Vanuit New Jersey reden we in één trek door naar de Bojangles Arena in Charlotte, de stad in North Carolina waar we een Trump-rally zullen bijwonen. Trump houdt vandaag, 24 juli, voor het eerst een nieuwe publieke rally, na de mislukte aanslag eerder deze maand in Butler, Pennsylvania.

Een drietal uur voor de rally start zoeken we een parkeerplaats in de buurt van de Bojangles Arena. We zijn vooral nieuwsgierig naar het publiek, naar de mensen die op zo’n rally afkomen. We passeren een lange stoet pick-up trucks die één voor één een grote parking oprijden. Wij houden halt in een woonbuurt.

Een half uur later staan we onder een loden zon aan te schuiven in de massa. We schuiven traag aan tussen de dranghekken. Om de vijf meter staan verkopers vlaggen, t-shirts, petjes, gadgets met afbeeldingen en uitspraken van Trump aan de man te brengen. Het valt ons op dat de straatventers één voor één Afro-Amerikanen zijn.

We staan tussen een doorsnee van de Amerikaanse samenleving. Gezinnen met kinderen, oudere echtparen, jonge mensen, stoere binken, maar minder dan verwacht, en mensen van kleur. De meeste mensen dragen casual kledij. Een minderheid draagt uitgesproken symbolen die uitdrukking geven aan de pro life, immigratie- en andere Trump standpunten.

Aan de ingang worden we kort en vriendelijk gecontroleerd. We nemen plaats in de Bojangles Arena, waar de lokale ijshockeyploeg haar wedstrijden speelt. Links van ons zit een koppel en we trakteren hen een frisdrank om op die manier het ijs te breken.

“Voel jij je ook onwennig zonder je wapen?”

‘Michael en Julie, nice to meet you’. We stellen ons voor en vertellen dat we uit Europa komen. ‘Oh my God, jullie zijn van zo ver gekomen om Trump te zien’. We weten niet wat te antwoorden. Michael vertelt dat hij samen met z’n vrouw en z’n broer en schoonzus een begrafenisonderneming runnen in een stadje een uur verderop van Charlotte.

“Voel jij je ook zo onwennig zonder je wapen” vraagt Michael me op de man af. “In Europa dragen we geen wapens” antwoord ik laconiek. “Ah nee, dat meen je niet”. ‘Toch wel, enkel de politiediensten dragen wapens bij ons” antwoord ik. “Weet je, wapens in Amerika zijn de grote gelijkmaker” reageert Michael. “Excuseer, kun je ons uitleggen wat je hiermee bedoelt? Als Europeaan is het nogal moeilijk om wapens als gelijkmakers te beschouwen”.

“De stichters van ons land hebben het Tweede Amendement geschreven met de bedoeling om ons, de burgers, te beschermen tegen de overheid” antwoordt Michael gepassioneerd. “Mochten we niet vanaf het begin van onze natie over wapens hebben beschikt, dan zou de overheid de macht van ons hebben overgenomen. Weet je, je mag de overheid nooit ten volle vertrouwen. Ik heb geen enkele aandrang om iemand aan te vallen of te kwetsen, maar mijn vrouw en ik en onze drie kinderen hebben elk een wapen om ons huis, onze familie en ons eigendom te beschermen.”

“Wist je trouwens dat de steden in de VS die er de strengste wapenwetgeving op nahouden de hoogste misdaadcijfers hebben. Als je recht in je schoenen staat, hoef je voor niets bang te zijn, maar als je een redneck zonder enige reden bedreigt, wees er dan maar zeker van dat hij z’n pistool op jou zal richten”. M’n vrouw en ik kijken elkaar aan en we fronsen beiden de wenkbrauwen. We kunnen nauwelijks geloven wat we horen.

“Ons land wordt overspoeld door vreemdelingen en criminelen”

Michael en z’n vrouw Julie gaan ervan uit dat we net zoals hen Trump-supporters zijn. We vragen het koppel wat hen voor Trump doet kiezen. “In de jaren 1940 en 1950 stonden m’n beide ouders geregistreerd als Democratische kiezers, maar ze hebben hun ganse leven op de Republikeinen gestemd. Ik ben zelf ook een overtuigd Republikein omdat ik denk dat zij het dichtst bij onze christelijke waarden en ons geloof staan,” zegt Michael vurig.

“De bijbel leert ons hoe te leven. God maakt en vormt ons. We love America”. Julie kijkt vol trots haar man aan. “Ik weet niet of jullie hiervan op de hoogte zijn, maar ons land wordt overspoeld door vreemdelingen en criminelen die over de grens van Mexico ons land binnendringen. Het zijn er miljoenen en velen brengen drugs met zich mee. Ze nemen onze scholen over, ze overspoelen onze gezondheidszorg en weet je hoe de Democraten hierop reageren? Ze kiezen ervoor om ‘sanctuary cities’ in het leven te roepen”.

