Ja, er is een alternatief voor de plannen van De Wever

De Wever spiegelt ons doemscenario’s voor, met als enige doel om ons de maatregelen te doen slikken. Maar het kan anders – er is een alternatief voor de plannen van De Wever. Maar dan moeten de taboes van De Wever eindelijk sneuvelen. En daar kunnen we allemaal samen voor zorgen.

Wie wil mobiliseren tegen de regering-De Wever, dient de maatregelen van de regering op de verschillende terreinen goed te kennen. Een strijdbeweging op gang brengen vereist mobilisatie en voorafgaande sensibilisering. Daarvoor is het nodig dat je de concrete maatregelen weet over te brengen aan je vrienden en collega’s. Dit dossier kan daarbij zeker helpen.

Sensibiliseren vereist echter ook dat men alternatieven kan aanreiken. Alleen de maatregelen afwijzen volstaat niet. Je vrienden en collega’s hebben nood aan klare en mobiliserende alternatieven.

Dit kan zo niet langer

De besparingsoperatie die vandaag op ons afkomt, wordt vergeleken met die van de regering van Wilfried Martens (1979) en die van Jean-Luc Dehaene (1992). Wat die vergelijkingen vooral leren, is hoe lang de besparingslogica onze politiek nu al domineert.

Het verhaal is steeds hetzelfde: even door de zure appel heen bijten om een gezondere toekomst te hebben. Maar de uitkomst is ook steeds dezelfde: de besparingen remmen de economische groei af, waardoor de inkomsten van de overheid tegenvallen en er nog meer besparingen nodig zijn. Het is een straatje zonder einde, dat zorgt voor een fundamentele verharding van de samenleving en de verrechtsing in de hand werkt.

De grote uitdaging voor de vakbonden, het middenveld en de brede solidaire tegenstroom zal zijn om zich niet enkel te verzetten tegen de plannen van deze regering, maar ook duidelijk te maken hoe een andere politiek, die de rijkdom aan de top van de samenleving activeert en investeert in de grote sociale, ecologische en democratische noden, mogelijk is.

Haal het geld waar het zit

Voor De Wever is raken aan de vermogens een taboe. Maar de 1 procent rijkste Belgen hebben hun vermogen niet opgebouwd door hun eigen arbeid. Heel rijk word je niet van hard werken, maar door mensen hard voor je te laten werken. Het is dus niet meer dan logisch dat de superrijken vandaag ook moeten bijdragen.

Een vermogensbelasting is niet de enige oplossing in de zoektocht naar financiële middelen, maar wel een belangrijke maatregel die veel geld kan opbrengen. En niet alleen dat, het brengt ons ook dichter bij een rechtvaardige samenleving. Want de vermogensongelijkheid is in ons land nog nooit zo groot geweest.

In het jaar 2000 had België slechts één miljardairsfamilie. Vandaag zijn het er 47, en samen bezitten ze een totaal vermogen met een waarde van meer dan 113 miljard euro. De één procent rijkste gezinnen bezitten vandaag ongeveer evenveel als de armste 74 procent van de gezinnen.

“De vermogens zijn bijzonder ongelijk en die ongelijkheid blijft voortdurend stijgen”, zegt ook professor Paul De Grauwe. “We kunnen het ons niet permitteren om het te laten toenemen, niet alleen op economisch, maar ook op politiek vlak. Sommige mensen hebben zo’n grote vermogens dat ze een te grote invloed uitoefenen op de maatschappij en de politiek. Dat moeten we afromen.”

Uit peilingen blijkt dat tot 85 procent van de Belgen voorstander is van een vermogensbelasting op de superrijken. Dat kan ook niet missen, want naast meer rechtvaardigheid brengt zo’n vermogensbelasting ook vele miljarden euro’s op.

Ook Oxfam is al lang pleitbezorger van een vermogensbelasting. Zij stellen een progressieve vermogensbelasting voor op vermogens van meer dan 1 miljoen euro. “Deze belasting, aan een progressief tarief van 1 procent tot 4 procent, treft slechts een klein deel van de bevolking, maar kan meer dan 20 miljard euro opleveren.”

Naast een vermogensbelasting is het ook belangrijk dat de verminderingen op de sociale bijdragen voor bedrijven, die de afgelopen decennia – zoals we eerder in dit dossier zagen – enorm zijn opgelopen, worden teruggedraaid. Deze vermindering van de sociale bijdrage voor de bedrijven moet stoppen en teruggedraaid worden. Zie ook 'De taxshift - een verborgen loondiefstal'.

Investeer in sociale, democratische en ecologische noden

Die bijdrage van de grote bedrijven en grote vermogens is nodig om, in plaats van het besparingsplan dat nu voorligt, te kiezen voor een positief alternatief waarin geïnvesteerd kan worden in de sociale en ecologische noden die nu genegeerd worden.

Op sociaal vlak is het belangrijk dat de index behouden blijft en dat de loonnormwet van ‘96 verdwijnt, zodat werknemers vrij kunnen onderhandelen over loonsverhoging. In plaats van ons langer te laten werken voor minder geld, moeten we opkomen voor een herstel van het pensioen op 65 jaar en het herstel van het brugpensioen. In het kader van armoedebestrijding is het belangrijk dat de welvaartsenveloppe behouden blijft en dat de werkloosheidsuitkering een recht blijft.

Om de ecologische transitie te maken, zijn er grote publieke investeringen nodig in het openbaar vervoer, in de isolatie van woningen en in hernieuwbare energie. Zulke investeringen zullen ook banen opleveren die niet gedelokaliseerd kunnen worden. Het zal beter werken om mensen aan het werk te helpen dan het plan dat nu voorligt om langdurig zieken en werkzoekenden te pesten.

Willen we onze sociale rechten behouden en de ecologische transitie maken, dan zullen we ook moeten opkomen voor onze democratische rechten. De rechten van vakbonden, het recht om te staken en te betogen, en de rechten van kritische stemmen en het brede middenveld moeten niet ingeperkt worden, maar net uitgebreid. Een democratie is maar zo sterk als de ruimte die ze laat voor tegenmacht.

We laten ons niet verdelen

De regering-De Wever zal alles in het werk stellen om de werkende klasse te verdelen. “Over alles kan onderhandeld worden”, houdt hij ons voor. Alleen: op het einde beslist de regering.

Daar mogen we niet intrappen. Alleen een brede strijdbeweging kan deze regering achteruitdrijven, een brede beweging die solidair is en zich niet laat paaien omdat de regering enkele kleine maatregelen schrapt, maar steeds het geheel voor ogen houdt.

Uiteindelijk komt het er niet op aan om hier en daar een komma te wijzigen, maar om de beslissende vraag te durven stellen: wie moet de sanering van dit zieke kapitalistische systeem betalen? De werkende bevolking of de miljonairs, die al jaren bediend worden door de opeenvolgende regeringen, zodat ze zich kunnen verrijken op onze rug?

De uitzichtloze besparingspolitiek van de afgelopen decennia toont aan dat er nood is aan een systeemverandering. En de strijd voor een ander systeem begint met het afwijzen van het volledige plan van de regering-De Wever en het naar voren schuiven van alternatieven.