In 1947 verklaarde de Belgische VN-ambassadeur Fernand Vanlangenhove: “Wij moeten echt moeite doen om het zionisme te begrijpen. Het nationale tehuis van onze Joodse landgenoten is België. Niemand bij ons heeft hen zo behandeld waardoor zij een ander tehuis in Palestina moeten zoeken.”

Een erg bekend Joods-Russisch filosoof Ahad Ha’am had er reeds voor gewaarschuwd in 1891 toen de zionistische kolonisatie van Palestina op gang kwam: “Wat doen onze Joodse broeders in Palestina? … Ze behandelen de Arabieren wreed en vijandig, ontnemen hun alle rechten, kwetsen hen zonder reden en gaan boven alles nog prat op hun handelswijze.”

“Wij moeten echt moeite doen om het zionisme te begrijpen. Het nationale tehuis van onze Joodse landgenoten is België”

Kritiek op zionisme is oud

De kritiek op de zionistische kolonisatie is dus al erg oud. Het zionisme was blijkbaar het probleem. Het is een politieke beweging gesticht door de Oostenrijkse Jood Theodor Herzl die in 1901 de Jüdische Colonialbank/Jewish Colonial Trust opricht en zo de beweging op gang brengt.

Ze proberen grond te kopen van de toenmalige overheid in Palestina, eerst de Ottomaanse Sultan, later Groot-Brittanië. Dat lukt niet zo best. Daarom zullen ze overgaan tot landroof.

Bouw van een fortkibboets. Foto’s: Public Domain

Yigal Allon, ex-generaal en leider van de Israëlische Labourpartij, beschrijft in zijn boek The Shield of David hoe men in 12 uur tijd midden in de nacht op Arabische grond een ‘fortkibboets’ bouwt: “een dubbele palissade opgevuld met stenen, een uitkijktoren van 15 meter met schijnwerper en dan zijn de gewapende kibboetsniks baas van het terrein.”

De kolonisten op de Westelijke Jordaanoever passen nu nog altijd die tactiek toe, wel iets gesofisticeerder.

Overal waar de zionisten grond kopen of veroveren passen ze een apartheidsprincipe toe: louter joodse arbeid (Avodat Ivrit). Op het moment dat de VN in 1947 debatteren over een verdeelplan voor Palestina tussen zionisten en Palestijnen, hebben ze echter slechts 6 procent van het grondgebied onder controle.

Joden maken op dat ogenblik één derde uit van de Palestijnse bevolking. Ze leven vooral geconcentreerd langs de kust, in het stedelijk gebied rond Tel Aviv, een stad door hen gesticht op grond van de dorpen rond de Arabische stad Jaffa.

Socialistische druk

Het VN-verdeelplan dat uit de bus komt, voorziet dat ze 56 procent van het grondgebied toegewezen krijgen. Erg onrechtvaardig vond de toenmalige Belgische regering. Daarom besloot ze zich te onthouden bij de stemming in de VN-Algemene Vergadering.

Fernand Vanlangenhove, onze vertegenwoordiger in de VN-Algemene Vergadering had zijn toespraak in die zin voorbereid: “Wij zijn er helemaal niet zeker van of dit een rechtvaardig plan is. We twijfelen er sterk aan of het in de praktijk uitvoerbaar is en vrezen dat het te grote risico’s inhoudt.”

“Wij zijn er helemaal niet zeker van of dit een rechtvaardig plan is. We twijfelen er sterk aan of het in de praktijk uitvoerbaar is en vrezen dat het te grote risico’s inhoudt.”

Toch stemde hij op bevel van zijn minister voor het plan! Dit tot grote verwondering van vele politici die wisten dat de regering beslist had zich te onthouden. Christen-democraat en volksvertegenwoordiger Carton de Wiart verwoordde deze verbazing en verontwaardiging zo:

“Groot was onze verrassing uit de kranten te moeten vernemen dat de Belgische delegatie voor het plan heeft gestemd. Ondanks de stemming in de Commissie Buitenlandse Zaken, waarbij unaniem werd beslist tot onthouding.”

Wat was er gebeurd? De pro-zionistische lobby had gereageerd onder socialistische druk, vooral van minister Camille Huysmans. Dat weten we dankzij Israël Gatt van de Israëlische Labourpartij die later verklaarde dat “dankzij zijn (Camille Huysmans) inspanningen de Belgische delegatie voor ons heeft gestemd.”

