Dit is het einde. Het laatste met bloed doordrenkte hoofdstuk van de genocide. Het zal snel voorbij zijn. Nog enkele weken. Hooguit. Twee miljoen mensen kamperen tussen het puin of in de open lucht. Dagelijks vallen er tientallen doden en gewonden door Israëlische granaten, raketten, drones, bommen en kogels.

Ze hebben geen schoon water, medicijnen en voedsel. Ze staan op het punt in te storten. Ziek. Gewond. Doodsbang. Vernederd. In de steek gelaten. Berooid. Uitgehongerd. Hopeloos.

Deportatie als doel

Op de laatste pagina’s van dit horrorverhaal lokt Israël op sadistische wijze uitgehongerde Palestijnen met beloften van voedsel naar de smalle en overvolle strook land van vijftien kilometer, die grenst aan Egypte.

Israël en zijn cynisch genaamde Gaza Humanitarian Foundation (GHF), naar verluidt gefinancierd door het Israëlische ministerie van Defensie en de geheime dienst Mossad, gebruikt hongersnood als wapen. Het lokt Palestijnen naar het zuiden van Gaza, net zoals de nazi’s uitgehongerde Joden in het getto van Warschau naar de treinen richting vernietigingskampen lokten.

Israël lokt Palestijnen naar het zuiden van Gaza, net zoals de nazi’s uitgehongerde Joden naar de treinen richting vernietigingskampen lokten

Het doel is niet om de Palestijnen te eten te geven. Niemand beweert in alle ernst dat er genoeg voedsel is of voldoende hulpcentra zijn. Het doel is Palestijnen in zwaarbewaakte kampen te proppen en ze te deporteren.

Explosie, implosie

Hoe moet dit verder? Ik ben al lang geleden gestopt met het voorspellen van de toekomst. Het lot weet ons altijd te verrassen. Maar er zal een laatste humanitaire explosie plaatsvinden in het menselijke slachthuis van Gaza.

We zien het aan de groeiende menigten Palestijnen die vechten om een voedselpakket, waarbij Israëlische en Amerikaanse privé-militairen in de eerste acht dagen van de hulpverlening minstens 130 mensen hebben doodgeschoten en meer dan zevenhonderd anderen hebben verwond.

We zien het aan Benjamin Netanyahu’s bewapening van aan ISIS gelieerde bendes in Gaza die voedselvoorraden plunderen.

Israël, dat honderden medewerkers van de United Nations Relief and Works Agency for Palestine Refugees in the Near East (UNRWA), artsen, journalisten, ambtenaren en politieagenten heeft uitgeschakeld met gerichte moordaanslagen, heeft de implosie van het maatschappelijk middenveld georkestreerd.

Breuk in hek Egypte

Ik vermoed dat Israël een breuk in het hek langs de Egyptische grens zal faciliteren. Wanhopige Palestijnen zullen de Egyptische Sinaï binnenstromen. Misschien loopt het anders af. Maar het zal snel eindigen. De Palestijnen kunnen niet veel meer verdragen.

Genocide is openbaar beleid. Goedgekeurd en ondersteund door onze regeringspartijen

Wij – volwaardige deelnemers aan deze genocide – zullen ons krankzinnige doel hebben bereikt: Gaza leeghalen en Groot-Israël uitbreiden. We zullen het doek laten vallen over de gelivestreamde genocide.

We zullen de alomtegenwoordige universitaire studies over de Holocaust getrotseerd hebben, die, zo blijkt, niet zijn bedoeld om ons toe te rusten de genocide te beëindigen, maar om Israël te vergoddelijken als een eeuwig slachtoffer dat het recht heeft om massamoorden te plegen. De mantra van nooit meer is een grap.

Het besef dat wanneer we de mogelijkheid hebben om genocide te stoppen en dat niet doen, we schuldig zijn, geldt niet voor ons. Genocide is openbaar beleid. Goedgekeurd en ondersteund door onze regeringspartijen.

