Ik zou vandaag zo graag over iets anders schrijven. Iets over het feit dat er op de aardbol naar schatting een quintiljoen (dertig nullen!) microben leven waarvan nog maar een fractie beschreven is. Over hoeveel er is dat we, ondanks onze belachelijke pogingen om alles naar onze hand te zetten, nog steeds niet kennen en niet begrijpen.

Ik zou iets willen schrijven over Tony Signorini, de man die tien jaar lang met drietenige ijzeren schoenen over verschillende stranden in Florida liep om voetafdrukken achter te laten die journalisten en zelfs wetenschappers in het bestaan van een reuzenpinguïn deed geloven. Gewoon voor de grap.

Maar hoe kan ik schrijven over microben en reuzenpinguïns wanneer er weer bommen op Gaza vallen? Hoe kan ik schrijven over dieren waarvan we weten dat ze bestaan, maar die we niet kennen en dieren die we kennen, waarvan we weten dat ze niet bestaan, terwijl men elders bezig is alles wat een teken van leven geeft, te vernietigen.

“Om poëzie te kunnen schrijven die niet politiek is, moet ik luisteren naar de vogels en om de vogels te kunnen horen, moeten de gevechtsvliegtuigen stil zijn”, zo schreef de Palestijnse dichter Marwan Makhoul.

Misschien is dat nog wel de grootste misdaad van de oorlogsmisdadigers die zich onze leiders durven noemen: hoe ze alles wat wezenlijk van belang is overschreeuwen met de dood en vernieling die ze zaaien.

Het verstand

Ik wil al lang geen duiding meer geven bij wat er in Gaza gebeurt. Er is niets interessant aan, niets dat duiding nodig heeft. Zogenaamde duiding over hoe de onderhandelingen over de tweede fase van het staakt-het-vuren zogezegd zijn afgesprongen, kan alleen de gruwel verhullen die zich voor onze ogen afspeelt, en die iedereen instinctief zou moeten begrijpen.

Ik wil niet langer argumenten geven over waarom dit een genocide is. Als je het nu nog niet begrepen hebt, dan wil je het niet begrijpen.

Als er iets is waar ik duiding wil bij geven, dan is het misschien wel bij de medeplichtigheid van onze leiders in de Europese Unie. Dat de EU nog steeds de grootste handelspartner is van Israël. Dat het recent nog een nieuw Associatieakkoord met Israël heeft gesloten. Dat ook onze universiteiten gewoon nieuwe samenwerkingen met Israëlische partners aangaan.

Als er een vraag is die me interessant lijkt, dan is het de vraag hoe het kan dat er nog steeds gehandeld wordt alsof er niets aan de hand is, terwijl alle informatie over de misdaden van Israël beter dan ooit gedocumenteerd is en voor iedereen beschikbaar is.

Hoe langer ik over die vraag nadenk, hoe minder ik nog verwacht van het verstand. Hoe langer ik erover nadenk, hoe duidelijker het voor me is dat een basisgevoel van medemenselijkheid zou moeten volstaan om in actie te komen.

Racisme

Achter al die pogingen om afstandelijk te berichten en de twee kanten aan het woord te laten in een debat dat gaat over de uitroeiing van een volk, schuilt telkens eenvoudigweg de totale weigering van alle redelijkheid, die racisme is.

Racisme dat ons dient te verzoenen met ons politiek-economisch systeem dat geen moer geeft om zogenaamd Europese normen en waarden of medemenselijkheid, maar enkel draait om geld en macht. Een systeem dat geen waarde toekent aan onbekende microben, onbestaande reuzenpinguïns of onbewapende Palestijnen, en daarom alles wat wezenlijk van waarde is vernietigt.

“We vechten tegen menselijke dieren”, zo verwoordde de Israëlische minister van Defensie treffend de rol die racisme in dit systeem speelt. Met name het wegnemen van het basisgevoel van medemenselijkheid dat je toestaat om Palestijnen te zien als mensen die ook graag poëzie zouden schrijven en de vogels horen fluiten.