Weet jij nog hoe de samenleving applaudisseerde voor de mensen die ons land recht hielden tijdens de corona pandemie? We deden allemaal mee. Van jong tot oud, politici over partijen heen. Waarom? Omdat het besef dat we elkaar nodig hadden, heel groot was.

Er was veel solidariteit, nationaal en globaal. Iedereen besefte dat samenwerking het antwoord was om door de crisis te geraken. Er was respect: voor zorgverleners, kassiers, leerkrachten, publieke dienstverleners, logistieke medewerkers en vele andere helden. We droomden hoe alles beter zou gaan na dat rotvirus.

Er werd gehoopt dat na het applaus systeemfouten zouden worden rechtgezet

Er werd gehoopt dat na het applaus systeemfouten zouden worden rechtgezet. Van meer aandacht voor de verstoring van de biodiversiteit tot de herwaardering van heel wat cruciale jobs. Ik moet er vandaag, om klokslag 20 uur, opnieuw aan denken.

Waar is de tijd? Waar is het respect?

Geen geld?

Het is stil. Of niet helemaal. Vandaag legden heel wat mensen het werk neer. Werknemers zijn ongerust omwille van de nieuwe pensioenplannen. Wat nu voorligt zal in elke sector voelbaar zijn, van gelijkgestelde periodes, economische werkloosheid, ziekteperiodes, … samengevat: iedereen moet langer aan het werk.

Dat de rekening terechtkomt bij mensen die al onder druk staan lijkt geen deel meer van het debat

Eerst was het omdat de pensioenen onbetaalbaar worden, erna bleek het ook te gaan over ons land dat meer in defensie wil investeren. Of misschien weet men het zelf niet zo goed meer. Dat de rekening terechtkomt bij een groep mensen die vaak al onder druk staan lijkt geen deel meer van het debat. Ik weet niet waarom.

Wat ik wel weet is dat ik begrijp dat een staking bijzonder onaangenaam is voor wie hierdoor getroffen wordt. Niemand staakt voor het plezier.

Solidariteit

Wat ik ook weet is dat het een pijnlijke vaststelling is, zoveel gebrek aan solidariteit. Mensen worden uit elkaar gespeeld en frames worden gezet alsof de leerkrachten van mijn kinderen de boeman zijn. Niks is minder waar. Tuurlijk is dat niet tof dat zij geen school hebben vandaag, en toch begrijp ik het.

Mensen verdienen antwoorden op hun vragen en bezorgdheden. Als we accepteren dat deze staking niets meer is dan een doorn in het oog van iedereen die naar het werk moet, kunnen we de stakers evengoed in hun gezicht zeggen dat we van hun verhaal niet wakker liggen. Dat hun zorgen er niet toe doen. Dat is geen maatschappij waar ik achter kan staan.