1. Israëls aanval op Iran: onderdeel van Washingtons mondiale strategie

Op 13 juni 2025 voerde Israël een aanval uit op Iran. Deze daad, die volgens internationaal recht illegaal is, zou ondenkbaar zijn zonder de intense steun van de VS, de NAVO en de EU.

Sterker nog, de VS onderhandelde tot op het allerlaatste moment met Iran over diens nucleaire programma – ogenschijnlijk om een vals gevoel van veiligheid te creëren – terwijl de militaire aanval al beslist was.

Het lijkt erop dat Washington heeft gekozen voor een mondiale drie-frontenoorlog om de VS-hegemonie te verdedigen tegen de BRICS-landen en het mondiale Zuiden.

In Europa gaat de NAVO-proxyoorlog[1] – geleid door Duitsland – door in Oekraïne tegen Rusland, met als doel Rusland strategisch te verslaan en als geopolitiek machtsblok te breken. De minister van Buitenlandse Zaken van de EU Kaja Kallas heeft dit openlijk als oorlogsmotief genoemd.

Op het derde front in Oost-Azië concentreert de VS zijn strijdkrachten om China uit te dagen

In het Midden-Oosten voert Israël een door de VS gesteunde proxyoorlog tegen Iran. Het doel: Iran uitschakelen als strategische bondgenoot van Rusland en China, en de Chinese oliebevoorrading ontregelen — een rol waarin Iran van cruciaal belang is.

Op het derde front in Oost-Azië concentreert de VS zijn strijdkrachten om China uit te dagen. Net zoals Duitsland en Oekraïne in Europa worden staten en regio’s zoals Japan, de Filipijnen en Taiwan uitgebouwd tot anti-China-frontlinielanden.

2. Massale militaire opbouw en werkelijke agenda van de NAVO

Het voeren van een drie-frontenoorlog vereist enorme militaire opbouw. Op de komende NAVO-top in Den Haag wordt verwacht dat een nieuw defensie-uitgavendoel van 5 procent van het BBP wordt aangenomen – een verdubbeling van de huidige uitgaven tot ongeveer 3000 miljard euro. Duitsland alleen al zou jaarlijks 225 miljard euro besteden aan militaire doeleinden – bijna de helft van de federale begroting.

Vandaag overtreffen de militaire uitgaven van de Europese NAVO-leden die van Rusland met meer dan een factor vier

Reeds vandaag overtreffen de gecombineerde militaire uitgaven van de Europese NAVO-leden die van Rusland met meer dan een factor vier. Deze herbewapening draait niet om verdediging. Het gaat erom dat de NAVO in staat wordt gesteld om een wereldoorlog tegen Rusland, China en Iran tegelijkertijd te voeren.

3. Controle over maritieme routes

In de NAVO-strategie om wereldwijd uit te breiden en de VS-hegemonie te verdedigen, speelt de controle over zeestraten, maritieme handelsroutes en hele zeeën een centrale rol.

We zijn momenteel getuige van pogingen om de Oostzee te veranderen in een ‘Mare Nostrum’ van de NAVO – een maritieme route waarin zelfs internationale scheepvaartroutes en de toegang tot de Noordzee en de Atlantische Oceaan onder NAVO-controle worden gebracht.

Baltische Zee, ook Oostzee genoemd. Kaart: M.Minderhoud, Wikimedia Commons, publiek domein.

Een instrument in dit streven zijn de EU-sancties tegen Russische olietankers, afgedwongen door NAVO-leden zoals Estland in de Oostzee.

Hoewel de NAVO zich enigszins moest terugtrekken vanwege Russische marine-escortes van commerciële schepen, blijft het strategische doel duidelijk: Rusland de toegang tot de Oostzee ontzeggen, waarmee een geopolitieke realiteit sinds de tijd van Peter de Grote (1672-1725) ongedaan wordt gemaakt.

De illusie dat Rusland economisch geruïneerd en opgesplitst kan worden in kleinere staten, blijft een drijvende kracht achter deze strategie.

4. Uitbreiding van oorlogsgebied en de gevaren van escalatie

De NAVO heeft uitgebreide militaire infrastructuur opgebouwd rond de Oostzee. Daaronder valt ook het nieuwe commandocentrum in Rostock, dat bewust niet wordt aangeduid als NAVO-hoofdkwartier – want dat zou een duidelijke schending zijn van het Duitse herenigingsverdrag, dat de stationering van buitenlandse troepen in het voormalige Oost-Duitsland verbiedt.

De NAVO probeert het oorlogsgebied tegen Rusland uit te breiden door bevroren conflicten uit de Koude Oorlog nieuw leven in te blazen – zoals de kwestie van de maritieme toegang van Rusland.

De herbewapening zal diepe bezuinigingen vereisen op pensioenen, openbare gezondheidszorg, onderwijs en infrastructuur

In 1946 trok de USSR zich terug van het Deense eiland Bornholm onder twee voorwaarden: geen NAVO-troepen en vrije doorgang voor Russische schepen naar de Atlantische Oceaan.

Beide voorwaarden lijken nu bedreigd te worden. Dat legt de basis voor een gevaarlijke maritieme escalatie van de oorlog.

Het eiland Bornholm in het rood omcirkeld. Kaart: NormanEinstein, Wikimedia Commons.

5. Sociaal afbraakbeleid en de rol van oorlogswinstmakers

De NAVO-herbewapening voor een wereldoorlog op drie fronten gaat onvermijdelijk gepaard met een sociale aanval tegen de eigen bevolking.

Hoewel politieke leiders dit krachtig ontkennen, is de realiteit duidelijk: als de helft van de federale begroting naar militaire uitgaven gaat, kan dit niet uitsluitend met schulden worden gefinancierd. Het zal diepe bezuinigingen vereisen op pensioenen, openbare gezondheidszorg, onderwijs en infrastructuur.

Duitsland en andere NAVO-landen worden omgevormd tot gemilitariseerde staten waar essentiële middelen van de samenleving worden gekanaliseerd naar oorlogsvoorbereiding.

We hebben een krachtige alliantie nodig tussen arbeiders in het mondiale Noorden en sociale bewegingen in het mondiale Zuiden

De echte winnaars van deze ontwikkeling zijn grote investeringsfirma’s van de VS zoals BlackRock,[2] die aanzienlijke aandelen hebben in Duitse wapenfabrikanten zoals Rheinmetall. Voor hen is oorlog – en de voorbereiding daarop – een bloeiende business te midden van een kapitalisme in crisis en dalende winstmarges.

Het is tijd om terug te slaan tegen deze oorlogswinstmakers. Wat we nodig hebben, is een krachtige alliantie tussen arbeiders in het mondiale Noorden en sociale bewegingen in het mondiale Zuiden.

x

Sevim Dagdelen is voormalig parlementslid van de Duitse Bundestag.

Dit artikel verscheen eerder op Morning Star.

Notes:

[1] Proxy-oorlog of ‘oorlog bij volmacht’ (Engels: proxy war) is een conflict waarbij één partij (meestal een grootmacht) een andere partij, de gevolmachtigde, een oorlog laat voeren, en daarbij als achterman optreedt. Het vuile werk wordt m.a.w. door een ander gedaan. De grootmacht levert economische, ideologische, logistieke en/of militaire steun. De gevolmachtigde is meestal een kleiner land en draait meestal voor de negatieve consequenties van zo’n oorlog op.

[2] In België heeft BlackRock aanzienlijke belangen in onder andere Delhaize en Umicor. (nvdr)