Van de reputatie ‘Newspaper of record’ blijft bij deze krant weinig heel als het om Venezuela gaat. Foto: Wikimedia Commons, Share Alike 3.0

The New York Times, een zogeheten kwaliteitskrant, publiceerde een column die ‘democratie’ promoot via een ‘militaire interventie’. Die moet de democratisch verkozen regering van Venezuela omverwerpen. Een logica waartegen nogal wat in te brengen is.

Kerngedachte van het NYT-artikel is dat de morele basis voor het afzetten van de huidige president evident is, omdat wordt beweerd dat hij de verkiezingen gestolen heeft, zijn opponenten terroriseert en dat hij zijn volk wreed behandelt, zonder teken van beterschap, laat staan van aftreden.

Elke andere optie voor politieke verandering, zo gaat het verder, is uitgeprobeerd. Daarenboven onderhoudt Venezuela goede relaties met “onze vijanden” zoals: China, Rusland en Iran.

Ontleding oproep

We zullen deze oproep tot illegale regime change hier ontleden. Voor ons als solidariteitsactivisten is Venezuela een soeverein land dat volledig in zijn recht staat om een zelfgekozen weg in te slaan waarvan de bevolking de vruchten zal kunnen plukken.

Venezuela ligt nog net op het noordelijk halfrond. Bewerkt beeld: Pixabay

De VS mag dan wel de hegemonie hebben over het noordelijke halfrond, maar het heeft niet de legale en zeker niet de morele autoriteit om te bepalen wie er in een ander land de leiding mag krijgen.

In het artikel wordt toegegeven dat de Venezolanen onder leiding van president Hugo Chávez en later onder Nicolás Maduro, gedurende 25 jaar succesvol hun soevereiniteit en hun zelfbeschikkingsrecht hebben kunnen verdedigen tegenover de gewelddadige pogingen tot omverwerping door de VS en zijn bondgenoten.

De neoconservatieve kijk is typerend voor de media en het politieke establishment in de VS

De zware sancties ruïneerden aanvankelijk de economie. Maar dankzij een opmerkelijke omslag behaalt Venezuela één van de sterkst groeiende BBP-cijfers van het halfrond.

Dit alles is een gruwel in de ogen van het VS-imperium en van zijn volgelingen. Deze ‘dreiging van het goede voorbeeld’ moedigt andere landen aan om onafhankelijk te worden en dient als inspiratie voor meer dan een kwart van de mensheid die gebukt gaat onder de eenzijdig opgelegde economische dwangmaatregelen van de VS.

Democratie omverwerpen om haar te redden

Het artikel draagt de schaamteloze titel “Zet Maduro af”. Het verscheen op 14 januari, vier dagen nadat Maduro zijn intrede deed voor een derde termijn. In feite gaat het erover dat de democratie moet worden bevorderd via een buitenlandse militaire interventie, omdat de Venezolanen de verkeerde persoon hebben verkozen. Een dergelijke actie, zo luidt het, is “reeds ver over tijd, is moreel juist en in het belang van onze nationale veiligheid.”

De neoconservatieve NYT-redacteur Bret Stephens schreef de gewraakte column onder de titel “Zet Maduro af. Foto: Wikimedia Commons, courtecy G. Wickes.

Auteur Bret Stephens was vroeger adjunct-redacteur van The Wall Street Journal en later hoofdredacteur van de Jerusalem Post. Zijn neoconservatieve kijk op het vlak van buitenlands beleid maakt wezenlijk deel uit van en is typerend voor de media en het politieke establishment in de VS.

Zijn oproep om president Maduro met geweld af te zetten, kwam een paar dagen nadat de voormalige extreemrechtse president van Colombia Álvaro Uribe ook een internationale militaire interventie eiste. Bij voorkeur onder toezicht door de VN.

In het artikel wordt er gejammerd dat de dwangdiplomatie – een niet zo eufemistisch eufemisme voor de hybride oorlogsvoering tegen de Venezolaanse bevolking met meer dan 100.000 doden als collaterale schade ‘faalde om het regime ten val te brengen’.

De roep om een machtswissel wordt nog versterkt door onwaarheden

Het imperialisme van de VS heeft dit dodencijfer bewerkstelligd met slechts vier jaar sancties, daar waar Pinochet 17 jaar nodig had om 5.000 moorden te begaan.

Betwiste presidentsverkiezingen

Het artikel beweert dat Maduro op 28 juli 2024 op frauduleuze manier verkozen is. Het citeert niet-bestaand zogenaamd ‘onafhankelijke onderzoek’ waarin wordt gesteld dat hij met 35 procent heeft verloren.

De VS benoemden Edmundo Gonzáles Urrutia tot de ‘rechtmatige president’ van Venezuela. Deze is op zijn beurt de plaatsvervanger van María Corina Machado. Zij is dan weer de door de VS aangeduide ‘leider’ van de uiterst rechtse opstandingsbeweging. In 2015 werd Machado gediskwalificeerd voor deelname aan een openbaar ambt vanwege eerdere grondwettelijke overtredingen.

