Toen ik in 2019 begon als leerkracht fotografie in het volwassenenonderwijs, had ik nooit gedacht dat ik me vandaag zo machteloos zou voelen.

In mijn tweede semester sloeg corona toe. Plots moesten we overschakelen naar afstandsonderwijs, praktijklessen vielen weg, uitstappen werden geschrapt. Maar we gaven niet op. We herbedachten onze aanpak, sleutelden aan lesmateriaal en deden er alles aan om onze cursisten – stuk voor stuk gemotiveerde volwassenen – de nodige vaardigheden bij te brengen.

En toen kwam het volgende: een nieuw leerplan. Fotografie werd opgewaardeerd tot een diplomagerichte beroepsopleiding. Geen vrijblijvende hobbycursus meer, maar een traject dat leidt tot een officieel erkend diploma, gelijkgesteld aan dat van het secundair beroepsonderwijs.

Het is alsof onze inspanningen en die van onze cursisten er niet toe doen

De coördinator beet er zijn tanden op stuk en gaf er uiteindelijk de brui aan. Maar wij – het team fotografie – zetten door. We herschreven modules, ontwikkelden lessenreeksen en overtuigden cursisten om een traject van vijf jaar aan te gaan: vijf basis- en vijf specialisatiemodules.

We hebben er letterlijk honderden uren in gestoken. En nu? Nu zegt de nieuwe minister van Onderwijs dat fotografie toch weer een hobbyopleiding is. Alsof al dat werk niets waard was. Alsof onze inspanningen – en die van onze cursisten – er niet toe doen.

Voor veel van onze cursisten – leerkrachten, verpleegkundigen, dakwerkers, ICT’ers, politieagenten, enz. – maakt het eigenlijk niet uit of het nu een hobby of een beroep is. Sommigen willen van fotografie hun beroep maken, vaak in bijberoep.

Velen volgen de opleiding om betere foto’s te maken voor hun werk, sociale media of gewoon op vakantie. En af en toe is er iemand die gewoon naar de les komt om deel uit te maken van een groep. Ondertussen zijn ze bijna allemaal gewonnen voor onze vernieuwde opleiding tot vakfotograaf.

Maar het wordt dus nog erger. Door de prijsstijging – van 120 euro naar 320 euro per semester – dreigen veel cursisten af te haken. Voor ministers met een riant loon is dat misschien een detail, maar voor onze cursisten is het een serieuze hap uit het budget. Velen twijfelen of ze zich in september nog zullen inschrijven.

Wij zullen intussen actie voeren, onze stem laten horen en uiteindelijk ook de rekening maken van wie voor en tegen stemt

Sommigen zeggen het al luidop, anderen zwijgen nog uit solidariteit, omdat ze weten dat hun beslissing ook onze jobs in gevaar kan brengen.

Zowel onder collega’s als onder cursisten is het onbegrip – en ja, ook de boosheid – groot. De minister doet alsof alles al beslist is en in kannen en kruiken zit, maar dat is natuurlijk niet zo. Ze moet haar plannen nog voorleggen aan het parlement.

Wij zullen intussen actie voeren, onze stem laten horen en uiteindelijk ook de rekening maken van wie voor en tegen stemt. En laat er dan geen enkele politicus komen zeggen dat het zonder hem of haar nog erger was geweest – ik smijt die met plezier voor een klas vol fotografieleerlingen.

x

Han Soete is leerkracht fotografie