Israëls oorlog tegen Gaza ging nooit over Hamas

Na meer dan 500 dagen van Israëlische massale bombardementen, uithongering, vernietiging van civiele infrastructuur en duizenden woningen, en na twee weken van de recentste hernieuwde aanval na het verbreken van het staakt-het-vuren, was Beit Lahia in het noorden van de Gazastrook getuige van het eerste protest van Palestijnen tegen Hamas.

Zij eisten dat Hamas de overgebleven Israëlische gevangenen onvoorwaardelijk zou vrijlaten en de controle over Gaza zou opgeven.

De betoging van Palestijnen in Beit Lahia tegen Hamas kreeg de volle aandacht in de westerse media

De kreet van de Palestijnse demonstranten dat ze “willen leven” heeft de volle aandacht gekregen van de Israëlische en VS-media. De New York Times schreef dat de Palestijnen “gefrustreerd zijn over Hamas”, terwijl de BBC de timing van het protest plaatste als “een dag nadat militanten van de Islamitische Jihad raketten lanceerden vanuit het gebied”.

Ondertussen herhaalde de VS gezant voor het Midden-Oosten vorige week nogmaals dat Hamas geen rol mag spelen in de toekomst van Gaza na de oorlog, in overeenstemming met het officiële standpunt van Israël dat de civiele en politieke controle van Hamas over de Gazastrook wil ontmantelen.

Woensdag antwoordde de woordvoerder van het VS-ministerie van Buitenlandse Zaken, Tammy Bruce, op vragen van journalisten over het doden van Palestijnse journalisten telkens weer dat de schuld voor al het lijden van de mensen in Gaza alleen bij Hamas ligt en dat Hamas zou moeten accepteren om te ontwapenen.

Hamas moet de controle over Gaza opgeven en de overgebleven Israëlische gevangenen vrijlaten. Dat zijn voor Bruce de voorwaarden om de oorlog te stoppen.

Onderbelichte realiteit

Maar achter het protest in Beit Lahia en de achterliggende motieven gaat een realiteit schuil die de meeste westerse en VS-media tijdens de maanden van Israël's genocide in Gaza ofwel hebben onderbelicht, ofwel verkeerd of helemaal niet hebben gerapporteerd.

De westerse media hebben realiteit achter dat protest altijd onderbelicht of verkeerd gerapporteerd

Beit Lahia ligt in het noordelijke deel van Gaza, dat het grootste deel van de wreedste aanval van de oorlog te verduren kreeg. Die aanval had duidelijk tot doel om het gebied volledig te ontvolken in de laatste twee maanden voordat het staakt-het-vuren werd overeengekomen als onderdeel van wat bekend werd als het “Generaalsplan”.

Wekenlang werden Palestijnen in Beit Lahia, Beit Hanoun en Jabalia onderworpen aan artilleriebeschietingen, luchtaanvallen, een volledige belegering waardoor voedsel, medicijnen en water uitgeput geraakten, werden ze op straat achtervolgd door gewapende Israëlische quadcopter drones.

Het Kamal Adwan-ziekenhuis, het laatst overgebleven nog werkende ziekenhuis in de belegerde regio, werd aangevallen door drones die meerdere keren bommen dropten op het terrein, de elektriciteit afsneden en de toegang voor gewonde Palestijnen afsloten omdat Israëlische troepen de wegen ernaartoe vernietigden of blokkeerden.

Het ziekenhuis werd tweemaal onder dwang geëvacueerd, waarbij Israëlische troepen tientallen leden van het medisch personeel ontvoerden, onder wie de directeur, dokter Husam Abu Safiyeh. Hij wordt nog steeds vastgehouden door Israëlische troepen, onder "onmenselijke omstandigheden", zo vertelde zijn advocaat vorige week aan Al Jazeera.

Beit Lahia is de plaats waar het Kamal Adwan-ziekenhuis ligt, en samen met Jabalia en Beit Hanoun werd het door Israël zo onbewoonbaar gemaakt als het oppervlak van Mars, behalve dat er nog zuurstof is.

Buitenproportioneel pijnlijk, bruut geweld

Het is vreemd dat de protesten waarin Hamas wordt opgeroepen de controle over de strook op te geven pas op dat moment kwamen. Voor de Israëlische aanhangers is het een aanwijzing dat de Palestijnen zich eindelijk durfden uit te spreken tegen Hamas. Voor de aanhangers van Hamas is het een indicatie dat Hamas bijna de hele tijd en bijna overal in Gaza de steun geniet van de Palestijnen.

Maar beide argumentaties sluiten aan bij het Israëlische verhaal over de hele kwestie Gaza, namelijk dat Hamas centraal staat in de analyse.

Dat Gazanen niet eerder betoogden tegen Hamas, duidt aan dat ze begrijpen dat Israël hen als volk viseert, en niet zozeer Hamas

Als Gazanen niet eerder hebben geprotesteerd tegen Hamas, en als deze protesten niet groter of wijdverspreider zijn, dan is dat omdat Gazanen begrijpen dat de Israëlische campagne hun levens wil verwoesten, hen in grote aantallen wil doden en verjagen en niet zozeer Hamas omver werpen. Hoewel dat laatste zeker een van de doelen is, is het niet het primaire motief.

Op de dinsdag na de goedkeuring door de Israëlische Knesset van de grootste overheidsbegroting in de geschiedenis van Israël, die kwam twee dagen nadat het Israëlische kabinet een plan goedkeurde om een speciaal bureau op te richten om Palestijnen uit de strook te verdrijven, verklaarde de Israëlische minister van Financiën Bezalel Smotrich dat elke shekel die wordt uitgegeven om “vrijwillige migratie” uit Gaza aan te moedigen, Israël bespaart van het voortzetten van de oorlog.

