Dit moet stoppen

Uit het wekelijks nieuwsoverzicht van The Electronic Intifada:

Op woensdag 7 mei bombardeerden, volgens het Palestijnse ministerie van Volksgezondheid, Israëlische troepen een overvol restaurant in Gaza Stad. Een van de laatst overgebleven plaatsen waar mensen een maaltijd konden gebruiken. Meer dan dertig Palestijnen werden gedood.

Ook in Gaza Stad werden op 7 mei dertien mensen gedood bij een Israëlische luchtaanval op de wijk al-Tuffah. Drie mensen werden gedood in Jabaliya in het noorden, acht mensen in Khan Younis in het zuiden, en drie mensen, waaronder een kind, in Deir al-Balah in de centrale Gazastrook, nadat Israëlische troepen gezinnen hadden aangevallen die onderdak zochten in tenten.

De slachtingen van woensdag kwamen een dag nadat het Israëlische leger de Abu Hamisa school in al-Bureij vluchtelingenkamp in centraal Gaza aanviel, waarbij minstens 33 mensen omkwamen in twee aanvallen, slechts enkele uren na elkaar.

Palestijnen in Jabaliya, in het noorden, gebruikten hun handen en klein gereedschap om te proberen hun geliefden terug te vinden in het puin na een Israëlische aanval op woongebouwen op 2 mei.

Op 2 mei werd ook melding gemaakt van aanvallen op het oosten van Gaza Stad, waarbij negen Palestijnen omkwamen bij een aanval op een woongebouw.

“De misdaad van uithongering in Gaza wordt op klaarlichte dag gepleegd”

Elf mensen werden gedood, waaronder drie baby’s en een kind, bij een Israëlische aanval op een gebouw in Khan Younis op 3 mei.

Op 4 mei deed journalist Ahmed al-Najjar verslag vanuit al-Mawasi, waar Israëlische troepen Palestijnse families die onderdak zochten in tenten, hadden gebombardeerd. Volgens hem werden tien mensen gedood, onder wie een kind, zeven vrouwen en twee bejaarde mannen.

Een aanval op een woongebouw in het oosten van Gaza City kostte diezelfde dag aan vijftien Palestijnen het leven, volgens het humanitair bureau van de VN. Er werd geschoten op mensen die probeerden slachtoffers te redden die vastzaten onder het puin van het getroffen gebouw.

In Rafah, in het zuiden van de Gazastrook, sprak journalist Hussein Khreis met de 88-jarige Hisen Alayan. Ze werd in het gezicht geslagen door een Israëlische soldaat, nadat ze weigerde haar huis in de Al-Zuhour buurt in Rafah te verlaten. Het huis werd daarna vernietigd.

Nu Israëls totale sluiting van alle grensovergangen de derde maand ingaat, worden Palestijnen in Gaza blootgesteld aan hongersnood in catastrofale proporties, volgens de Euro-Med Human Rights Monitor.

De organisatie meldde “een scherpe stijging van het sterftecijfer onder de volwassen inwoners van de Gazastrook, naast alarmerende niveaus van kindersterfte”.

Er zijn tientallen sterfgevallen gemeld als gevolg van ondervoeding of gebrek aan medische zorg, voegde de groep eraan toe. “De laatste is een vier maanden oude baby, Jenan Saleh al-Skafi, die stierf aan ernstige ondervoeding in het Al-Rantisi Ziekenhuis in het westen van Gaza Stad.”

Lima Bastami, de directeur van de juridische afdeling bij Euro-Med, verklaarde: “De misdaad van uithongering in Gaza wordt op klaarlichte dag gepleegd. Er zijn geen onderzoekscommissies of gerechtelijke uitspraken nodig om het te bewijzen.”

Zionisme is het probleem

“We die a lot”, schrijft de Palestijnse schrijver en dichter Mohammed El-Kurd in Perfect Victims. Niet alleen de voorbije weken, niet alleen sinds 7 oktober 2023, maar al decennia lang. Het heeft zijn tijd geduurd eer beelden ‘niet om aan te zien’ eindelijk de kracht hadden ook de regeringen van verschillende westerse landen te beroeren. Wat niet onbelangrijk is, want die regeringen hebben hefbomen om Israël onder druk te zetten.

Regeringen die Israël blijven beschouwen als een normale staat laten de wortels van het probleem ongemoeid

Of ze die hefbomen ook in beweging zullen brengen is evenwel twijfelachtig. Om de genocide te doen stoppen moet je ze erkennen als wat ze is en dat doen die regeringen nog altijd niet. Het voorstel Palestina te erkennen als staat met de bedoeling die staat een eigen grondgebied te geven (Gaza en de Westelijke Jordaanoever met Jerusalem als hoofdstad), blijft retoriek zolang men niet erkent dat de kern van het probleem het zionisme is.

Palestijnen sterven omdat een racistisch apartheidssysteem van landroof en etnische zuivering sinds de stichting van Israël hen het leven onmogelijk maakt. Regeringen die niet volgens dit inzicht handelen en Israël blijven beschouwen als een normale staat met een acceptabele ideologie, laten de wortels van het probleem ongemoeid. De genocide is niet een tijdelijke ontsporing, het is de acceleratie van een proces dat zevenenzeventig jaar en langer bezig is.

Wie de genocide veroordeelt zonder te erkennen waar ze ideologisch en systemisch haar wortels heeft, vraagt van Israël eigenlijk niet meer dan niet te overdrijven. Stop de dagelijkse bombardementen en de uithongering, want ze dwingen ons te reageren, en keer terug tot de toestand van vóór de genocide die we kunnen vertalen als ‘een conflict’, zodat we ‘normale’ relaties kunnen blijven aanknopen.

