Wat zijn kinderen vandaag? Moeders? Leraren? Automobielen? Kerken?...

Het is vandaag nog eens een officiële, volkomen katholieke feestdag, Onze-Heer-Hemelvaart. Een eerste beschouwing vertrouw ik het internet toe rond tien uur dertig. De actualiteit (en dat geldt helaas ook voor de liturgie op deze feestdag) is niet om naar huis te schrijven, dus gunnen we ons het gezelschap van het laatste deel in de reeks Matthéo van Gibrat, dat over WO II handelt, over de veldslag van de Duitsers tegen Belgen en Fransen in mei 1940, die eindigde met de grandioze vlucht vanuit Duinkerke. En over de zoon die niet weet dat de ongelooflijk behulpzame Matthéo zijn vader is.  We trekken ons terug na de dubieuze kerk-ervaring met een kleine koffie in het Grand Café Royale (aka Hotel de La Gare) in thuisstad Leuven. Het Afro-Belgische meisje dat opdient, is niet alleen charmant en verontrustend mooi, zij spreekt gelukkig heel wat beter Nederlands dan de dienstdoende Afro-Belgische pastoor in de Sint-Pieterskerk. We proberen de feestdag alsnog op een goed spoor te zetten. De stilte van de feestdag leidt gaandeweg tot verdieping, we kunnen het niet laten. Het is een cluster van vragen die mij al lang bezig houdt, een teken dat ik nog niet helemaal oud ben wellicht, want zeer oude mensen interesseert vaak niet veel meer. Vragen als deze: schaden Comfortcultuur, Arbeidsethos en Koning Automobiel ons Leven meer dan we beseffen? Zijn als gevolg van deze drie "kardinale interesses" van deze tijd geen min of  meer essentiële praktijken, waarden en gewoonten gedurende een halve eeuw in feite gesmolten, vloeibaar geworden, verdwenen? Die vraagstelling die ik overal meedraag, komt acuut naar boven wanneer zij wordt gekieteld op sociale media. Thuisgekomen na het uitstapje met de elektrische fiets, voor ons dé uitvinding van het eerste kwart van de eeuw, open ik Facebook. Een eminent observator van onze tijd, de schrijver van romans en filosofische essays Stefan Hertmans,  schreef net het volgende berichtje, ik ben de eerste om een like te geven: 《Als "De Vlaming" vindt dat leerkrachten zo sterk bevoordeeld worden, waarom zijn er dan zo weinigen die leerkracht willen worden? Vraagje voor de stemmingmakers onder ons.》 Juist. Ik spring meteen op mijn stokpaardje en rijdt er een paar rondjes mee in de kamer. Mijn analyse is de volgende. Er is maar een schijntje overgebleven van de waardering, de Eerbied en het enthousiasme voor Opvoeding dat ik mij herinner van in onze jeugd in de jaren zestig en zeventig. In het universum van de school, maar ook in de Families! Wat wil je? Leven we niet in een Tijd... gekenmerkt door ongewoon veel Welvaart, veel arbeidsethos, veel potentiële arbeidsvreugde en zeker veel Consumentisme? Onze tijd lijkt inderdaad minstens een klein beetje moe en ziek. Hoewel ik altijd de stille hoop koester dat het dramatische beeld dat de vooraanstaande historicus schetst in "Het land is moe" niet aan de realiteit beantwoordt, maar uit zijn pen is gevloeid omdat de man zelf oud en vermoeid was geworden. Het werd in elk geval zijn laatste studie, voor hij de geest gaf, Tony Judt. Deze radicale filosofische bespiegeling brengt ons vervolgens voorspelbaar bij het gouden kalf van het moment, de Auto-mobiel. Iemand merkt in de draad van de reacties op de mijmering van Stefan Hertmans op: "Leraarschap is gewoon gedaald in populariteit omdat... het niet komt met een bedrijfswagen!". "Juist!" denk ik meteen. Als je er stil bij staat (en dat zou sterk zijn, want een van de leidmotieven van deze tijd lijkt: "als we maar niet blijven stilstaan!") dan kom je tot de conclusie dat Koning Automobiel én het arbeidsethos - afgestemd op gewin en koopkracht - ons Samen-Leven misschien grondiger ontwricht dan we in het algemeen zien en geloven. Laten we de gedachtegangen om te besluiten even over een andere boeg gooien. En tegelijk even over de Moeder gaan en dus over opvoeden verder gaan. De pijn van de bevalling wordt sinds decennia bijna standaard weggenomen met een epidurale inspuiting, dat is bekend. Een aantal vrouwen weigert die behandeling, maar het is vaste prik. De Geneeskunde staat voor niets en Pijn is de te bestrijden duivel van onze tijd, voor velen, zo blijkt. Wie staat er echter genoeg stil bij de sluipende gevolgen van deze courante praktijk? Ook juist voor onze kinderen! Voor de opvoeding en het bewuste ouderschap. Zijn er geen grote gevolgen van het (existentiële feit) dat vrouwen sinds de invoering van dit comfort veel minder radicaal dan voorheen beseffen dat zij geen meisje meer zijn, maar op die dag, op dat uur toetreden tot de wereld - en de verantwoordelijkheden - van het Moederschap?

Wie hebben kleine kinderen nog als trouwe medestander en strijdmakker, als ultieme verzorger, als het Moeder niet is?