Deze logica is een nieuwe poging van Israël om datzelfde model van massale verdrijving van Palestijnen uit Gaza toe te passen. In 1971, een volle 16 jaar voordat Hamas werd opgericht, maakte Israël plannen om Palestijnen uit Gaza te verdrijven. Dat omvatte het slopen van huizen, geheime overbrengingslocaties in de Egyptische Sinaïwoestijn, toen bezet door Israël, en het bedreigen van Palestijnen met ultimatums van 48 uur voordat hun huizen werden gesloopt.

Israëls oorlog met Gaza gaat niet over een groep of een organisatie, maar over de bevolking. De reden is dat Gaza een massale concentratie is van vluchtelingen uit 1948 en hun nakomelingen, die nooit zijn vergeten wie ze zijn, waar ze vandaan komen en waarom ze zijn moeten vluchten.

In 1971, een volle 16 jaar voordat Hamas werd opgericht, maakte Israël plannen om Palestijnen uit Gaza te verdrijven

De kleine strook is altijd blijven verwijzen naar het onopgeloste complex van Israël als koloniaal project en naar het feit dat de Palestijnse zaak nooit is opgelost. Israël heeft er met Gaza altijd naar gestreefd om de bevolking in passieve onderdanigheid te laten leven, of om ze helemaal te laten verdwijnen.

De strategie is altijd de enige strategie van Israël geweest ten opzichte van de Palestijnen sinds de oprichting van Israël: geweld. Buitenproportioneel pijnlijk, bruut geweld.

Alternatief

Terwijl Israël Beit Lahia verwoestte, afgelopen december, verzamelden groepen Israëlische kolonisten zich bij het hek van Gaza, in gezelschap van Israëlische ministers en wetgevers, en eisten toestemming om Gaza binnen te gaan en te beginnen met het bouwen van nederzettingen op het puin van Palestijnse huizen, gebedsplaatsen en kleuterscholen.

Een van de ministers die bij deze bijeenkomsten aanwezig was, was Smotrich, de luidste stem die oproept tot het verdrijven van Palestijnen uit de strook.

Deze fanatieke Israëlische kolonisten zijn niet bereid om hun plannen voor Gaza op te geven als Hamas zijn controle opgeeft, zoals zij evenmin bereid zijn om dezelfde plannen te stoppen op de Westelijke Jordaanoever, waar Hamas geen controle over heeft.

Op de Westelijke Jordaanoever heeft Israël met de vluchtelingenkampen van Jenin, Tulkarem, Nur Shams en Al-Faraa hetzelfde gedaan als met Gaza sinds oktober 2023. Minstens 40.000 Palestijnen zijn daardoor ontheemd en dakloos geworden. Omdat er geen internationaal protest was, hoefde Israël de aanval op de kampen op de Westelijke Jordaanoever niet te wijten aan welke Palestijnse organisatie dan ook.

In Gaza daarentegen boden de aanvallen van 7 oktober Israël de gelegenheid om zijn plannen politiek te rechtvaardigen. Dankzij het staakt-het-vuren konden meer dan 30 Israëlische gevangenen worden vrijgelaten, terwijl Egypte en de Arabische Liga een plan voorlegden om Gaza opnieuw op te bouwen zonder Palestijnen te verdrijven en de strook te laten besturen door een technocratisch orgaan dat niet door Hamas wordt gecontroleerd.

Maar voor de extreemrechtse leiders van Israël was dit een pijnlijke concessie, omdat het een alternatief was en nog steeds is voor hun visie op Gaza. Een alternatief waarbij de Palestijnen niet noodzakelijk een onafhankelijke staat krijgen of enige politieke winst die ze een overwinning kunnen noemen, maar waarbij ze tenminste de kans krijgen om te blijven bestaan als een samenleving in hun eigen land. Iets wat eigenlijk geen politieke kwestie zou moeten zijn.

De protesten zijn een belangrijke verwijzing naar het ondraaglijke lijden dat hen is aangedaan met goedkeuring en steun van westerse landen

Weigering

Toen ontheemde Palestijnen afgelopen februari met honderdduizenden terugkeerden naar het noorden van Gaza, inclusief Beit Lahia, vormden ze spontaan, maar bewust, de grootste demonstratie in de geschiedenis van Gaza, waarmee ze de krachtigste en duidelijkste politieke boodschap in de geschiedenis van Palestina uitdroegen.

Afbeelding

Het was een bevestiging van hun weigering om verwijderd, vernietigd, etnisch gezuiverd en ontmenselijkt te worden. Het was een onthulling van het werkelijke probleem dat de kern vormt van de kwestie-Gaza en van de Palestijnse zaak als geheel.

De Palestijnen die protesteerden tegen Hamas in Beit Lahia, die waarschijnlijk behoorden tot degenen die afgelopen februari terug marcheerden naar het noorden, zijn een belangrijke verwijzing naar het ondraaglijke lijden dat hen is aangedaan met de goedkeuring en steun van westerse landen.

Het is ook een bevestiging van het feit dat degenen die aan dat lijden zijn blootgesteld een heel volk zijn, en niet Hamas.

Maar het feit dat hun lijden begon vóór oktober 2023, en voordat Hamas zelfs maar was opgericht, en de expliciete retoriek, de beslissingen en de acties van de Israëlische leiders met betrekking tot hun plannen voor Gaza geven allemaal aan dat de tragedie van de mensen in Gaza niet zal eindigen als Hamas de controle over Gaza zou opgeven, en dat deze door mensen veroorzaakte tragedie niet over Hamas gaat en nooit om Hamas heeft gedraaid.

Dit artikel verscheen eerder op Mondoweiss. De vertaling is van Gaston Van Dyck.