Nicolás Maduro (1962) is sinds 2013 president van Venezuela. Foto: Wikimedia Commons / CC 3.0

De geclaimde verkiezingsoverwinning door Gonzáles wordt nergens ondersteund door gegevens die in het bezit zijn van zijn campagneteam. Juister gezegd: Machado, die de verkiezingscampagne leidde, verwierp de verkiezingsresultaten op de verkiezingsavond onmiddellijk, maar leverde voor zijn claim geen bewijs aan de verkiezingsautoriteiten.

Gonzáles weigerde om de eigen gegevens over te dragen aan het hooggerechtshof dat het onderzoek in handen heeft. Niettemin lanceerde Machado een website met daarop hoogst dubieuze verkiezingsdata die valselijk moeten doen uitschijnen dat haar vervanger met 70 procent van de stemmen wist te winnen.

Gefabriceerde onwaarheden

De roep om een machtswissel wordt nog versterkt door andere onwaarheden. Het artikel in de NYT klaagt erover dat tien huurlingen van de VS als “politieke gijzelaars aan het wegkwijnen zijn in Venezolaanse gevangenissen op grond van twijfelachtige beschuldigingen.”

In gelijk welk land worden huurlingen die betaald worden door een vijandig gezinde buitenlandse macht, met als bedoeling terroristische opdrachten uit te voeren, opgepakt en gestraft.

Nog een onwaarheid in het artikel is dat er 1.800 ‘politieke’ gevangenen vastgehouden worden in Venezuela. De meesten van hen zijn nochtans al vrijgelaten nadat ze aanvankelijk vastgezet werden vanwege deelname aan de gewelddadige rellen van 29 juli. Hierbij kwamen 27 mensen om. De rellen werden door Machado aangewakkerd nadat Gonzáles de verkiezingen verloor.

De VS heeft verstikkende sancties opgelegd om pijn te veroorzaken

Wat wel klopt in het artikel is dat miljoenen Venezolanen het land hebben verlaten. Maar er wordt gemakshalve verzwegen dat de verslechterde levensomstandigheden zijn gecreëerd door de VS door meer dan 900 illegale en eenzijdig opgelegde dwangmaatregelen.

Dergelijke beschuldigingen komen overeen met het verantwoordelijk stellen van de regeringen van Afghanistan, Irak, Jemen, Pakistan, Somalië, Libië en Syrië voor de ongeveer vijf miljoen doden als gevolg van de militaire agressie van de VS.

Het artikel is eveneens correct in de erkenning dat er ondervoeding bestond onder aanzienlijke delen van de Venezolaanse bevolking, vooral bij de allerarmsten. Maar typisch voor zo’n mainstream media is dat er niets wordt gezegd over het doelbewust uitlokken van dit onheil.

De VS heeft verstikkende sancties opgelegd om juist pijn te veroorzaken, een beleidsdaad die door de regering Trump gelabeld werd als ‘maximale druk’, Biden zette deze acties voort.

Selectieve blokkade

Het artikel neemt zijn toevlucht tot de wildste valse beweringen: Venezuela zou de ‘globale draaischijf zijn voor cocaïnehandel en witwaspraktijken’. In feite is het de VS die nagenoeg alle cocaïne gebruikt, cocaïne die voornamelijk geproduceerd wordt in Colombia. En het witwassen gebeurt hoofdzakelijk in de VS.

Foto-frame als meme over ‘witwassen’ die op sociale media de ronde doet. Karoline Leavitt is nu Witte Huis-woordvoerder in Washington.

Volgens het VN-rapport van 2023 over drugs en criminaliteit zijn het in feite Brazilië, Bolivia, Peru en bij uitstek Colombia die de draaischijf van de handel in cocaïne vormen.

Hoe is het dan mogelijk dat de VS erin geslaagd is om Venezuela te verhinderen te handelen in olie en goud, gelijktijdig met een blokkade van Venezolaanse transacties, handel, schepen en vliegtuigen, en van zowat alles, behalve van cocaïne?

Nog eigenaardiger wordt het wetende dat de VS maar liefst tien militaire bases heeft in Colombia, en verder in Honduras, El Salvador, Guatemala, Costa Rica, Panama, Puerto Rico, Haïti, Guantanamo, de Dominicaanse Republiek, Aruba, Curaçao, Antigua en Barbados, de Bahama’s, Ecuador, Paraguay, Argentinië en Chili.

Tel daar ook nog de patrouilles in de Zuidelijke Atlantische Oceaan van de Vierde Vloot van de VS bij.

Trump en zijn belangrijkste veiligheidsadviseurs bleven dreigen met het mantra dat ‘alle opties op tafel liggen’

De NYT houdt er huichelachtig aan vast dat de Venezolaanse regering emigratie aanmoedigt omdat het een ‘goede manier is om de natie van zijn meest ontevreden, energieke en talentvolle burgers te ontdoen.’ In werkelijkheid heeft Venezuela van die ‘braindrain’ de zware gevolgen ondervonden.

