Volgens Dalila probeert de politie hen daarom naar andere plekken te sturen. Locaties waar ook andere protesten plaatsvinden en waar het dus makkelijker is om hen te weigeren. Het is een van de vele manieren waarop de autoriteiten het de betogers moeilijk proberen te maken.
Lisez l’article ici en français.
Elke avond staan ze daar, op de Beurs. Mensen die de genocide in Palestina niet kunnen aanzien — en daarom in actie komen, moéten komen. Ze huilen samen, zijn samen boos, roepen leuzen.
Steeds weer krijgt een andere stem de microfoon. Sommigen al schor van het schreeuwen. De menigte die zich avond na avond verzamelt, herhaalt de woorden, versterkt ze, tot ze over het plein galmen, tegen de gebouwen kaatsen. En dat, elke dag opnieuw. Totdat het stopt. Totdat het eindelijk stopt. “Wij zijn het volk, wij zullen niet zwijgen.”
Ook Dalila Benameur is er elke avond bij. Dalila noemt zichzelf naast activist ook militant en burgerjournalist die verslag uitbrengt van het protest. En daarop zien we niet alleen mensen die strijden voor menselijkheid; daarop zien we ook politiegeweld, aanvallen door extremistische groepen, waar niks tegen gedaan wordt.
Die beelden, die verhalen zien we amper terug in de mainstream media. “Ze negeren onze oproepen voor steun”, zegt Dalila, die samen met Emilie naar de redactie is gekomen om hun verhaal hier wel te kunnen doen.
“Ze negeren onze oproepen voor steun”
Dalila manifesteert al voor 7 oktober, maar is sinds die dag elke dag op straat gekomen op de beurs. Elke dag. En daar heeft de politie gewoon geen zin meer in. Zo midden in het centrum, zo tussen de toeristen, zo net iets te luid.
Telkens nieuwe regels, nieuwe excuses
Dalila en Emilie vertellen hoe op 8 mei een Palestijnse jongen op brute wijze werd gearresteerd — terwijl hij niet eens deelnam aan de manifestatie. Hij zat op de trappen, had geapplaudisseerd, en omdat ‘protesteren’ op de trappen opeens niet meer was toegestaan en hij weigerde te vertrekken— de hele trap zat immers vol met andere mensen — greep de politie in.
“Ze trokken hem aan zijn haren, ze gingen op zijn hand staan”, vertelt Dalila. “Het leek alsof ze hem gingen verstikken tot de dood, hij was helemaal rood. Hij kon amper ademen.”
Dit bericht op Instagram bekijken
Hoewel de betogers boos waren, riepen ze zichzelf tot kalmte. Ze gingen met hun rug naar de politie voor de trappen zitten, vredig zwaaiend met hun vlaggen, vertellen Emilie en Dalila. De situatie werd weer rustig. Tot een agent ineens een vlag uit hun handen rukte en deze op de grond gooide, omdat die hem zou hebben aangeraakt. En toen daar ophef over ontstond, werd er gezegd: “Jullie zoeken het zelf op.”
“Ik ben vijf keer met traangas geraakt in één week”
De avond was nog niet voorbij. Zonder enige mededeling dat de betogers moesten stoppen of naar huis moesten gaan, werd er een nieuwe groep politie ingezet. Alleen kwam dit team met schilden, wapenstokken en traangas.
Verward stond de groep erbij — ze deden immers niks bijzonders — toen de agenten naar voren begonnen te stappen. Politiebussen en auto’s reden rond, blokkeerden het zicht en maakten het Dalila moeilijk om te filmen.
Maar het lukte haar toch. In de verte zie je hoe de politie plots begint te chargeren: ze slaan in op mensen, zetten honden zonder muilkorf in, en je ziet een wolk van traangas.
“Ik ben vijf keer met traangas geraakt in één week”, zegt Dalila. Ze beweegt haar handen over haar gezicht en nek. Ze vertelt hoe erg het brandt — in je ogen, dat je amper kan ademen.
Dit bericht op Instagram bekijken
Zo zien we dat wat de politie ‘de-escalerend’ noemt, in werkelijkheid eerder lijkt op ‘escalerend’: onnodige agressie, provocaties, het bewust opstoken van spanning.
“Sommige agenten zeggen openlijk dat ze ons beu zijn”, zegt Dalila. “Ook al zijn we soms maar met tien mensen. Ze zeggen: ‘Jullie zijn belachelijk. Jullie zijn met honderd, wij zijn met elf miljoen. Geef het op’. Ze noemen ons linkse werklozen. Eén riep zelfs: ‘Free Israël’ naar mij. Ze zoeken een reactie. Dat is wat ze willen.”
Aanvallen zonder politiebescherming
En zo stapelt het ene na het andere verhaal over dubieus politiegedrag zich op. Zoals het incident met de hooligans in Molenbeek, die mensen aanvielen en een vader en zoon het ziekenhuis insloegen — terwijl de politie niet ingreep.
