Het is een systematische poging om Palestijnen met geweld te verdrijven uit hun huizen en hun historische en nationale identiteit uit te wissen. Terwijl de wereld in stilte toekijkt, veranderen de meedogenloze invallen in deze kampen – thuisbasis van enkele van de meest kwetsbare Palestijnse gemeenschappen – volledige wijken in puin. Hierbij worden burgers gedood en duizenden anderen worden gedwongen te vluchten.

Etnische zuivering

Terwijl Israël een brute genocidecampagne voert, staat de Palestijnse Autoriteit (PA) werkeloos toe te kijken, blijkbaar niet bereid haar eigen mensen te verdedigen. Erger nog, op maandag 10 maart 2025 voerden de PA-strijdkrachten een bevel van Israël uit, om de ervaren Jenin-strijder Abdul-Rahman Abu Muna te vermoorden.

De Israëlische oorlog tegen de kampen draait niet om veiligheid

De vluchtelingenkampen van Jenin, Nur Shams, Balata en andere zijn lange tijd het hart geweest van het Palestijnse verzet. Ze huisvesten Palestijnen die in 1948 verdreven werden uit hun huizen, en vandaag blijven ze grimmige getuigen van Israëls oorspronkelijke erfzonde—de Nakba.

Doorheen verschillende generaties is het Palestijnse kamp uitgegroeid tot een krachtig symbool van de Palestijnse identiteit, dat het diepgewortelde verlangen naar Palestina belichaamt. Het kamp is niet alleen een fysieke ruimte—het vertegenwoordigt ook een collectief geheugen, een bewaarplaats van cultureel erfgoed en een herinnering aan de voortdurende strijd voor zelfbeschikking en het herstel van het thuisland.

Daarom is de eliminatie ervan—net als de vernietiging van hun oorspronkelijke dorpen in het historische Palestina van 1948—een Israëlische obsessie geworden, gericht op het uitwissen van hun bestaan. De Israëlische oorlog tegen de kampen draait niet om veiligheid.

Israël vernietigt burgerinfrastructuur, niet voor militaire tactische doelen, maar puur om het leven ondraaglijk te maken

In werkelijkheid gaat het om een meedogenloze vernietigings-campagne, bedoeld om de geest van het Palestijnse verzet te breken en het leven ondraaglijk te maken voor wie durft te blijven. Huizen worden gesloopt, wegen worden vernietigd, elektriciteits- en water-voorzieningen worden afgesneden, en volledige gemeenschappen worden in puin achtergelaten.

Israël vernietigt burgerinfrastructuur, niet voor militaire tactische doelen, maar puur om het leven ondraaglijk te maken voor de bewoners, zodat ook overlevenden achterblijven in een onleefbare omgeving. Deze collectieve bestraffing is een flagrante oorlogsmisdaad volgens het internationale recht.

Zelfbehoud Netanyahu

De voortdurende aanval op Palestijnse vluchtelingenkampen is niet alleen een militaire strategie—het is nauw verbonden met de eindeloze oorlog van de Israëlische premier Benjamin Netanyahu voor zijn politiek overleven. Geconfronteerd met corruptieaanklachten en groeiende politieke druk, zet Netanyahu in op eindeloze oorlog en escalerend geweld om zijn fragiele coalitie van rechtse en racistische fracties bijeen te houden.

Door de aanvallen op Palestijnen op te voeren, verzekert hij zich van de voortdurende steun van ultranationalistische en racistische Joodse groepen die hardere maatregelen eisen tegen de bezette bevolking. Deze cyclus van geweld is een bewuste strategie om zijn macht te blijven behouden, ten koste van Palestijnse levens.

“Vernield huis na aanval Israël in 2023 op Jenin, wikimedia commons/CC BY-SA 4.0.

De kern van het probleem is niet alleen de militaire aanvallen, maar de aard van de Israëlische bezetting zelf en de hordes gewelddadige kolonisten die Palestijnse gemeenschappen straffeloos terroriseren. De uitbreiding van illegale Joodse nederzettingen, gesteund door het Israëlische leger, heeft Joodse supremacisten aangemoedigd om aanvallen uit te voeren tegen Palestijnen, waaronder brandstichting, fysieke aanvallen en zelfs moord.

De geschiedenis heeft bewezen dat de Palestijnse veerkracht niet gebroken kan worden door militair geweld

Dit koloniale settlersproject beoogt het Palestijnse weefsel te vervangen door een netwerk van exlusief Joodse nederzettingen, waardoor elke hoop op een Palestijnse staat de kop wordt ingedrukt.

