichamen. De hongersnood. De ontheemding."

Stel je duizend Madleens voor

"Als we terugdenken aan het belang van massale protesten tegen de Vietnamoorlog en de Apartheid in Zuid-Afrika, kunnen we ons afvragen: is het huidige niveau van wereldwijde mobilisatie voldoende om de genocide in Gaza te stoppen? Zijn mensen met een geweten over de hele wereld in opstand gekomen op een manier die beantwoordt aan de omvang van die genocide?"

"Het schip Madleen is een treffend voorbeeld van een gedurfde en ingrijpende actie. Sommigen zullen zeggen dat Greta en haar metgezellen er niet in geslaagd zijn Gaza te bereiken, de blokkade te doorbreken of hulp te leveren. Dat is waar, maar zo’n uitzonderlijke en moedige actie, waarbij deelnemers bewust hun leven riskeren, kan tot voorbeeld strekken."

"Miljoenen mensen over de hele wereld zijn met hun hart bij de Palestijnen. Waarom gaan dan niet grote groepen tegelijk naar Gaza om de belegering te doorbreken, die ons al meer dan anderhalf jaar verstikt? Stel je duizend schepen voor, niet één. Stel je duizend Madleens voor."

"Je moet ophouden te vragen ‘Wat kunnen we doen voor Gaza?', een vraag die impliceert dat alle mogelijke acties al zijn ondernomen, zodat nietsdoen gerechtvaardigd lijkt. Je moet actie ondernemen. Individueel. Collectief. Creatief. Nieuwe strategieën en nieuwe drukpunten vinden. Dat is mijn boodschap vanuit het hart van het gefolterde en rouwende Gaza."

"Ik schrijf deze woorden, terwijl ik honger heb, en de bombardementen om me heen niet ophouden. Ik roep alle vrije mensen in de wereld op om in actie te komen. Sta op, samen met je collega's en vrienden, en begin iets te doen – wat dan ook – ter plaatse. Vraag me niet wat je voor Gaza kunt doen. Dat is de vraag die je zelf moet beantwoorden. Je weet genoeg. Doe iets – nu.”

Stop Arming Israël

Asems brief is een kreet van wanhoop naar de hele wereld toe. Bij wie hij in ieder geval gehoor heeft gevonden zijn de honderden activisten van de campagne ‘Stop Arming Israël’ die maandagochtend hun sporen hebben nagelaten op de bedrijfsgebouwen van Syensqo in Haren en OIP in Doornik.

Het eerste bedrijf kwam in opspraak door het leveren van een onderdeel van drones, waarmee het Israëlisch leger vorig jaar een hulpkonvooi in Gaza bombardeerde (vrt nws 05-02-25). Het laatste is volledig in handen van het Israëlische Elbit-Systems, een van de belangrijkste wapenleveranciers van de genocide. De actie volgt het voorbeeld van soortgelijke acties tegen Elbit-Systems in Groot-Brittannië.

Protest radicaliseert naarmate medeplichtigheid van politieke leiders onbegrijpelijker wordt

De radicalisering van het protest tegen de genocide is een logische evolutie. Zoals de actievoerders zelf zeggen, petities en betogingen hebben de politiek voortdurend op haar morele plicht gewezen, en er gebeurt niets. Het protest radicaliseert in de mate dat de medeplichtigheid van politieke leiders, bedrijven en instellingen voortduurt en almaar onbegrijpelijker wordt.

De beslissing het associatieverdrag met Israël niet te verbreken is er een pijnlijke illustratie van. Gedurfde acties als die van ‘Stop Arming Israël’ zijn daar een antwoord op. Op de blijvende steun aan een regime dat zich schuldig maakt aan massamoord, bewuste uithongering, foltering, etnische zuivering en vernieling.

Woorden van medeleven met het Palestijnse lijden betekenen niets als men weigert de genocidale moordmachine een halt toe te roepen. Niet over een maand, niet bij wijze van overweging, maar zo snel mogelijk.

Geweten van de mensheid

Het is waar wat Asem Alnabih schrijft. We weten wat er gaande is, iedere dag, ieder uur, iedere minuut. Ook vandaag, terwijl ik dit schrijf, worden uitgehongerde mensen bij de zogenaamde voedselbedeling in Gaza vermoord.

We kennen de oorzaken. De racistische ideologie van het zionisme, de genocide als voortzetting van een koloniale apartheidspolitiek, de door westerse landen verzekerde straffeloosheid, het is vandaag door de alle grenzen overschrijdende schaamteloosheid, leugenachtigheid en wreedheid van het Israëlische optreden, zonneklaar geworden. De genocide verdeelt de wereld in mensen met macht die de misdaad tolereren en mensen zonder macht die protesteren, met als enige wapens hun aantal, hun volharding en hun moed.

In Gaza smeekt men dit protest uit te breiden, te verhevigen. Niet om de openbare orde te verstoren of schade aan privé-eigendom te faciliteren, maar omdat men honger lijdt, zijn kinderen ziet sterven en zich wanhopig afvraagt waarom en waarvoor?

Iedere verantwoordelijke die de beslissing neemt het repressie-apparaat in stelling te brengen om protest tegen de genocide te intimideren – verhoren, arrestaties en opsluitingen, het in beslag nemen van onderzoeksmateriaal, het fysieke geweld tegen vreedzame demonstranten – zou zich diep moeten schamen.

Een genocide laat niet toe neutraal te blijven

Wat kunnen we doen om de genocide te stoppen? Het is een vraag aan het geweten van de mensheid. Een vraag die ieder voor zichzelf moet beantwoorden. Niet iedereen heeft de moed en de durf zich vast te ketenen aan een bedrijfsgebouw, maar mee opstappen in een betoging kan ook de bangste haas.

Alleen niets doen is geen optie. Een genocide laat niet toe neutraal te blijven. Niet als nieuwsmaker en niet als nieuwsconsument.

Nu het geweld tegen de Palestijnen, zowel in Gaza als op de Westelijke Jordaanoever en in Oost-Jerusalem, op de achtergrond dreigt te raken door de Israëlisch-Amerikaanse agressie tegen Iran, is het signaal van ‘Stop Arming Israël’ precies wat we nodig hebben. Blijven berichten, blijven protesteren. De wanhoop van Asem veranderen in hoop.