De mist hangt zwaar over het woud, en in de verte loeit een sirene. Een brandweerman trekt zijn jas strakker om zich heen, niet om zich te beschermen tegen de kou, maar tegen iets dat dieper snijdt: onbegrip. In een café met rode gordijnen en een geur van warme koffie buigen mensen zich over kranten, over cijfers en statistieken, over loonkosten en besparingen.
Een man mompelt: “Ze zeggen dat er geen geld is voor openbare diensten, maar er is altijd budget voor een extra studie over hoe we ‘efficiënter’ kunnen besparen.” De anderen knikken bedachtzaam en nemen nog een slok koffie.
Ergens, op de werkvloer van een maatwerkbedrijf, telt een man zorgvuldig bouten en moeren, zijn handen zwart van het werk. Hij is blij dat hij hier terecht kan, dat er een plek is waar iedereen een kans krijgt.
Tegelijkertijd wringt een deeltijdse poetsvrouw zich in alle bochten in een gebouw met te veel kantoren en te weinig tijd. Haar contract zegt twintig uur, haar takenlijst veertig. Ze poetst in stilte, luistert naar flarden van gesprekken over budgetten en efficiëntie. Niemand vraagt zich af hoe je met een halftijds loon een voltijds leven moet betalen. Maar daar, in de realiteit, stopt de samenleving niet met werken.
Wij kijken verder dan de mist
Ondertussen woekert buiten iets anders. Jaloezie, afgunst, een schaduw die als een zwarte uil in de nacht vliegt en mensen tegen elkaar opzet. “Zij krijgen te veel,” fluistert de wind. “Waarom zij en niet jij?” En zo brokkelt het vertrouwen af, stukje bij stukje, net als de beloften over betere koopkracht zodra de verkiezingen achter de rug zijn.
Maar wij, wij kijken verder dan de mist. Wij weten dat deze samenleving gebouwd is op schouders die elkaar ondersteunen, op een onzichtbaar netwerk van solidariteit dat ons allen draagt. Geen enkele stad blijft schoon zonder handen die het vuil oprapen (en zonder die helden zouden we allemaal tot aan onze enkels in verkiezingsaffiches staan). Geen kind leert zonder iemand die voor de klas staat en geduldig uitlegt waarom wiskunde belangrijk is – zelfs al hebben sommige beleidsmakers blijkbaar nooit geleerd hoe je een begroting opmaakt zonder dat er een gat in zit.
Het is tijd om het tij te keren. Om niet in de val te lopen van verdeeldheid en haat. Wij vechten voor een samenleving waarin rijkdom eerlijk wordt verdeeld, waarin niemand achterblijft, waarin zieken en werklozen geen last zijn, maar mensen die recht hebben op waardigheid.
Waar vluchtelingen niet worden gezien als profiteurs, maar als mensen op zoek naar veiligheid. Waar mensen zonder papieren niet worden uitgebuit in de schaduw van de economie, maar erkenning krijgen als de werkenden die ze vaak al zijn. Solidariteit stopt niet bij grenzen, net zoals menselijke waardigheid niet onderhandelbaar is.
Wij zijn de gemeenschap
De uilen mogen dan niet zijn wat ze lijken. Maar wij? Wij weten wie we zijn. Wij zijn de werknemers, de werklozen, de poetshulpen, de zieken, de onderwijzers, de vuilnismannen, de buschauffeurs, de brandweerlieden, de ambtenaren. Wij zijn de gemeenschap. En wij laten ons niet tegen elkaar uitspelen.
ABVV blijft strijden. In het rode schijnsel van neonlichten, in de kalme duisternis van een slapend dorp, in de storm die woedt over een onrustige stad. Wij zijn hier, en wij zullen blijven vechten voor wat gezond verstand is.