En dat staat niet op zichzelf. Er zijn ook andere voorbeelden van extremistische groepen die openlijk agressie tonen tegenover de manifestanten. Zoals het moment waarop Engelse toeristen langskwamen en leuzen riep als: “Gaza is a carpark.” De politie kwam snel ter plaatse, op de fiets, en plaatste zich tussen de toeristen en de menigte, ter bescherming. De jongens mochten gewoon doorgaan — zonder identiteitscontrole, zonder iets.
Tegelijkertijd greep de politie de situatie aan om Palestijnse betogers op te pakken. Die dag werden in totaal dertig mensen gearresteerd.
Dit bericht op Instagram bekijken
De schrijnende verhalen gingen maar door. Zo vertellen Emilie en Dalila over een Palestijn die zomaar uit het niks werd gearresteerd na de manifestatie: “Agenten in burger vroegen hem om een vuurtje en stonden toen ineens om hem heen. Ze stonden daar klaar met matrakken, traangas, helemaal paraat — alsof hij een terrorist was.”
Deze jongen werd al vaker lastiggevallen door de politie, gecontroleerd, opgepakt, vertelt Emilie. “Een keer werd hij ná een manifestatie opgepakt, toen hij in een café zat vlak bij de Beurs. Ze volgen en pakken je op als je alleen bent.”
Hij mag nu niet meer protesteren, anders loopt hij het risico om de gevangenis in te gaan. “Moet je voorstellen wat dat doet met iemand die zijn familie heeft verloren”, zegt Dalila duidelijk geraakt. Dan ben je machteloos, dan ben je monddood gemaakt.
“Zo willen ze angst zaaien”, gaat ze door. “Zodat niemand nog durft te komen. En het erge is dat het werkt: veel Palestijnen durven nu niet meer naar de Beurs te komen, uit angst om gearresteerd te worden. Ze vragen zich af: waar zijn onze rechten?”
Hoe kent hij mijn naam?
Zelf weet Dalila ook dat ze in het vizier van de politie staat. “Ik ben een manifestant die altijd aanwezig is, en ze willen dat dit stopt. Ze willen de hele beweging kapotmaken. Daarom richten ze zich op de kopstukken.”
“We worden constant in de gaten gehouden. Ze filmen ons tijdens manifestaties, nemen elke dag foto’s en video’s van de betogers. Ze volgen ook al onze Instagram-stories.” Ze laat de accounts zien van agenten die haar verhalen bekijken — privéaccounts van agenten die ze kent, compleet met een politiesmiley in hun bio.
“Agenten die Instagram-stories volgen”
Verbergen dat ze hen in de gaten houden, lijkt dus geen zorg. Integendeel. Emilie vertelt hoe ze met een agent stond te praten, toen iemand ertussen kwam. De agent zei toen: “Laat me even met Emilie praten.” Waarop zij dacht: hoe kent hij mijn naam?
Tegen Dalila zei hij daarnaast: “Ik weet dat je droom vroeger was om politieagent te worden. Jouw ‘maman de cœur’ is trouwens agent, toch?” “Het voelde alsof ze mijn hele leven hadden doorgelicht. Alsof ik een terrorist was”, vertelt Dalila. “Terwijl — kijk wat we doen: we komen op voor mensenrechten. We zwaaien met vlaggen. We staan op trappen.”
Dit bericht op Instagram bekijken
Waar blijft de media?
En ondertussen blijven de politici en de grote media grotendeels stil, vertellen Emilie en Dalila. “We protesteren elke dag, maar de media verschijnen pas als er confrontaties zijn of wanneer een politiek kopstuk langskomt. Op andere momenten blijven ze afwezig. Onze oproepen voor steun worden genegeerd.”
Zelfs als ze zeggen Palestina te steunen, doen ze niets voor de Palestijnen hier — mensen die worden aangevallen, bespoten met traangas, geslagen en gearresteerd.
Ze staan klaar om ons op elk moment het zwijgen op te leggen
“Tegelijkertijd blijft de politie volhouden dat zij staan voor recht en orde. Maar wie verdedigt de mensenrechten écht? Wij. En wie respecteert de politie werkelijk? De regels van burgemeester Philippe Close — die zegt dat hij aan de kant van Gaza staat, dat hij voedselpakketten stuurt, maar intussen zijn politie toestaat om ons te slaan, traangas te gebruiken en op te pakken. Ze staan klaar om ons op elk moment het zwijgen op te leggen.”
“Maar wij blijven, en zullen niet zwijgen. Want wat is één uur protest tegenover 24 uur genocide? We hebben het recht om hier te zijn. Elke dag opnieuw.”
Elke dag om 19:00 @ Beurs in Brussel.