We vragen naar wat uitleg. “Steden als New York en Chicago hebben beslist om zorg te verstrekken aan mensen die hier illegaal zijn. Ze krijgen opvang en kunnen beroep doen op ons onderwijssysteem en gezondheidszorg. Gelukkig heeft de Texaanse gouverneur hen een koekje van eigen deeg gegeven. Hij heeft enkele honderden bussen gevuld met vreemdelingen en hen naar de grote steden laten overbrengen. Ik weet niet of jullie dit in Europa beseffen, maar wij worstelen hier met een probleem waar paal en perk aan moet worden gesteld”.

“Biden heeft ons land om zeep geholpen”

De zaal is stilaan volgelopen. We zitten op een honderdtal meter van het hoofdpodium. Achteraan staat een podium met honderden cameraploegen. Uit de luidsprekers knalt opzwepende muziek.

“Trump staat voor alles waar wij met ons gezin in geloven,” gaat Michael verder. “Hij is het best geplaatst om ons land te leiden. Onder Biden is ons land er economisch heel zwaar op achteruit gegaan. Toen Trump vier jaar geleden president was kostte een galon bezine minder dan 2 dollar. We betaalden rond de 2 procent rente op onze hypotheeklening”.

“Onder Biden kost een gallon benzine bijna 4 dollar en de rentevoeten zijn de hoogte ingeschoten. Mensen betalen nu tussen de 7 à 12 procent rente op hun lening en de inflatie loopt op tot bijna 20 procent. Wij begrijpen niet hoe sommige mensen nog rond geraken. Biden heeft ons land om zeep geholpen”. Tussendoor vraagt Julie van welke muziek we houden. Ze toont wat lokale muzikanten die ze in een Spotify lijst heeft staan.

“Wij zijn gezegend door God. Ons huis is bijna afbetaald en onze drie kinderen stellen het goed. We hebben het niet gratis gekregen. We hebben heel wat offers gebracht. Ik ben gestart als bouwvakker en verdiende in de beginjaren niet meer dan 15 dollar per uur. Sommige mensen in ons land stellen het niet goed, maar dit komt omdat ze boven hun stand leven”.

“Soms vragen we af hoelang we het nog zullen volhouden. Ik weet niet hoe het in Europa zit, maar hier bij ons laten mensen meer en meer hun overleden familieleden cremeren. Dit is goedkoper dan een klassieke begrafenis maar wij zitten met de peren,” zegt Michael doodernstig.

“Amerika is nog maar een goede 300 jaar jong. We zitten nog in onze experimenteerfase,” en hij knipoogt. “De meeste mensen kennen hun geschiedenis niet en realiseren zich niet wat voor catastrofes de Democraten keer op keer aanrichten. Door Obama moeten wij nu de kosten die aan Obamacare zijn verbonden voor onze werknemers betalen. Het erge is dat diegenen die hun verzekeringspremies betalen dit eigenlijk ook doen voor zij die niet betalen”.

Het is ontzettend moeilijk voor ons om een aanknopingspunt te vinden. We lijken in twee heel van elkaar verschillende werelden te leven. “Wat de Democraten doen, is elders ook in een catastrofe geëindigd. Wat is er in Rusland en Cuba gebeurd denk je?” zegt Michael geëxalteerd.

“Bij de laatste verkiezingen werd er fraude gepleegd”

De zaal is nu tot de nok gevuld. Voor ons zien we een schare veiligheidsmensen. Een pastoor komt het hoofdpodium opgewandeld en start een gebed. De ganse zaal bidt mee. Ons lukt het niet om mee te bidden. Niet enkel omwille van de taal, er spelen ook andere motieven. Michael en Julie monsteren ons aan maar we geven geen kick.

“Ik ben trots op m’n vrouw. Binnenkort zal Julie als verkiezingswaarnemer voor de Republikeinse Partij fungeren. Ze zal erop toekijken dat er niet gesjoemeld wordt met stembrieven. Bij de laatste verkiezingen werd er fraude gepleegd in Durham County, wat Mark Robinson het gouverneurschap heeft gekost. Deze keer zullen we dit niet laten gebeuren. Gelukkig is er in North Carolina sinds kort een wet goedgekeurd die de kiezers nu verplicht hun identiteitskaart of rijbewijs te tonen”. Julie straalt en wij proberen met een gemeten glimlach vriendelijk te blijven.

In een strak geregisseerde video van drie minuten tijd wordt Kamala Harris door de gehaktmolen gedraaid. In drie minuten tijd krijgen de aanwezigen te horen en te zien dat Kamala Harris ervoor zal zorgen dat Amerikanen geen rood vlees meer zullen mogen eten, met z’n allen verplicht zullen worden om met een elektrische wagen te rijden, ze de grens met Mexcio nog meer zal openzetten, de voedsel- en benzineprijzen nog meer zullen stijgen en er nog meer jobs zullen verdwijnen. “Lying Kamala” schalt er door de zaal.

De lichten doven en Donald Trump himself wordt aangekondigd.