In Foreign Policy schreef Kishore Mahbubani een zeer uitdagend artikel. Het is een absolute aanrader, die een toekomstpad voor Europa voorstelt.
Allereerst betoogt hij dat “Brussel te lang slaafs Washington heeft gevolgd” en dat Europese leiders zo zielig zijn geworden dat “ze de laarzen likken van die hen in het gezicht schoppen.”
Hij zegt dat het schokkend is, en zelfs een vertoon van “infantiel strategisch denken”, dat “de Europeanen het moeras waarin ze zich bevinden niet hebben voorzien.”
Zij baseerden “al het Europese strategische denken op het best mogelijke scenario waarin de VS een volledig betrouwbare bondgenoot is “, ondanks het bewezen verleden van de VS dat het allesbehalve dat is.
Voor hem is “de enige manier om Europa’s geopolitieke positie te herstellen het overwegen van drie ondenkbare opties”.
1. Verlaat de NAVO
“Europa zou zijn bereidheid moeten aankondigen om de NAVO te verlaten.” Hij betoogt dat “een Europa dat gedwongen wordt 5 procent aan defensie uit te geven, een Europa is dat de Verenigde Staten niet nodig heeft”, aangezien dit “neerkomt op 1.100 miljard dollar”, wat meer is dan de defensie-uitgaven van de VS.
Waarom zou Europa zijn budget besteden aan uitrusting van de VS wanneer het dit kan gebruiken om zijn eigen economie te ondersteunen?
Dit is het juist: waarom zou Europa onderdanig blijven aan de VS als het zijn defensiebudget verhoogt, zoals Trump dat wenst? En ook, waarom zou het dit budget besteden aan uitrusting van de VS wanneer het die kan gebruiken om zijn eigen economie te ondersteunen? Het slaat nergens op.
2. Strategische overeenkomst met Rusland
“Werk een nieuwe grote strategische overeenkomst uit met Rusland.” Mahbubani verwerpt de valse notie dat “Rusland een echte bedreiging vormt voor de veiligheid van de EU-landen” en stelt effectief voor om Trump te overtreffen.
Waarom hem een grote strategische overeenkomst laten sluiten ten koste van Europa, wanneer Europa kan onderhandelen over “een eerlijk compromis met [Rusland], met respect voor de huidige grenzen tussen Rusland en de EU en een realistisch compromis over Oekraïne dat de kernbelangen van geen van beide partijen bedreigt”?
Als een grote overeenkomst op tafel ligt, heeft Europa duidelijk veel meer te verliezen het te laten onderhandelen door Trump. En ook veel meer te winnen door het zelf te onderhandelen. Tenslotte is Rusland hun buur, niet die van de VS …
3. Strategisch pact met China
“Werk een nieuw strategisch pact uit met China.” Mahbubani schrijft dat als het erop aankomt, de enige reden voor de neergang in de betrekkingen tussen de EU en China is omdat “de Europeanen dwaas geloofden dat een slaafse loyaliteit aan de geopolitieke prioriteiten van de VS zou leiden tot rijke geopolitieke dividenden voor hen.”
China kan de EU kan helpen omgaan met de demografische explosie in Afrika
Maar in plaats daarvan “zijn ze in het gezicht geschopt.” Hij wijst er ook op dat “China de EU kan helpen omgaan met haar echte lange termijn geopolitieke nachtmerrie: de demografische explosie in Afrika.” En dat “tenzij Afrika zijn economieën ontwikkelt, er een golf van Afrikaanse migranten naar Europa zal komen.”
Als zodanig “zouden Europeanen elke buitenlandse investering in Afrika die banen creëert moeten verwelkomen” en niet, zoals ze momenteel doen, “zichzelf in de voet schieten door China’s investeringen in Afrika te bekritiseren en tegen te werken” (Wat hij zegt “toont aan hoe naïef het lange termijn strategisch denken van Europa is geworden”).
Tot slot herhaalt hij dat “Brussel zijn eigen strategische belangen opoffert om Amerikaanse belangen te dienen in de hoop dat geopolitieke onderdanigheid zou leiden tot beloningen”, maar “duidelijk, dat is niet gebeurd”.
Europa zou de juiste lessen moeten trekken en “de momenteel ondenkbare optie uitvoeren: verklaren dat het voortaan een strategisch autonome actor op het wereldtoneel zal zijn die zijn eigen belangen vooropstelt. Trump zou Europa eindelijk wat respect kunnen tonen als het dat doet.”
Niets aan toe te voegen, Mahbubani slaat de spijker op de kop!
Arnaud Bertrand is een Franse ondernemer en commentator op internationale politiek en economie, vooral actief op Twitter, waar hij vaak geopolitieke en economische kwesties bespreekt, met een bijzondere focus op relaties tussen China, het Westen, en de Verenigde Staten.
Dit is de vertaling van een twitterdraad van Arnaud Bertrand.