Nu was heel de socialistische partij grote fan van de zionistische kolonisatie in Palestina. Emile Vandervelde, het grote socialistisch boegbeeld – er is nog altijd een studiecentrum naar hem genoemd – ging al in 1929 de zionistische kolonies in Palestina bezoeken.

Hij schreef er een boek over Schaffendes Palästina (Dresden, 1930) (noteer dat deze pro-zionist het beloofde land nog altijd Palestina noemde, nvdr.). Hij kon zijn enthousiasme niet op over dit socialistisch alternatief voor het communisme:

“Ik weet niet of er nog veel mensen zijn die zich tot het historische materialisme van de bolsjewieken bekennen. Als dat soort Marxisten nog bestaat, zou ik hen de goede raad willen geven op pelgrimstocht naar Jeruzalem te trekken en Joods Palestina te bezoeken.”

Ik wil u dit Duitse citaat uit zijn boek niet onthouden: “Von ihr strahlen die Hoffnungen einer neuen Welt aus.” (‘Van hen straalt de hoop op een nieuwe wereld uit’)

Camille Huysmans was niet alleen internationaal bekend als kopstuk van de Socialistische Internationale, maar ook minister en op een kritiek moment burgemeester van Antwerpen.

Antwerpse haven belangrijk voor zionisten

Nu was de Antwerpse haven voor de zionisten erg belangrijk. Sylvain Brachveld, een Israëlische Antwerpenaar, heeft er uitgebreid over geschreven in Het Belgisch Israelitisch Weekblad van september 1982, later gebundeld in het boek Brabosh, gepubliceerd door het Antwerps Joods Historisch Archief.

Lucas Catherine. Foto: Johan Depoortere

Zijn verhaal gaat over 1937, het jaar waarin de zionistische militie Hagana samen met de Britten de onafhankelijkheidsstrijd van de Palestijnen bevocht.

“België was in die tijd een van Hagana’s bronnen van lichte machinegeweren, revolvers en allerlei munitie. Zakhar Arieli was er enkele jaren gestationeerd … Later werd hij bevelhebber van de Haganna in Jeruzalem.”

Bij een van die transporten liep het mis: er was een fout gemaakt in de documenten die moesten aantonen dat het gewoon metalen buizen waren. Daarop werd burgemeester Huysmans aangesproken.

Die contacteerde Shlomo Kaplansky, een zionistische kennis uit de Socialistische Internationale om te zien of dit geen valstrik was. Huysmans gaf vervolgens groen licht en het schip vertrok ‘clandestien’ met wapens uit Antwerpen naar Haifa.

In Gaza is het niet langer verdrijven zoals in 1947, maar uithongeren en genocidair kapot bombarderen. De geschiedenis herhaalt zich als tragedie

Dankzij deze uit België gesmokkelde wapens, maar ook uit toenmalig Tsjechoslowakije verwierven de zionistische milities een militair overwicht in Palestina. Dat overwicht zouden ze in hun ‘onafhankelijkheidsoorlog’ van 1948 gebruiken.

Geschiedenis herhaalt zich in vorm van tragedie

De mythe wil dat dit een gevecht was tussen David en Goliath, maar de cijfers uit zionistische en VS-bronnen vertellen iets anders: zionisten (alle milities samen) telden 120.000 manschappen, de Arabisch-Palestijnse kant kon slechts rekenen op 7.000 manschappen.

x

De zionisten hadden 700 gepantserde voertuigen, de Arabieren 123! De zionisten bezaten 205 vliegtuigen, aan Arabisch-Palestijnse kant was dat cijfer nul.

Tijdens deze oorlog verwoestte het Israëlische leger 420 dorpen waarvan de Palestijnse inwoners werden verdreven. Dat was ook het geval in de steden Jaffa, Ramle, Lydda (Lod), Safad en Tiberias.

Zij werden de vluchtelingen die nu de kampen op de Westelijke Jordaanoever bevolken en vormen driekwart van de 2,2 miljoen Palestijnen in de Gazastrook. Daar willen de zionisten ze nu terug weg hebben.

Nu is het niet langer verdrijven, maar uithongeren en genocidair kapot bombarderen. Wie zei ook weer dat als de geschiedenis zich herhaalt, dat dit meestal in de vorm van een tragedie is.

En vandaag? Emile Vandervelde en Camille Huysmans heten nu Bart De Wever en Georges-Louis Bouchez.

Lucas Catherine is auteur van meerdere boeken over Congo, Brussel en Palestina, o.a. ‘Palestina, de laatste kolonie?’