Naast Khartoum, de hoofdstad, wordt er vooral hevig gevochten rond el-Fashir, de enige stad in de westelijke Darfour-regio die nog in handen is van de SAF. Door de voortdurende oorlog is de voedselbevoorrading voor de vluchtelingen steeds precairder.
Tegen de grens met Zuid-Soedan aan kreeg RSF ook nog te maken met een lokale guerrilla die zowel RSF als SAF – al bijna 20jaar – succesvol buiten hun bevrijd gebied houdt: Sudan People’s Liberation Movement–North (SPLM-N).

Foto: Stein Ove Korneliussen, Flickr/Â CC BY 2.0.
Ze zijn daardoor ook een toevluchtsoord voor vierduizend vluchtelingen maar beschikken door de belegering en blokkade van de SAF, nauwelijks over middelen om hun eigen bevolking fatsoenlijk te voeden, laat staan de vluchtelingen. De toestand daar kreeg, als énige regio buiten Darfour, van de VN het etiket ‘hongersnood’.
In el-Fashir krijgt de SAF de steun van verschillende lokale milities. Ook van de gevreesde Soedanese inlichtingendienst die, in de op RSF heroverde gebieden, zwaar uithaalt naar collaborateurs. Hierdoor ontstaan nog meer etnische conflicten en geweld en dreigt Soedan verder te verbrokkelen.
RSF zelf heeft in heel Soedan een afschuwelijke reputatie en zelfs als ze meer terrein veroveren zal hun gezag nauwelijks aanvaard worden.
Pogingen om tot een staakt-het-vuren te komen hebben weinig succes. SAF beschouwt zich als de legitieme macht in het land en wil niet echt onderhandelen met een militie. Dankzij de steun van Rusland en Iran kon het de laatste maanden terrein heroveren en dus is de motivatie voor het diplomatieke spel niet hoog.
Rijke zakenmensen zien de oorlog en de mogelijke hervestiging van de macht van afgezet dictator Omar al-Bashir als een nieuwe kans voor superwinsten.
Ook RSF dat, ondanks internationale afwijzing, gesteund blijft worden door de Verenigde Arabische Emiraten (UAE), heeft niet veel zin in een bestand.
Wat de ergste hongersnood ooit in Afrika kan worden, kan de komende jaren tot 10 miljoen slachtoffers leiden
Door de wederzijdse belegeringen, voortdurende beschietingen, het afsnijden van communicatie, financiering en bevoorrading dreigt er naast een humanitair drama ook een opdeling van het land. Het is momenteel het derde grootste van Afrika.
Er zijn op dit ogenblik eigenlijk vier apart bestuurde grondgebieden. RSF is in de door haar gecontroleerde regio’s begonnen met het opzetten van civiele administratie, een belastingsysteem waaraan ook internationale ngo’s worden onderworpen en ze zijn zelfs van plan hun eigen munt uit te brengen. Binnenkort zetten ze misschien formeel een tegenregering op.

Foto: Muhammad Daffa Rambe, CC BY-SA 3.0
Een opdeling van het land is dus niet onmogelijk. Na decennia van oorlog scheidde Zuid-Soedan zich al af in 2011 en hoe langer de oorlog duurt, hoe moeilijker het zal worden de éénheid van wat sindsdien van Soedan overblijft, te bewaren.
Ondanks de verschrikkelijke humanitaire gevolgen en het gevaar op de internationalisering van het conflict, krijgt het nauwelijks aandacht in de wereld. De hulpverlening, voor wat wellicht de ergste hongersnood ooit in Afrika kan worden, is volstrekt ontoereikend en kan zo de komende jaren tot 10 miljoen slachtoffers leiden.
Lees ook:
Waarom het Westen wegkijkt van het drama in Soedan?
Bron:
The Economist en The EconomistÂ