“De zonen en dochters van de volksklassen van Palestina, de arbeiders, de boeren, de vluchtelingen: zij vormen het hart van de Palestijnse bevrijdingsstrijd,” schreef Kamil Abu Hanish, zelf gevangen Palestijns strijder.

Hun werk, hun strijd en hun offers zijn de ruggengraat van de Palestijnse revolutie. Vandaag vullen zij de gevangenissen, de frontlinies en de rangen van het verzet tegen kolonisatie en bezetting.

De zonen en dochters van de volksklassen van Palestina vormen de ruggengraat van de revolutie

De genocidale aanval op Gaza door het Israëlische leger wordt mogelijk gemaakt door een oorlogsmachine die steunt op de uitbuiting van arbeiders wereldwijd. Op deze 1 mei 2025 klinkt wereldwijd een oproep: arbeiders, sluit je aan bij de stroom van verzet tegen genocide en uitbuiting.

Werkers tegen oorlog

In Gaza zijn arbeiders als dokters, verplegers, journalisten, vissers, boeren en bouwvakkers dagelijks doelwit van Israëlisch geweld. Toch blijven zij, ondanks het beleg en de bombardementen, de maatschappij draaiende houden.

Ook in Jemen laten werkers zich niet onbetuigd. In volle oorlog blokkeren zij de aanvoerroutes van oorlogsschepen in de Rode Zee. Daarmee vormen zij een levend voorbeeld van hoe echte sancties tegen genocide eruit kunnen zien: niet via diplomatieke verklaringen, maar via concrete acties op de werkvloer.

In meerdere landen weigerden havenarbeiders om schepen te laden of lossen met wapentuig voor het Israëlische leger. In Marokko, ondanks normalisatie met Israël, boycotten dokwerkers de Amerikaanse Maersk-schepen.

In de VS en Europa blokkeren activisten en techwerkers de productie van surveillance- en wapensystemen. In het Verenigd Koninkrijk voert de groep Palestine Action actie tegen Elbit Systems, een wapenbedrijf dat profiteert van genocide.

De geschiedenis van Palestijns arbeidersverzet

Palestijnse werkers zijn niet enkel slachtoffers, maar ook leiders van het verzet. In Israël worden arbeiders opgepakt voor ‘illegale arbeid’ op hun eigen land. Velen onder hen zijn vluchtelingen die al generaties lang hun recht op terugkeer wordt ontzegd.

Werken zonder vergunning wordt gecriminaliseerd, terwijl structurele werkloosheid hen tot deze overlevingsstrategie dwingt.

Palestijnse arbeiders organiseerden al vakbonden en stakingen aan het begin van de 20e eeuw

Gevangengenomen Palestijnse arbeiders ondergaan marteling, vernedering en systematische uitbuiting. In kampen als Sde Teiman en Anatot zijn mishandeling, seksuele geweldpleging en honger dagelijkse realiteit. Toch blijven zij zich verzetten.

Palestijnse arbeiders organiseerden al vakbonden en stakingen aan het begin van de 20e eeuw. Tijdens de revolte van 1936 hielden ze de langste algemene staking ter wereld vol: zes maanden. Arbeiders in ballingschap speelden een cruciale rol in de opbouw van de bevrijdingsbeweging.

In bezet Palestina werden vakbondsleiders opgesloten of gedeporteerd. In de jaren ’70 voerden Palestijnse gevangenen acties tegen dwangarbeid in Israëlische gevangenissen, waarbij sommigen de dood vonden onder marteling.

Koloniale vakbond in schaapskleren

De Israëlische vakbondskoepel Histadrut profileert zich internationaal als arbeidersvertegenwoordiging, maar is van bij het begin een zuiver koloniale instelling. Haar stichtingsdoel: de uitbanning van Palestijnse arbeiders.

Tot vandaag int Histadrut bijdragen van Palestijnse werkers zonder hen enige rechten of bescherming te geven. Internationale samenwerking met deze entiteit is niets minder dan medeplichtigheid aan kolonisatie en genocide.

Foto: Samidoun

Verzet in diaspora en ballingschap

Ook buiten Palestina zetten Palestijnse arbeiders hun strijd voort. In Libanon worden zij uitgesloten van talloze beroepen. In Europa en Noord-Amerika botsen zij op racistische wetten, zwartwerk, uitbuiting en deportatie. Toch organiseren zij betogingen, vakbonden en campagnes, en worden zij vaak het eerst geviseerd door repressie.

