Deze open brief is geschreven namens tientallen Palestijnse families die hier wonen met gebroken harten en ogen gericht op Gaza, waar onze dierbaren onder voortdurend bombardement leven – omringd door honger, angst en een schrijnend gebrek aan basisbehoeften.

Foto: Marah Mahdi.

Elke minuut voelt als een eeuwigheid terwijl we wachten op nieuws dat bevestigt dat onze ouders, kinderen en geliefden daar nog in leven zijn.

De situatie in Gaza is menselijk niet meer te bevatten. Er is geen voedsel, geen water, geen elektriciteit, geen medicijnen… enkel rook, puin en gebroken harten. Er is geen veilige plek meer, geen moment van rust. En het ergste is dat dit allemaal gebeurt in een wereld die grotendeels stil blijft.

Protestactie op 7 mei. Foto: Marah Mahdi.

Hoewel sommigen van onze familieleden een Belgisch visum hebben verkregen en hun verzoek tot gezinshereniging is goedgekeurd, zijn de procedures stilgevallen. Evacuatie lijkt onmogelijk. Wij leven hier, machteloos, terwijl we onze geliefden richting de dood zien gaan – met niets in handen dan gebeden en hopeloze smeekbeden.

Met veel pijn moeten we vaststellen dat de Belgische overheid de rampzalige situatie in Gaza niet de ernst en urgentie geeft die het verdient. Er zijn geen echte versoepelingen of noodmaatregelen genomen, ondanks de snel verslechterende omstandigheden.

Protestactie op 7 mei. Foto: Marah Mahdi.

Daarom organiseren wij wekelijks vreedzame protestacties voor het Crisiscentrum en verschillende ministeries in België. We dragen foto’s van onze geliefden, tonen spandoeken en roepen slechts om één ding: het recht op leven en menselijkheid.

We vragen geen voorrechten. We vragen een eenvoudig, menselijk recht: onze families herenigen, hen beschermen tegen gevaar, en niet nóg meer verlies te moeten lijden.