In de commerciële media kunnen we deze dagen getuigenissen lezen van jongeren die graag ingaan op de oproep van Theo Francken. “Ik mis veel gehoorzaamheid bij de jonge generatie, en daar wil ik verandering in brengen”, zo vertelt bijvoorbeeld Kaat in Het Nieuwsblad.

Ik denk dat Kaat goed begrepen heeft waar Theo Francken naartoe wil. Het gaat niet enkel om de versterking van het leger. Het gaat ook om de militarisering van de geesten, een blinde gehoorzaamheid aan de macht die men wil bijbrengen.

Romantiek

Ergens zie ook ik de romantiek er wel van in: gedaan met die eindeloze vertwijfeling en het gevoel van zinloosheid. De sprong wagen en kiezen voor de totale opoffering, voor het vaderland.

“Ik wil dat we allemaal als één blok achter ons land staan”, zo vertelt Kaat verder nog. We zijn hier niet alleen voor onszelf, we dienen een groter doel. En dat doen we samen met anderen die allemaal net voor hetzelfde doel strijden.

Gedaan dus ook met de eenzaamheid. “Ik ga niet alleen zijn”, zo vertelt Jorn die er ook helemaal klaar voor is. “Andere jongeren zullen hetzelfde gevoel ervaren.”

Leiders die op elkaar lijken

“Met de conflicten in de wereld moet je voorbereid zijn op het ergste”, zo zegt Jorn verder. Ook dat valt ergens te begrijpen. Met Donald Trump als leider van de Verenigde Staten is de wereld er niet bepaald veiliger op geworden.

Alleen moeten jullie goed beseffen, beste Kaat en beste Jorn: politici zoals Theo Francken zullen altijd naar leiders als Trump of Poetin wijzen als potentiële vijanden waartegen we moeten bewapenen, maar in werkelijkheid zijn het hun voorbeelden. Hoe harder ze roepen hen te willen bestrijden, hoe harder ze op hen gaan lijken.

In hun landen doen deze leiders namelijk net hetzelfde. Zelf hebben ze uiteraard alleen maar goede bedoelingen, maar de andere kant: die is gevaarlijk en agressief en daarom hebben zij zelf ook geen andere keuze dan gevaarlijk en agressief te worden.

De VS als voorbeeld?

“Peace through strength“, daar pleit onze eerste minister Bart De Wever (N-VA) voor, vrede door machtsvertoon zeg maar. Hij refereert daarmee naar een uitspraak van voormalig president van de Verenigde Staten Ronald Reagan.

Het moet gezegd: de uitspraak vat inderdaad goed het soort samenleving dat de Verenigde Staten van Amerika zijn samen.

Een samenleving waarin men gelooft dat men veiliger is wanneer men een wapen kan dragen en waar als gevolg van dat soort denken massaal veel school-shootings voorkomen. Een samenleving waarin geen geld is voor sociale uitgaven, maar wel om eindeloos veel oorlogen te voeren.

Volgens Theo Francken moeten we aan die VS een voorbeeld nemen, maar laat jullie niets wijsmaken. We worden als mens niet sterker door anderen te vertrappelen. We zijn enkel sterk wanneer we samenwerken.

Veiligheid zal er nooit komen door mee te gaan in de escalatie van machtsvertoon. Veiligheid kan er alleen komen wanneer de verschillende volkeren samen opkomen voor een meer vrije en meer gelijke wereld waarin we de gemeenschappelijke vijand die klimaatverandering is bestrijden in plaats van elkaar.

Oorlog is geen sprookje

Het is een eervolle gedachte om jezelf op te offeren in een voor het licht tegen de krachten van de duisternis, maar oorlog is geen sprookje, geen epische strijd tussen Goed en Kwaad. Het levert geen mooie beelden op zoals in Special Forces of Kamp Waes. In de realiteit is oorlog één grote verschrikking, één en al gruwel, niets meer dan dood, verderf en zinloos lijden.

De soldaten in de legers waar jullie zullen leren schrik van te hebben en als vijand zien, zijn in werkelijkheid net als jullie. Ze geloven dat ze enkel hun land beschermen, dat ze strijden voor de goede zaak, dat het leger hen een uitweg zou bieden uit de leegte, de vertwijfeling, de eenzaamheid. Ze zijn net als jullie, maar politici en hoge generaals zullen jullie leren hen te haten.

Ze zullen jullie wijsmaken dat jullie vechten voor eer en glorie, maar in werkelijkheid zullen jullie moeten vechten voor hun geld en grondstoffen. Dat hun praatjes over de eerbaarheid van de oorlog vals zijn, zie je aan het feit dat deze leiders zelf noch hun kinderen ooit naar het front zullen trekken.

Voor hen is dit een spelletje stratego en jullie worden behandeld als de pionnen.

Gemeenschap dienen

Begrijp me niet verkeerd. Dat jullie de gemeenschap willen dienen, dat is nobel. Ik zou jullie enkel willen vragen om na te denken of er geen andere manieren zijn om dat te doen.

Niet enkel het leger vraagt om meer personeel. Ook bijvoorbeeld de zorgsector kreunt om meer mensen en ook daar kan je de gemeenschap dienen. Is je dat te soft, dan kan je misschien ook de brandweer overwegen.

Ik ben ervan overtuigd dat je ook in die sectoren discipline kan kweken en samenhorigheid kan ervaren. En geloof me, het klinkt misschien heel eenvoudig, maar dat is het eigenlijk ook gewoon: mensenlevens redden is veel heldhaftiger dan mensenlevens vernietigen.