Kitty Roggeman. Beeld pixabay, bewerkt met Canva.com
In memoriam -

Kitty Roggeman – In stilte van ons heengegaan

“Kitty Roggeman, 8 maart 1945 – 25 januari 2025, bekende en geliefde feministe met een ruim hart. Het was haar wens om in intieme kring afscheid te nemen.”

maandag 3 februari 2025 15:43
Spread the love

 

Geen grote koppen in de krant, enkel een overlijdensbericht. Geen vermelding op de VRT-app. Ik heb het zonet nagekeken. Check, double check, triple check, niets. Het is stil. Morgen misschien.

Zelf ben ik aangedaan. Kitty was een begrip in de vrouwenbeweging. Vrouwen van mijn generatie noemen haar naam in één adem met die van Ida Dequeecker, Liliane Versluys, Rita Mulier, Lily Boeykens, Renée Van Mechelen en al die andere vooraanstaande feministen binnen de christelijke, socialistische, communistische, maoïstische, trotskistische, groene, liberale en zelfs Vlaams-nationalistische beweging.

Het was de tijd dat het feminisme de wereld wakker schudde en binnen de VN een internationaal vrouwendecennium afdwong. Feministen vonden elkaar over alle lands- en partijgrenzen heen. Vrouwensolidariteit stond voor uitgesproken solidariteit  met de zwaksten in de samenleving. Alleenstaande moeders, ongewenste zwangere vrouwen, werkloze vrouwen, migrantenvrouwen, vluchtelingenvrouwen, lesbische vrouwen, verzetsvrouwen, iedereen kwam aan bod. Het was de tijd dat we allemaal samen de Internationale Vrouwendag organiseerden.

Zonder Kitty en de inzet van zovele feministen met haar, had mijn moeder die beslissing misschien nooit durven nemen

Ik denk terug aan mijn eigen moeder in een niet zo ver verleden, toen de man nog de enige kostwinner was en de vrouw zich noodgedwongen beperkte tot huishouden en kinderen. Toen de wereld er nog van uitging dat een studie voor meisjes weggegooid geld was. Toen de contraceptiepil nog verboden was en abortus moord. Toen vrouwen die mishandeld werden, de raad kregen om water in hun wijn te doen. Toen mijn moeder bij haar kinderen geld moest lenen omdat het huishoudgeld ontoereikend was. Toen een vrouw geen bankkaart kreeg zonder toestemming van haar echtgenoot.

Totdat mijn moeder al haar moed bijeenraapte en besliste om weer te gaan werken, om de scheiding aan te vragen, om eindelijk te leven, al was het met vallen en opstaan. Zij wilde dat haar dochters konden studeren en liefst iets meer dan “snit en naad” wat men in die tijd voor vrouwen van onze klasse voldoende achtte.

Zonder Kitty en de inzet van zovele feministen met haar, had mijn moeder die beslissing misschien nooit durven nemen. Haar dochters hebben het gehaald. Onwillekeurig denk ik terug aan de uitzendingen van “Hertoginnedal” op de VRT vorig jaar.  Meer dan één ‘toppolitica’ ging er prat op dat het succes in het leven haar eigen persoonlijke verdienste was en de boodschap verkondigde dat feminisme overbodig was.

Dank je Kitty, je had – jullie hebben, wij hebben, nog steeds – overschot van gelijk. Het persoonlijke is politiek, niemand die ons dat hoeft uit te leggen. Geen vrouwenstrijd zonder klassenstrijd, het klinkt cliché maar het is het spijtig genoeg nog steeds niet. Vrouwen als jij zouden niet en nooit in stilte mogen heengaan. Net zomin als die andere vrouwen die ook meer dan één feministische steen hebben verlegd, maar van wie ik geen overlijdensbericht heb gezien.

Creative Commons

take down
the paywall
steun ons nu!