We will be back.

Na veertig dagen een bezetting te hebben georganiseerd in het voormalig bekende UFO-gebouw, nu het Refaatgebouw genoemd — een bezetting die oorspronkelijk vier dagen zou duren, maar uitmondde in een bezetting van veertig dagen — vertrokken de studenten, waarvan wij slechts een klein deel zijn, met opgeheven hoofd, een tikkeltje moe, redelijk stinkend, het gebouw.

We vertrokken in een realiteit die eeuwig lijkt te duren: kolonisatie, genocide en de medeplichtigheid van het Westen. De medeplichtigheid van onze universiteit — de Universiteit Gent — en bij uitbreiding alle universiteiten in België.

De medeplichtigheid van onze regeringen: de toenmalige regering onder Alexander De Croo en de huidige regering onder Bart De Wever. En de medeplichtigheid van het Europees Parlement, de Europese Commissie en de Europese instellingen. De medeplichtigheid van de internationale gemeenschap, die vooral goed is in kijken, zwijgen en af en toe een hulppakket sturen.

Wij vertrokken en richtten deze bezetting op binnen een context van de systematische uitroeiing van een volk — en bij uitbreiding meerdere volkeren — en een systematisch politiek verzuim. Laat dat duidelijk zijn.

Academische boycot

Tijdens deze bezetting eisten wij een academische boycot. En dat eisen wij nog steeds. Waarom? Omdat Israël een kenniseconomie is. Universiteiten dragen onverbiddelijk bij aan de genocide op het Palestijnse volk, door het leger te steunen, te informeren en te voorzien van kennis die noodzakelijk is om deze operatie te kunnen volbrengen.

Daarom kozen wij ervoor om de universiteit te bezetten. En kiezen we er nog steeds voor, zij het soms in een andere vorm. Want op die manier raken wij Israël in het hart. Het is en blijft een kenniseconomie. Laat dat ook duidelijk zijn.

Het is onvoldoende om hier vredesliedjes te zingen

We slaagden daar deels in, zeker niet volledig. De huidige, aftredende rector Rik Van de Walle beloofde een academische boycot. Die hebben we nog steeds niet gekregen. Maar laat ook dat duidelijk zijn — vergeef mij het herhaalde gebruik van het woord ‘duidelijk’ — dat we onze machthebbers in een benarde positie hebben gebracht. Op kleinere schaal: de rector. Op grotere schaal: de regering.

En dat is het resultaat van verzet. Radicaal verzet. Onverbiddelijk verzet. Verzet dat wij allemaal kunnen plegen.

Het is onvoldoende om hier vredesliedjes te zingen of gewoon te komen luisteren. We moeten ons onverbiddelijk en radicaal organiseren in solidariteit met het Palestijnse volk. Wij eisen een Israëlische boycot. Een academische boycot als studenten, maar bij uitbreiding: een volledige Israëlische boycot. Het gaat dus verder dan enkel de universiteit.

Durven doorzetten

En als er één iets is dat jullie misschien kunnen leren van ons, jongeren, dan is het wel onze capaciteit om te blijven hopen, om te durven doorzetten. Om de contouren te zien van een toekomst waarvan de horizon misschien nog niet eens zichtbaar is voor de meesten onder ons.

Om te durven doorzetten wanneer de rest van de wereld blijft volhouden dat je ongelijk hebt. En vooral ook om te durven optimisme uit te stralen wanneer de wereld — en om eerlijk te zijn, ook een beetje deze avond — neigt richting het organiseren van een collectieve depressie.

We zijn dichter dan ooit bij het beëindigen van de medeplichtigheid van het Westen aan genocide, apartheid en kolonisatie

Want we moeten durven de balansoefening te maken om enerzijds deze brutale, ongeziene, gelivestreamde genocide in de ogen te kijken en te beseffen dat de medeplichtigheid van het Westen de reden is dat deze genocide kan blijven doorgaan. Maar anderzijds moeten we ook durven zien waar het wél vooruitgaat. Waar de lijnen wél verschuiven.