De resolutie van de Belgische regering, die het voorstel Macron steunt, is een goed voorbeeld van die opstelling. In die resolutie wordt aardig wat veroordeeld, geëist en beloofd in het ongewisse, maar op een aantal punten is de tekst klaar en duidelijk.

Moeten de Palestijnen de staat erkennen die hen al 77 jaar lang probeert te verdrijven van hun land?

Het bestaan van zionistisch Israël (dat het recht heeft zich te verdedigen, maar niet disproportioneel) moet erkend worden door Palestijnen en Arabische buurlanden. Het gewapend verzet is terrorisme en moet ontmanteld worden. Eén toekomstige staat waarin alle burgers dezelfde rechten hebben en het Palestijnse leed onder de gewelddadige kolonisering wordt erkend en in de mate van het mogelijke goedgemaakt, is geen optie.

Erkenning van wat?

Wederzijdse erkenning van Israël en Palestina. Werkelijk? Moeten de Palestijnen de staat erkennen die hen al zevenenzeventig jaar lang probeert te verdrijven van hun land? Rekent Macron, en in zijn zog de Belgische regering, er op dat met deze staat een compromis valt te onderhandelen dat een Palestijnse staat mogelijk maakt?

De resolutie eist van Israël dat “niet langer de toestemming wordt verleend voor de bouw van illegale nederzettingen en dat daar niet langer actief aan wordt meegewerkt”. Hoezo, “niet langer”? De dief moet stoppen nu het huis half is leeggehaald, maar wat hij heeft is voor hem?

Wat blijft er van een toekomstig Palestina over als van Israël niet geëist wordt dat het Jeruzalem en de Bezette Gebieden terugbrengt naar de toestand van vóór 1967? Want daar ligt het Palestina van de tweestatenoplossing, en nergens anders.

Alsof je de duivel kunt vragen de hel te blussen

De nederzettingen zijn de essentie van de zionistische agenda. Alleen wie dat niet wenst te zien, kan de illusie koesteren dat deze staat ooit bereid zal zijn de bulldozers stil te leggen en de settler-kolonies te ontmantelen. Alsof je de duivel kunt vragen de hel te blussen.

Oslo etcetera heeft de Palestijnen geleerd dat erkenning van dit Israël de erkenning van hun eigen ondergang is. Onderhandelingen met het zionisme hebben de kolonisering en het geweld niet gestopt, de tweestatenoplossing de facto onmogelijk gemaakt en de Palestijnen opgezadeld met de collaborerende Palestijnse Autoriteit, een corrupte schijnmacht die vuil politiewerk opknapt voor de bezetter, foltering incluis, en alle geloofwaardigheid heeft verspeeld.

Westers paternalisme

Het voorstel van Macron en de resolutie van onze regering zijn een typisch geval van westers paternalisme. Medeleven met uitgehongerde, in tenten overlevende vrouwen en kinderen onder de bombardementen. Maar geen politieke solidariteit.

Zonder de erkenning van het recht op (ook gewapend) verzet is solidariteit een hol begrip

Wie de onmenselijkheid wil doen stoppen moet ondubbelzinnig kamp kiezen. De Palestijnen hongeren en lijden niet alleen, zij verzetten zich ook, al meer dan zevenenzeventig jaar. Zonder de erkenning van het recht op (ook gewapend) verzet is solidariteit een hol begrip.

Moeten Hamas en de andere gewapende organisaties ontmanteld worden? De enige kracht die weerstand biedt, gevangenenruil en onderhandelingen voor een bestand kan afdwingen, en zich in onderhandelingen de redelijkheid zelf toont?

De resolutie pleit voor een democratisch verkozen Palestijnse Autoriteit als politieke vertegenwoordiging van de bevolking? Democratische verkiezingen met uitsluiting van Hamas? Misschien aan de Palestijnen zelf vragen.

Hamas won in 2006 democratische verkiezingen in heel Palestina. Ook vandaag blijft de steun voor hen groot. Hamas ontmantelen is wat Israël wil, niet wat de Palestijnen willen. Die ervaren aan den lijve dat Israël geen oorlog voert tegen Hamas, maar een etnische zuivering doorvoert.

Zolang men Hamas bekijkt door de ogen van Israël, en niet door die van de Palestijnen, volgt men de agenda van de agressor

Zij (88 procent op de Westbank, 69 procent in Gaza) geloven niet dat de oorlog stopt als Hamas ontwapent en de gijzelaars vrijlaat, volgens een recente poll van The Palestinian Center For Policy and Survey Research. Zolang men Hamas bekijkt door de ogen van Israël, en niet door die van de Palestijnen, volgt men de agenda van de agressor.

Dat is wat de resolutie van de regering in feite over de hele lijn doet, hoezeer ze ook de schijn wil wekken dat ze Israël even krachtig een halt toeroept als ze het Palestijnse gewapend verzet veroordeelt. Beide partijen krijgen een omstandig uit te voeren eisenpakket mee.

In de ongelijke situatie van nu, waarin Palestina voor een groot deel al is gekoloniseerd, is zo’n schijnbaar neutrale opstelling ‘boven de partijen’ de hypocrisie zelve. Israël zal natuurlijk hevig protesteren, maar er zich, even natuurlijk, in de realiteit niks van aantrekken. Initiatieven die agressor en slachtoffer als twee gelijke partijen benaderen en geen rekening houden met de bestaande machtsverhouding, veranderen niks aan die verhouding en steunen de facto de agressor.

Als het regeringsleiders werkelijk menens is om de onmenselijkheid te stoppen, dan moeten ze eindelijk doen wat miljoenen demonstranten en activisten al anderhalf jaar lang vragen: boycot Israël. Sancties opleggen, banden verbreken, het genocidaal regime isoleren. Ondubbelzinnig en radicaal.