Bert Engelaar: "Wij kiezen geen systeem waarin gezondheid een luxe is"

Het is laat. De straatlantaarns flikkeren als oude TL-buizen, en ergens in de verte klinkt het gedempte geluid van een sirene. In een klein ziekenhuis, misschien in Brussel, misschien in Charleroi, in Asse zit een verpleegkundige in de nachtdienst aan een kop lauwe koffie. Ze heeft net een patiënt geholpen die zonder centen binnenkwam, en toch wordt verzorgd. Want zo werkt het hier. Geen kredietkaart nodig. Geen hypotheek op je huis om een dokter te kunnen zien. Gewoon zorg, zoals het hoort.

Ergens, in de schaduw van een bestuurskamer

Maar ergens, in de schaduw van een bestuurskamer, zitten mannen in dure pakken te mompelen over hoe inefficiënt dat allemaal is. “Waarom doen we niet zoals in Amerika?”, fluistert er een. “Waarom laten we mensen niet betalen voor zorg? Waarom laten we ze niet kiezen tussen een operatie en hun huur?” De anderen knikken. Ja. Dat klinkt als een fantastisch idee.

Hier in België geloven we daar niet in. Hier weten we dat als je ziek wordt, je beter moet kunnen worden zonder dat een factuur je de das omdoet. Hier hoeven mensen geen crowdfunding op te zetten om een gebroken been te laten zetten. Hier werken artsen en verpleegkundigen omdat ze willen helpen, niet omdat ze commissie krijgen op de medicijnen die ze voorschrijven.

Sommigen vergelijken ons systeem met dat van Cuba. Maar laten we eerlijk zijn: Cuba heeft, ondanks decennia van boycot een gezondheidszorg die voor iedereen toegankelijk is. Ze sturen artsen de wereld rond, niet om winst te maken, maar om te helpen. Misschien zit daar net de kern van het probleem voor sommigen: dat gezondheid iets is dat je deelt, iets dat een recht is, en niet iets dat je verkoopt aan de hoogste bieder.

Amerika, de grote droom

En dan Amerika. De grote droom. Het land van onbegrensde mogelijkheden—behalve als je ziek wordt. Daar zijn ziekenhuisfacturen net zo angstaanjagend als een bos vol uilen die je aanstaren in het donker. Daar kan een ambulance je leven redden, maar alleen als je het je kunt veroorloven. Daar kan je in de wachtzaal sterven, terwijl de receptioniste vraagt of je wel verzekerd bent.

Dus nee, lieve vrienden. Wij hoeven ons niet te laten wijsmaken dat wij het verkeerd doen. Wij kiezen geen systeem waarin gezondheid een luxe is, waarin ziekenhuizen zich gedragen als casino’s en patiënten als gokkers die hopen dat ze niet failliet gaan. Wij houden vast aan solidariteit. Aan zorg voor iedereen, niet alleen voor wie het kan betalen.

De koffie is ondertussen koud. Buiten waait de wind, en de sirene in de verte is stilgevallen. De verpleegkundige neemt een slok en kijkt naar de klok. Binnen een paar uur wordt haar ploeg afgelost. Ze is moe, maar ze weet waar ze het voor doet. En dat, lieve mensen, is iets dat geen dollarprijs kan vervangen.

Jullie vakbondsvriend met humor en rendement.

Deze tekst is overgenomen van de facebookpost van Bert Engelaar.