Want ja, deze genocide is ongezien. Ze is gelivestreamd. Het is compleet gestoord. En sinds de totale blokkade en het recent gestarte grondoffensief bevinden we ons in een nieuwe, ongezien gevaarlijke fase van de genocide in Palestina.

Verbreding van de politieke verbeelding

Maar aan de andere kant — en dat kan ik niet genoeg benadrukken — zijn we dichter dan ooit bij het beëindigen van de medeplichtigheid van het Westen aan genocide, apartheid en kolonisatie. En dat moeten we durven inzien.

Nog nooit hebben zoveel mensen wereldwijd massaal meegedaan aan BDS. Nog nooit zijn zoveel mensen massaal op straat gekomen, afgelopen weekend nog meer dan een half miljoen in Londen. Nog nooit zijn EU-ministers van Buitenlandse Zaken samengekomen in Brussel om te discussiëren over de mogelijke opschorting van het EU-Israël Associatieakkoord, en om daarnaar een onderzoek op te starten.

Tot vandaag. Vandaag is dat onderzoek goedgekeurd. Dat was maanden geleden nog ondenkbaar.

Wat we anderhalf jaar geleden dachten dat onmogelijk was, zien we vandaag gebeuren

Dus we moeten durven zien waar het vooruitgaat en daar ook optimisme uit putten. Niet een optimisme van “het komt wel goed”. Maar een optimisme dat zegt: het is onze verantwoordelijkheid. Het is onze verantwoordelijkheid om op te komen voor de Palestijnen. Het is onze verantwoordelijkheid om de medeplichtigheid van het Westen te beëindigen. En daarom moeten we allemaal massaal in actie komen.

Hiervoor is enerzijds nood aan een verbreding van de politieke verbeelding, namelijk wat wij ons kunnen inbeelden als ‘mogelijk’. Wat we anderhalf jaar geleden dachten dat onmogelijk was, zien we vandaag gebeuren. De dingen zijn aan het verschuiven.

En dus vandaag zijn we hier met velen uit de cultuursector. Ik denk dat er een bijzonder belangrijke rol is weggelegd voor de cultuursector in het verbreden van de politieke verbeelding van mensen. We hebben kunst, cultuur en theater nodig om mensen te doen geloven dat een andere wereld niet alleen mogelijk, maar noodzakelijk is.

Tegelijk hebben mensen ook concrete, ambitieuze initiatieven nodig om zich aan vast te houden, om zich misschien iets minder klein te voelen. Om het gevoel te hebben dat we wél iets kunnen doen.

Stop Funding Genocide

Vanuit die analyse hebben we de afgelopen maanden met velen keihard gewerkt aan een grootschalige Europese campagne: Stop Funding Genocide. Een campagne om de medeplichtigheid van de EU te doorbreken, door het EU-Israël Associatieakkoord — het fundament van de medeplichtigheid — te beëindigen.

En daarvoor willen we een massale rechtszaak starten. We willen de Europese Unie aanklagen bij het Europese Hof van Justitie voor het schenden van mensenrechten.

Dat is iets waar jullie je ook bij kunnen aansluiten. Voor wie Instagram heeft: @stopfundinggenocideeu — daar kun je het kanaal al volgen.

Maar het belangrijkste is: blijf niet bij de pakken zitten. Kom niet alleen luisteren. Organiseer je. Activeer jezelf.

Er is een groot voorbeeld te nemen aan de jongeren, aan de studenten. Net zoals generatie Zuid-Afrika of generatie Vietnam is opgestaan in de vorige eeuw, is vandaag een generatie Palestina opgestaan.

En wij zullen blijven doorzetten. Blijven actievoeren. Blijven disrupten. Blijven protesteren. Tot Palestina vrij is.

Dank u wel.

Lees hier alle speeches van de avond.