President Donald Trump. Het is me toch een figuur en een toestand... Du jamais vu.
Ik herinner mij hoe nauwelijks drie jaar geleden en ook 15 jaar terug, sommige mensen met weemoed aan de tijd van Churchill en Adenhauer en De Gaule terugdachten, en aan onze Paul Henri Spaak... en verzuchtten:
"Komen er ooit nog staatsleiders met grote persoonlijkheid? Met volop wilskracht en zelfvertrouwen? Wat zijn ze in onze dagen zwak, kleurloos en inwisselbaar..."
Nu is er zo iemand. Maar hoe vreemd is hij. Hoe kinderlijk in veel communicatie. Hoe vol van zichzelf op belachelijke, gênante manier... En hoezeer gaat hij onbeschaamd voor uitdaging, intimidatie, ook van bondgenoten, en voor naakt machtsvertoon. Voor de Wet van de Sterkste...
(Afbeelding van de Live Blog Navo-top Den Haag 25 juni '25 uit site De Standaard, en van VRTnws app (met Navo- secretaris-generaal Mark Rutte).
Wat de grote kosten betreft voor bewapening en oorlogsvoering die net zijn gestemd in Den Haag op de NATO-top...
Ik lees van bepaalde analisten kritieken. Dat het niet in het regeerakkoord stond, en al zeker niet in de verkiezingsprogramma's.
Dat er op bijna hetzelfde moment als de NAVO top waar 5 procent wordt toegezegd aan militaire bestemmingen, door de regering de boodschap de wereld wordt ingestuurd: "De budgettaire toestand is zorgwekkend. Dit land staat voor grote uitdagingen."
Deze argumentatie en visie heb ik graag gelezen. Ze bevat logica en is manifest goedbedoeld. Tegelijk vind ik er iets aan haperen. De blindheid. Blind blijft ze voor de tijdsgeest. In de Koude Oorlog gaf ons land ook 3,5 % uit en meer aan deze zorg. Wil men ontkennen dat de dreiging en het oorlogsklimaat terug is? Ten tweede: dit soort denken is merkwaardig, bedroevend rationalistisch, ideëel waar het zich afsluit voor de realiteit van hoe Macht werkt. Hadden linkse, regeringskritische analisten zelf als premier tegen de stormvloed van Trumps aanpak in gegaan? Hoe dan? Eisen zij van onze politici niet iets bovenmenselijks?
