De rol van de VS in Israëls militaire suprematie

De Verenigde Staten steunen Israël niet alleen – ze garanderen de suprematie van de bezettingsstaat in de hele regio. Sinds de jaren zeventig voert Washington een bewuste strategie om te voorkomen dat een Arabische staat of verzetsbeweging militaire capaciteiten opbouwt die de capaciteiten van Tel Aviv kunnen evenaren. Dit beleid is niet louter retorisch – het is wettelijk vastgelegd en wordt in alle aspecten van het buitenlandse beleid van de VS in West-Azië uitgevoerd.

Volgens de Wet op de Wapenexportcontrole (Arms Export Control Act) is Washington wettelijk verplicht om Israëls “Kwalitatieve Militaire Overwicht” (Qualitative Military Edge, QME) te waarborgen. Dat betekent: het vermogen om elke geloofwaardige conventionele militaire dreiging te verslaan met superieure militaire middelen die in hun technische kenmerken de tegenstanders overstijgen.

Pogingen om controle van VS te omzeilen, zoals wapens kopen van China, worden streng bestraft

In de praktijk leidt dit tot het afwaarderen van wapenverkopen aan Arabische staten, het uitstellen of aanpassen van wapenleveringen en zelfs het saboteren van regionale pogingen tot militaire onafhankelijkheid. Zelfs nauwe bondgenoten van de VS worden niet gespaard.

De levering van F-35-gevechtsvliegtuigen aan de VAE (Verenigde Arabische Emiraten) werd bijvoorbeeld pas goedgekeurd na waarborgen dat Israëls militaire overwicht behouden bleef. Israël kreeg bovendien een geavanceerdere versie van hetzelfde toestel. Ook de wapenleveringen aan Egypte en Saoedi-Arabië worden structureel beperkt of aangepast.

Pogingen om de controle van de VS te omzeilen – zoals het kopen van wapens van Rusland of China – worden streng bestraft. Zo kreeg Turkije sancties opgelegd wegens de aankoop van het Russische S-400-raketsysteem, ondanks het NAVO-lidmaatschap. De boodschap is helder: geen enkele Arabische of regionale macht mag Israëls suprematie uitdagen.

Libanon als voorbeeld

Libanon is het meest uitgesproken voorbeeld van deze strategie. Na het staakt-het-vuren van november 2024 tussen Israël en Libanon grepen de VS het momentum aan om hun agenda kracht bij te zetten: de ontwapening van Hezbollah, gepresenteerd als onderdeel van Libanese stabilisatie. In werkelijkheid draait het niet om vrede of soevereiniteit, maar om controle. Washington wil elke kracht elimineren die zich tegen Israël kan verzetten.

Op 28 maart verklaarde de woordvoerster van het VS-buitenlandministerie, Tammy Bruce, dat de Libanese regering verantwoordelijk is voor de ontwapening van Hezbollah. Dit hoewel het staakt-het-vuren geen clausule bevat over ontwapening.

Washington wil elke kracht elimineren die zich tegen Israël kan verzetten

Morgan Ortagus, plaatsvervangend gezant voor West-Azië, herhaalde in media-interviews het belang van ontwapening en noemde het een “eenmalige kans per generatie”. Haar lof voor de Libanese leiders was voorwaardelijk – afhankelijk van hun bereidheid Hezbollah te ontwapenen.

Washingtons Libanese bondgenoten, zoals Samir Geagea van de Libanese Strijdkrachten, nemen deze lijn over. Geagea bestempelde een nationale dialoog over Hezbollah’s wapens als “tijdverspilling” en drong aan op onmiddellijke ontwapening, tegen de oproep van president Aoun voor onderhandelingen in.

De economische ineenstorting van Libanon wordt gebruikt als drukkingsmiddel. Internationale hulp – van het IMF of de Wereldbank – is expliciet verbonden aan de ontwapening van Hezbollah en stappen richting normalisering met Israël. Ortagus verklaarde dat financiële hulp afhankelijk is van structurele hervormingen, die politiek zijn vermomd als economische voorwaarden.

Naast diplomatieke en economische druk voeren de VS ook een psychologische oorlog. Via media, maatschappelijke organisaties en beïnvloedingscampagnes probeert Washington Hezbollah’s legitimiteit als verzetskracht te ondermijnen en het neer te zetten als een nationale last.

Toch toont onderzoek aan dat deze strategie weinig weerklank vindt. Een enquête uit Beiroet gaf aan dat slechts 2,7 procent van de respondenten ontwapening als oplossing voor de crisis ziet.

Syced, Wikimedia/ CC0 1.0.

Israëlische agressie zonder consequenties

Tegelijkertijd ondersteunen de VS Israëls militaire operaties in Libanon. Sinds het staakt-het-vuren heeft Israël duizenden luchtruimschendingen begaan, wat geleid heeft tot honderden slachtoffers en vernietiging van infrastructuur. Washington reageerde met stilte of rechtvaardiging. Toen Israël Beiroet bombardeerde in maart 2025, werd dat afgedaan als zelfverdediging, zonder bewijs voor de vermeende Libanese raketaanval.

De VS willen een regio zonder verzet, zonder geheugen en zonder zelfbeschikking

Bovendien mogen Israëlische vliegtuigen vrij opereren boven Libanon, zogenaamd voor inlichtingenverzameling, maar in werkelijkheid als demonstratie van dominantie. De campagne tegen Hezbollah past in een bredere strategie: zorgen dat geen enkele Arabische macht, staats- of niet-staats, Israël militair kan uitdagen. Dit geldt ook voor Syrië, waar de VS wederopbouw van het leger blokkeert, en voor Irak, waar de Popular Mobilization Units worden gemarginaliseerd.

In Jordanië behouden de VS diepgaande inlichtingen- en militaire invloed, waardoor elke strategische autonomie wordt ondermijnd.

Doel: blijvende dominantie

Het einddoel van de VS is niet vrede of democratie. Het is een orde waarin Israël onbetwist heerst en Arabische staten militair afhankelijk en onderdanig blijven. De middelen variëren – diplomatie, sancties, mediacampagnes, militaire coördinatie – maar het doel blijft één: verzet neutraliseren en soevereiniteit verhinderen.

Deze strategie is breder dan Hezbollah. Ze is gericht tegen het hele idee van verzet, tegen het recht van volkeren om zichzelf te verdedigen, hun eigen veiligheid te bepalen en hun toekomst vorm te geven. Het is een oorlog tegen identiteit, tegen soevereiniteit en tegen menselijke waardigheid.

De strijd speelt zich niet alleen af op het slagveld, maar ook in de politiek, economie, media en het collectieve bewustzijn. De VS willen een regio zonder verzet, zonder geheugen en zonder zelfbeschikking.

Maar Libanon is niet te koop. En de wapens van zijn verzet zullen niet worden overgedragen aan een tafel die is ontworpen in Tel Aviv en Washington.