In de nasleep van de genocide zijn het vaak Palestijnse werkers in de diaspora die massale betogingen trekken, ondanks ontslag, arrestaties en intimidatie. Overal waar zij wonen, brengen zij de strijd mee.

Palestijnse arbeiders staan ook onder druk van reactionaire Arabische regimes zoals Egypte, Jordanië en de Verenigde Arabische Emiraten, die actief meewerken aan de Israëlische oorlogseconomie. Tegelijk leveren ook Palestijnse kapitalisten, vaak in samenwerking met deze regimes, een bijdrage aan normalisering en ondermijning van het verzet.

Solidariteit met Palestina heeft een lange geschiedenis in de arbeidersbeweging

De Palestijnse Autoriteit, die vaak functioneert binnen de structuren van de Israëlische bezetting, en figuren zoals miljardair Bashar al-Masri, spelen een kwalijke rol in deze onderdrukking. Tegen dit drievoudig gevaar — bezetting, Arabisch verraad en interne collaboratie — blijven arbeiders zich organiseren.

Wat kunnen arbeiders vandaag doen?

Op de Internationale Dag van de Arbeid versterken we opnieuw de woorden van Kamil Abu Hanish, die spreekt vanuit een Israëlische gevangenis, met een oproep om de boycotbeweging te versterken:

“Vandaag roepen wij jullie op, strijders voor vrijheid en rechtvaardigheid in de wereld, arbeidersbewegingen, strijders voor het socialisme, bewegingen van revolutie, om jullie steun voor onze strijd te intensiveren — voor het Palestijnse volk en voor de Palestijnse gevangenen.

Wij dringen er bij jullie op aan om te handelen om de bezettingsstaat te isoleren, haar verantwoordelijk te houden voor 70 jaar misdaden tegen het Palestijnse volk…

De arbeidersbewegingen, de bewegingen van de volksklassen, de bewegingen van de onderdrukten, kunnen en moeten deelnemen aan deze strijd wereldwijd, als onderdeel van de strijd tegen racisme, imperialisme en kapitalisme.”

Solidariteit met Palestina heeft een lange geschiedenis in de arbeidersbeweging. In 1973 weigerden zwarte en Arabische arbeiders in Detroit nog om obligaties van Israël te financieren. Vandaag bestaat er wereldwijd een netwerk van havenarbeiders, metaalarbeiders, zorgverleners en technici die weigeren mee te draaien in de machine van genocide.

De bevrijding van Palestina is fundamenteel verbonden met de bevrijding van allen die lijden onder imperialisme, uitbuiting en kapitalisme

Vandaag, te midden van de voortdurende genocide in Palestina, terwijl bommen vuurgordels creëren en tientallen Palestijnse arbeiders dagelijks worden vermoord, is dit moment misschien wel dringender dan ooit.

Wij betuigen ook onze solidariteit met de strijdende arbeiders wereldwijd, waaronder gevangen vakbondsleiders en activisten uit de arbeidersbeweging die achter de tralies zitten of met doodsbedreigingen en repressie worden geconfronteerd vanwege hun inzet voor onderdrukte arbeiders.

Foto: Samidoun

Van India tot de Filipijnen, van Frankrijk tot Colombia, Egypte en Marokko: wij staan aan de zijde van deze vakbonden en arbeidersbewegingen die het doelwit zijn van repressie.

De bevrijding van Palestina is fundamenteel verbonden met de bevrijding van allen die lijden onder imperialisme, uitbuiting en kapitalisme. Op deze Internationale Dag van de Arbeid moeten deze strijdmomenten een aanleiding worden om ons werk voor Palestijnse arbeiders op te voeren: om de genocide te stoppen, het verzet te ondersteunen, de gevangenen vrij te krijgen en Palestina te bevrijden — van de rivier tot de zee.

Dit is de samenvattende vertaling van een artikel dat op de website van Samidoun verscheen. Samidoun is een internationaal netwerk dat zich inzet voor solidariteit met Palestijnse politieke gevangenen en de bredere Palestijnse bevrijdingsstrijd. Het organiseert campagnes, acties en bewustmakingswerk om de Israëlische bezetting aan te klagen en de stem van het Palestijnse verzet wereldwijd te versterken.