Sprakeloos

Er valt niets meer te zeggen. Misschien is dat juist de bedoeling. Om ons sprakeloos te maken. Wie voelt zich niet verlamd? En misschien is ook dat de bedoeling. Om ons te verlammen. Wie is er niet getraumatiseerd? En misschien was ook dat gepland.

Niets wat we doen lijkt het moorden te kunnen stoppen. We voelen ons weerloos. We voelen ons hulpeloos. Genocide als spektakel.

Ik kijk niet meer naar de beelden. Ik kan het niet

Ik kijk niet meer naar de beelden. De rijen kleine, in doeken gewikkelde lichamen. De onthoofde mannen en vrouwen. Gezinnen die levend zijn verbrand in hun tenten. De kinderen die ledematen hebben verloren of verlamd zijn.

De krijtachtige dodenmaskers van degenen die onder het puin zijn gehaald. Het gehuil van verdriet. De uitgemergelde gezichten. Ik kan het niet.

Les van de Holocaust

Deze genocide zal ons achtervolgen. Het zal door de geschiedenis heen weerklinken met de kracht van een tsunami. Het zal ons voor altijd verdelen. Er is geen weg terug.

En hoe zullen we ons dit herinneren? Door het ons niet te herinneren.

Als het voorbij is, zullen al diegenen die het hebben gesteund, al diegenen die het hebben genegeerd, al diegenen die niets hebben gedaan, de geschiedenis herschrijven, inclusief hun persoonlijke geschiedenis.

Het was moeilijk om iemand te vinden die toegaf nazi te zijn geweest in het naoorlogse Duitsland of lid van de Ku Klux Klan toen de rassenscheiding in het zuiden van de Verenigde Staten werd opgeheven. Een natie van onschuldigen. Van slachtoffers. De geschiedenis herhaalt zich.

Deze genocide zal ons achtervolgen en voor altijd verdelen

We denken graag dat wij destijds Anne Frank zouden hebben gered. De waarheid is anders. De waarheid is dat we, verlamd door angst, bijna allemaal alleen onszelf redden, zelfs ten koste van anderen. Maar dat is een waarheid die moeilijk te verteren valt. Dat is de echte les van de Holocaust. Het is beter dat die wordt uitgewist.

In zijn boek “One Day, Everyone Will Have Always Been Against This” schrijft Omar El Akkad: Als een drone een naamloze ziel aan de andere kant van de planeet zou verpulveren, wie van ons zou daar dan ophef over maken? Wat als het een terrorist blijkt te zijn? Wat als de standaardbeschuldiging waar blijkt te zijn en wij daarmee impliciet als sympathisanten van terroristen worden bestempeld, verstoten en uitgescholden?

Over het algemeen geldt dat mensen het meest gemotiveerd zijn door het ergste dat hen zou kunnen overkomen. Voor sommigen is het ergste wat hen kan overkomen het uitsterven van hun familie door een raketaanval.

Hun hele leven wordt met de grond gelijkgemaakt en dat wordt preventief gerechtvaardigd in naam van de strijd tegen terroristen, die per definitie terroristen zijn, omdat ze zijn gedood. Voor anderen is het ergste wat hen kan overkomen, dat ze worden uitgescholden.

Je kunt mijn interview met El Akkad hier bekijken.

Je kunt niet een volk decimeren en dan geen terugslag verwachten

Terugslag

Je kunt niet een volk decimeren, twintig maanden lang bombardementen uitvoeren om hun huizen, dorpen en steden met de grond gelijk te maken, tienduizenden onschuldige mensen afslachten, een belegering opzetten om massale hongersnood te veroorzaken, hen verdrijven uit het land waar ze al eeuwenlang wonen en dan geen terugslag verwachten.

De genocide zal eindigen. Het antwoord op het schrikbewind van de staat zal komen.

Op dit schilderij van Pierre-Paul Prud’hon merkt de dader niet dat de gerechtigheid hem al in het vizier heeft. Hedges vreest meer vergeldingsacties op de genocide door Israël. Wikimedia / publiek domein.

