Beste mevrouw Vanmarsenille

Gisteren vulden 100.000 mensen de straten. Ze kwamen op voor hun rechten, hun inkomen, hun toekomst. Maar u, hoog en droog achter uw bureau, vond dat precies allemaal een beetje overdreven. “Iedereen weet toch dat hervormingen nodig zijn?” schrijft u. Alsof we hier te maken hebben met een domme, slecht geïnformeerde menigte die niet begrijpt hoe de wereld werkt.

Alsof de dagelijkse problemen van de mensen niet bestaan

Laat me u iets uitleggen. De mensen op straat wéten dat er hervormingen nodig zijn. Wat ze ook weten, is dat hervormingen die op de rug van werkende mensen worden doorgeduwd, zelden over ‘rechtvaardigheid’ gaan en meestal over besparen op de verkeerde plekken. U roept om eensgezindheid en helderheid, maar verdedigt een regering die het woord ‘eensgezind’ niet eens kan spellen zonder intern ruzie te maken. Een regering die zichzelf niet onder controle heeft, maar wél verwacht dat de bevolking haar blindelings volgt.

En weet u wat nog vreemder is? Armoede komt in uw betoog niet voor. Klimaat? Ook niet. Een deftig inkomen? Neen. Ongelijkheid? Niet. Haalbare jobs? Ook niet. Rechtvaardige belastingen? Nope. Alsof dat geen onderwerpen meer zijn. Alsof de grote en dagelijkse problemen van deze tijd, van de mensen niet bestaan. Dat is net het gevaar met deze regering: ze zeggen dat er geen geld is voor sociale bescherming, maar vergeten te vermelden dat de werkende klasse straks de rekening mag betalen voor een beleid dat vooral vriendjes en lobbyisten gelukkig maakt.

Alsof de enige dreiging van buitenaf komt

U spreekt over Defensie alsof dat het enige is wat ons moet bezighouden. Alsof we in een land leven waar de enige dreiging van buitenaf komt. Maar ik zie een andere dreiging, en die komt vanbinnen. Van mensen die net iets te snel bereid zijn om de werkende klasse op te offeren in naam van ‘noodzakelijke hervormingen’. Van een regeerakkoord dat niets anders zal doen dan de verrechtsing in de hand werken. Van een migratiebeleid dat in de praktijk vooral een perfect excuus zal zijn om sociale bescherming af te breken, kansen te ontnemen en gemeenschappen tegen elkaar op te zetten.

Ik weet niet in welke wereld u leeft, maar in de mijne gaan mensen gebukt onder stijgende prijzen, energiefacturen die alsmaar zwaarder worden, onregelmatige werkuren, stress en burn-outs, een klimaatcrisis die niet langer een ver-van-ons-bedshow is. Als u dat geen bedreigingen vindt, als u dat geen redenen vindt voor onrust, dan stel ik voor dat we het er eens over hebben.

Een kop koffie

Misschien helpt het als u mijn interview leest dat komend weekend in uw krant verschijnt. Daarin kreeg ik de kans, waarvoor dank, om wél te spreken over de dingen die niet in uw column staan. Over de echte dreigingen die mensen wakker houden. Over een sociaal beleid dat meer is dan een rekensom in een spreadsheet. Over solidariteit die niet alleen wordt opgeroepen wanneer het politiek goed uitkomt.

Ik nodig u uit voor een kop koffie. Geen lauwe café latte uit een hippe coworking space, maar een sterke, eerlijke kop koffie, ergens in een café waar mensen binnenkomen na een lange shift en hun handen nog ruw zijn van het werken. Dan kunnen we praten over de echte dreigingen. waarmee mensen élke dag worden geconfronteerd en hoe we die aanpakken.

Met vriendelijke groet,
Bert Engelaar
Uw vakbondsvriend met humor en rendement