Israëls strategie om vluchtelingenkampen als doelwit te nemen, past in dit bredere kader. De vernietiging van het Jenin-kamp in 2002 had het Palestijnse verzet moeten beëindigen, maar dat gebeurde niet. Twee decennia later bestrijdt Israël de nakomelingen van hen die het meer dan 20 jaar geleden vermoordde, herhaalt dezelfde mislukte strategie en hoopt dat deze nieuwe vernietigingsgolf zal bereiken wat eerdere bloedbaden niet vermochten.

Zwakke Palestijnse Autoriteit

De geschiedenis heeft bewezen dat de Palestijnse veerkracht niet gebroken kan worden door militair geweld. Net als in 2002 zullen nieuwe vernielingen de Palestijnse strijd niet uitwissen, ze zullen enkel de vastberadenheid versterken van een volk dat weigert te verdwijnen.

Terwijl Israël deze wreedheden pleegt, blijft de Palestijnse Autoriteit verlamd en biedt slechts loze woorden van afkeuring. De PA, opgericht na de Oslo-akkoorden met de belofte van een Palestijnse staat in het vooruitzicht, is verworden tot een bewaker van Israëlische veiligheid—een administratieve onderaannemer in plaats van een echte representatieve regering.

De doorlopende veiligheidscoördinatie met Israël, zelfs terwijl vluchtelingenkampen worden ontruimd, is niets minder dan verraad. In een tijd waarin het Palestijnse volk snakt naar daadkrachtig leiderschap, toont de PA zich een toonbeeld van zelfbehoud, meer bezorgd om haar eigen greep op de macht, dan om weerstand te bieden aan een kwaadaardige bezetting.

De PA bleek ook niet in staat om internationale steun te mobiliseren of enige betekenisvolle actie te ondernemen tegen Israëlische agressie. De realiteit is duidelijk: de Palestijnse Autoriteit is medeplichtig aan het lijden van haar eigen volk door passiviteit en onderdanigheid aan Israëlische bevelen.

Erger nog is dat de PA weigert in te grijpen omdat haar leiderschap meer gericht is op het beschermen van haar privileges en VIP-status die hen werden verleend door de Israëlische bezetter.  In plaats van Palestijnse levens te beschermen, is haar voornaamste zorg de speciale vergunningen, veiligheidsregelingen en economische voordelen voor de elite veilig te stellen. Die heeft Israël uitgedeeld om zich te verzekeren van hun medewerking.

 Als de Palestijnse Autoriteit blijft toekijken terwijl haar volk etnisch gezuiverd wordt, zal haar leiderschap uiteindelijk verdwijnen in de vuilnisbak van de geschiedenis

Als de PA zo voortdoet, zal zij geen rol meer spelen in de toekomst van Palestina. Het volk zal onvermijdelijk zoeken naar ander leiderschap: in burgerorganisaties, lokale verzetsgroepen of nieuwe politieke bewegingen die werkelijk aan hun aspiraties tegemoetkomen.

De Palestijnse zaak heeft geen behoefte aan een instelling die aan de zijlijn blijft staan terwijl haar volk etnisch gezuiverd wordt; het heeft leiderschap nodig dat vecht voor overleving en soevereiniteit.

De Israëlische vernietiging van Palestijnse vluchtelingenkampen is niet alleen een militaire operatie; het is ook een berekende strategie van ontheemding van een volk. Door duizenden te dwingen te vluchten, legt Israël de basis voor een Westelijke Jordaanoever zonder Palestijnen, wat de weg effent voor verdere annexatie en uitbreiding van nederzettingen. Dit is een ethnische zuivering in slow motion die het Palestijnse leiderschap niet langer kan negeren.

De Verenigde Naties, mensenrechtenorganisaties en de wereld als geheel moeten Israël ter verantwoording roepen voor haar misdaden en druk uitoefenen op de Palestijnse Autoriteit om hier niet langer medeplichtig aan te zijn. Als de PA blijft toekijken terwijl haar volk etnisch gezuiverd wordt, zal zij vervallen in irrelevantie en haar leiderschap zal uiteindelijk verdwijnen in de vuilnisbak van de geschiedenis.

Jamal Kanj, is de auteur van ‘Kinderen van de Catastrofe: Reis van een Palestijns Vluchtelingenkamp naar Amerika’, en andere boeken. Hij schrijft regelmatig over de Arabische wereld voor diverse nationale en internationale titels.

Dit artikel verscheen eerder op Counterpunch. De vertaling is van Toon Van den Bossche.