Om deze verliezen te verhelpen heeft de regering een programma ingesteld onder de naam Misión Vuelta a la Patria, dat tegen juli 2024 voor een terugkeer van miljoenen Venezolanen gezorgd heeft. Dit succes is bereikt ondanks de onverholen sabotage van Washington en van rechtse regeringen in Latijns-Amerika.

Soeverein recht op zelfverdediging

Wij blijven standvastig achter het recht staan van Venezuela om alle noodzakelijke maatregelen te treffen om zichzelf te verdedigen. Een kwarteeuw lang hebben aanhoudende gewelddadige pogingen van de VS tot een ‘regime change’ namelijk geen andere keuze gelaten aan landen zoals Venezuela dan zich te verdedigen tegen de bedreigingen waartoe het NYT-artikel oproept.

Trump en zijn belangrijkste veiligheidsadviseurs bleven dreigen met het mantra dat ‘alle opties op tafel liggen’. En deze zijn naadloos voortgezet door de regering-Biden.

De NYT geeft toe dat alles wat de VS heeft ondernomen om de Bolivariaanse Revolutie te vernietigen, is mislukt. In plaats van verdeeldheid te zaaien, bleef het leger loyaal.

De bedoeling van de VS is niet enkel om de democratisch verkozen president te verdrijven, maar om zeer grondig alle sociale, economische, politieke en culturele vooruitgang terug te schroeven. Ondanks dat alles hebben de strijdmachten, samen met het volk en de politieke instituten, de overhand weten te behouden.

Wat nu in de NYT wordt voorgesteld, is verwant aan de gewelddadige machtswissels die door de VS zijn georkestreerd geweest, waarbij in Chili tussen 1973 en 1990 5.000, en in Argentinië tussen 1976 en 1983 32.000 mensen zijn vermoord.

De directe militaire interventies en de proxy’s[1] van de VS hebben in de jaren tachtig alleen al 5.000 individuen in Panama gedood, meer dan 50.000 in Nicaragua, 80.000 in El Salvador en 120.000 in Guatemala, alleen al in het decennium 1980-1990.

Het enige waaraan Venezuela zich schuldig maakt, is aan het ontwikkelen en inzetten van ‘massavernietigingswapens’

Het artikel poneert op onbeschofte wijze de invasie van Panama van 1989 als het militaire model om president Maduro uit de weg te ruimen. Zonder berouw wordt er gepleit dat de vernietiging van de Bolivariaanse Revolutie ‘een goede start zou zijn voor de nieuwe regering van Trump’.

Gezien de paraatheid van het Venezolaanse leger en de steun van het volk voor zijn regering, zal het echter niet zo gemakkelijk verlopen als in Panama 36 jaar geleden.

Oliereserves

Tot slot heeft de VS geen enkele morele of wettelijke legitimiteit om zich te mengen in binnenlandse aangelegenheden van Venezuela, en nog minder om er een militaire invasie uit te voeren. De waarheid is dat het VS-imperialisme hunkert naar de Venezolaanse oliereserves, de omvangrijkste op onze planeet. En nog meer ter zake, kan het imperium geen onafhankelijkheid en soevereiniteit tolereren in zijn achtertuin.

Het enige waaraan Venezuela zich schuldig maakt, is aan het ontwikkelen en inzetten van ‘massavernietigingswapens’. Men heeft er kosteloos onderwijs op elk niveau. Meer dan een miljoen kinderen krijgen muziekonderwijs in El Sistema.

Er zijn vijf miljoen sociale woningen, er is gratis gezondheidszorg en nog zo veel meer, en dit alle sancties van de VS ten spijt. Het is het robuuste economische herstel van Venezuela dat voor het VS-imperialisme onverteerbaar blijft.

Kortom: de president van Venezuela is niet uitgekozen door het ministerie van Buitenlandse Zaken van de VS of door zijn stenografen bij de NYT. In hun onafhankelijkheid trotseren de Venezolanen de VS door Nicolás Maduro aan te duiden voor een nieuwe termijn van zes jaar.

Francisco Dominguez is nationaal secretaris van de in het VK gevestigde Venezuela Solidarity Campaign. Roger D. Harris is lid van de Task Force on the Americas, de US Peace Council en het Venezuela Solidarity Network, gevestigd in de VS.

Dit artikel verscheen eerder op Popular Resistance.

Note:

[1] Een proxyoorlog of ‘oorlog bij volmacht’ (Engels: proxy war) is een conflict waarbij één partij (meestal een grootmacht) een andere partij, de gevolmachtigde, een oorlog laat voeren, en daarbij als achterman optreedt. Het vuile werk wordt m.a.w. door een ander gedaan. De grootmacht levert economische, ideologische, logistieke en/of militaire steun. De gevolmachtigde is meestal een kleiner land en draait meestal voor de negatieve consequenties van zo’n oorlog op.