Als je denkt dat dat niet zo is, weet je niets van de menselijke natuur of van de geschiedenis. De moord op twee Israëlische diplomaten in Washington en de aanval op aanhangers van Israël tijdens een protest in Boulder, Colorado, zijn slechts het begin.

Chaim Engel, die deelnam aan de opstand in het nazi-vernietigingskamp Sobibor in Polen, beschreef hoe hij, gewapend met een mes, een bewaker in het kamp aanviel.

“Het is geen beslissing”, legde Engel jaren later uit. “Je reageert gewoon, instinctief reageer je daarop. Ik dacht: ‘Laten we het doen, laten we het doen.’ En ik ging. Ik ging met de man mee naar het kantoor en we hebben die Duitser vermoord. Bij elke steek zei ik: ‘Dat is voor mijn vader, voor mijn moeder, voor al deze mensen, voor alle Joden die jullie hebben vermoord.’”

Hoe kunnen ze degenen die ze dit hebben aangedaan niet haten?

Verwacht iemand dat Palestijnen anders zouden handelen? Hoe moeten ze reageren als Europa en de Verenigde Staten, die zichzelf opwerpen als voorvechters van de beschaving, een genocide hebben gesteund waarbij hun ouders, hun kinderen, hun gemeenschappen zijn afgeslacht, hun land is bezet en hun steden en huizen met de grond zijn gelijk gemaakt? Hoe kunnen ze degenen die hen dit hebben aangedaan niet haten?

Welke boodschap geeft deze genocide? Niet alleen aan de Palestijnen, maar aan iedereen in het Zuiden?

Jullie doen er niet toe

Het antwoord is ondubbelzinnig. Jullie doen er niet toe. Het humanitair recht geldt niet voor jullie. Wij geven niets om jullie lijden, de moord op jullie kinderen. Jullie zijn ongedierte. Jullie zijn waardeloos. Jullie verdienen het om gedood, uitgehongerd en onteigend te worden. Jullie moeten van de aardbodem worden weggevaagd.

“Om de waarden van de beschaafde wereld te behouden, is het noodzakelijk  een bibliotheek in brand te steken”, schrijft El Akkad: “Een moskee opblazen. Olijfbomen verbranden. Je verkleden in de lingerie van vrouwen die zijn gevlucht en dan foto’s maken. Universiteiten met de grond gelijk maken. Sieraden, kunst en voedsel plunderen. Banken.”

“Kinderen arresteren omdat ze groenten plukken. Kinderen neerschieten omdat ze stenen gooien. Gevangenen in hun ondergoed rond laten paraderen. Een man zijn tanden uitslaan en een toiletborstel in zijn mond steken.”

“Vechtende honden loslaten op een man met het syndroom van Down en hem vervolgens laten sterven. Anders zou de onbeschaafde wereld wel eens kunnen winnen.”

Buigen voor afgoden

Er zijn mensen die ik al jaren ken en met wie ik nooit meer zal praten. Ze weten wat er gaande is. Wie weet dat niet? Ze zullen niet het risico nemen hun collega’s van zich te vervreemden, als antisemiet te worden bestempeld, hun status in gevaar te brengen, berispt te worden of hun baan te verliezen.

Aan de voeten van deze afgoden liggen tienduizenden vermoorde Palestijnen

Ze riskeren niet hun leven, zoals de Palestijnen dat doen. Ze riskeren het bezoedelen van de zielige monumenten van status en rijkdom die ze hun hele leven hebben opgebouwd. Afgoden. Ze buigen voor deze afgoden. Ze aanbidden deze afgoden. Ze zijn erdoor geknecht.

Aan de voeten van deze afgoden liggen tienduizenden vermoorde Palestijnen.

x

Dit artikel verscheen eerder op Scheerpost. De vertaling is van Jan Reyniers. Chris Hedges ontving een Pulitzer-prijs voor zijn werk. Hij was jarenlang buitenlandcorrespondent voor The New York Times en daarvoor voor diverse andere media.