Ten tweede is er de erkenning van Marco Rubio dat we nu in een multipolaire wereld leven met “meerdere grootmachten in verschillende delen van de planeet” en zijn bewering dat “de naoorlogse wereldorde niet alleen achterhaald is, maar nu een wapen is dat tegen ons wordt gebruikt”.

Tenslotte is er de invoering van tarieven op zogenoemde “bondgenoten” zoals Mexico, Canada en de EU.

Dit is de post-Amerikaanse wereldorde, ingeleid door Amerika zelf

Dit komt erop neer dat de VS effectief zegt: “Onze poging om de wereld te besturen is voorbij, ieder voor zich. We zijn nu gewoon een andere grootmacht en niet langer de ‘onmisbare natie’.”

Het lijkt “dom” (zoals de Wall Street Journal onlangs schreef) als je nog in het oude paradigma denkt, maar het is altijd een vergissing om aan te nemen dat wat de VS (of een ander land) doet, dom is.

Hegemonie moest vroeg of laat eindigen, en nu kiest de VS er feitelijk voor om het op eigen voorwaarden te beëindigen. Dit is de post-Amerikaanse wereldorde, ingeleid door Amerika zelf.

Zelfs de tarieven op bondgenoten zijn in dit licht logisch, omdat ze de definitie van ‘bondgenoot’ herdefiniëren: de VS wil – of kan zich misschien niet langer veroorloven – bondgenoten te hebben, maar streeft eerder naar relaties die evolueren op basis van actuele belangen.

Je kunt deze verschuiving zien als een neergang, omdat het onmiskenbaar het einde van het Amerikaanse imperium markeert, of als een poging om verdere neergang te voorkomen: een gecontroleerde terugtrekking uit imperiale verplichtingen om middelen te concentreren op kernbelangen, in plaats van gedwongen te worden tot een nog chaotischere aftocht in de toekomst.

De regering-Trump oogt voor velen als chaos, maar is waarschijnlijk afgestemd op de veranderende wereldrealiteit

Hoe dan ook, het is het einde van een tijdperk. Terwijl de regering-Trump voor velen als chaos oogt, is deze waarschijnlijk veel meer afgestemd op de veranderende wereldrealiteit en de situatie van hun eigen land dan hun voorgangers.

Het erkennen van een multipolaire wereld en ervoor kiezen om daarin te opereren in plaats van te proberen een steeds kostbaardere wereldwijde hegemonie te behouden, kon niet veel langer worden uitgesteld. Het ziet er rommelig uit, maar het is waarschijnlijk beter dan de fictie van Amerikaanse dominantie te handhaven, totdat deze onvermijdelijk onder haar eigen gewicht instort.

Dit betekent echter niet dat de VS geen schade meer zal aanrichten in de wereld. In feite zouden we kunnen zien dat ze zelfs agressiever wordt dan voorheen.

Want terwijl de VS eerder (slecht en zeer hypocriet) probeerde een schijn van een zelfverklaarde “op regels gebaseerde orde” te handhaven, hoeft ze nu niet eens meer te doen alsof ze onder enige beperking staat – zelfs niet de beperking om vriendelijk te zijn tegen bondgenoten.

Dit is het einde van het Amerikaanse imperium, maar zeker niet het einde van de VS als een belangrijke verstorende kracht in de wereldpolitiek.

De VS zou agressiever kunnen worden dan voorheen

Al met al zou deze transformatie een van de meest significante verschuivingen in de internationale betrekkingen kunnen markeren sinds de val van de Sovjet-Unie.

En degenen die hier het minst op voorbereid zijn, zijn – zoals al pijnlijk duidelijk wordt – Amerika’s bondgenoten, die volledig overrompeld worden door het besef dat de beschermheer waarop ze decennialang vertrouwden hen nu behandelt als een willekeurige groep landen waarmee onderhandeld moet worden.

Het debat hierover in de Amerikaanse mainstream media is hilarisch om te volgen. De Republikeinen verkopen deze verschuiving als het snijden in verspilde ‘DEI’-buitenlandse hulp.[1] Democraten van hun kant klagen over een humanitaire apocalyps en mensenrechten.

De VS zal zonder twijfel blijven proberen nummer één te zijn, maar deze verschuiving gaat niet over het opgeven van dat doel. Het draait om het afwerpen van de ‘last van de heerschappij’: het streven om de absolute nummer één te zijn als grootmacht onder anderen, in plaats van de rol van ‘politieagent van de wereld’ te blijven vervullen.

Dit is de vertaling van een Twitterdraad van Arnaud Bertrand.

Note:

[1] DEI staat voor Diversity, Equity, and Inclusion (Diversiteit, Gelijkheid en Inclusie). In de context van ontwikkelingshulp verwijst DEI naar een benadering die ervoor zorgt dat ontwikkelingsprogramma’s en -initiatieven rekening houden met en inspelen op de behoeften van diverse gemeenschappen, waarbij gelijkheid en inclusiviteit centraal staan.