Het hart van Eurosong. Beel: AxG, CC BY-SA 3.0
Opinie -

Israëlische kandidaat toont aan: Eurosong is geen liedjeswedstrijd, maar propaganda

Misschien volstaat het niet om ons in te beelden dat wij hier eens even Palestina zullen bevrijden door Israël te weren, maar komt het erop aan dat Palestina óns bevrijdt van de gedachte dat wij al die tijd de goeien waren en daarmee meteen ook verlost van dat hele Eurosonggedoe.

vrijdag 24 januari 2025 13:38
Spread the love

 

De 24-jarige zangeres Yuval Raphael, zo raakte donderdag bekend, zal Israël vertegenwoordigen op het Eurovisiesongfestival van 2025 in Zwitserland.

Hypocrisie

Raphael was aanwezig op het Nova Festival dat op 7 oktober 2023 door Hamas en andere Palestijnse groeperingen aangevallen werd.

Als hypocrisie een gezicht heeft, dan zal het gezicht dat Yuval Raphael zal trekken tijdens haar optreden in Zwitserland daar heel dichtbij komen

Vorig jaar kon de deelname van Israël volgens de organisatie niet geweigerd worden omdat het festival ‘apolitiek’ is, maar iedereen weet nu al dat men haar deelname opnieuw zal gebruiken om kolonisatie en genocide te vergoelijken door op de meest groteske wijze denkbaar het slachtoffer te spelen.

Als hypocrisie een gezicht heeft, dan zal het gezicht dat Yuval Raphael zal trekken tijdens haar optreden in Zwitserland, daar wellicht heel dichtbij komen.

Propaganda

Eurosong is geen liedjeswedstrijd. Eurosong is propaganda. Dat merk je niet alleen aan de deelname van Israël, je merkt het ook aan de overdosis glitter waarmee het hele gebeuren wordt opgesmukt. Je ziet het niet enkel aan de inhoud, je merkt het ook aan de vorm.

Je merkt het aan het decadente showgehalte en de vulgaire overprikkeling die in steeds intensere mate nodig is om de schande die overal aanwezig is maar nergens benoemd wordt te verdringen. Je voelt het aan het hele gemaakte karakter van de presentatie waarin de realiteit van Eurosong de fictie van The Hunger Games overtreft.

Des te overdadiger er met glitter gesmeten wordt, des te duidelijker het puin dat men tracht te verbergen aan de oppervlakte komt

Het geheel is gebaad in een stroperige zoetheid met bittere nasmaak. Des te meer de kandidaten benadrukken hoe belangrijk het is om je authentieke zelf te kunnen zijn, des te meer ze op elkaar lijken. Des te meer ze benadrukken dat echte schoonheid vanbinnen zit, des te meer ze gericht zijn op louter uiterlijk vertoon.

Kitsch

“Het esthetisch ideaal van elke ideologie”, zo schrijft Milan Kundera in De ondraaglijke lichtheid van het bestaan, “is kitsch, de absolute ontkenning van alles wat het menselijk bestaan essentieel onaanvaardbaar maakt.” En het Eurovisiesongfestival is het levende bewijs van die stelling.

Eurosong is niets meer of niets minder dan vleesgeworden misplaatst Westers superioriteitsgevoel

Des te luider de holle frasen over diversiteit, liefde en tolerantie klinken, des te duidelijker het wordt dat er ergens iets niet klopt. Des te overdadiger er met glitter gesmeten wordt, des te duidelijker het puin dat men tracht te verbergen aan de oppervlakte komt.

Dat geldt ook in de omgekeerde richting. Des te meer puin er is om te verbergen, des te meer glitter er nodig is. Des te brutaler de onderdrukking, des te spectaculairder het spektakel. Tot er enkel kitsch overblijft.

Palestina bevrijdt ons

Eurosong is niets meer of niets minder dan vleesgeworden misplaatste Westerse superioriteitsgevoel. Het is het feest van de vraatzucht, van een lege opvatting van vrijheid die wezenlijk niets anders is dan de vrijheid van een kleine bevoorrechte groep om te doen wat men maar wil, ten koste van al de rest.

Hoe het komt dat Israël ooit kon meedoen?

Het is niet meer dan logisch dat nu met de genocide in Gaza en de deelname van Israël de hypocrisie zo duidelijk naar boven komt, dat er oproepen komen om Israël uit te sluiten. Die oproepen zijn natuurlijk terecht, maar misschien is het nodig om de vraag te stellen hoe het eigenlijk komt dat Israël ooit kon meedoen.

Misschien is wat de genocide in Gaza duidelijk maakt, wel de koloniale essentie in al zijn naakte smerigheid van wat het project van het Westen en dus ook van Europa nog steeds is. Misschien volstaat het niet om ons in te beelden dat wij hier eens even Palestina zullen bevrijden door Israël te weren, maar komt het erop aan dat Palestina óns bevrijdt van de gedachte dat wij al die tijd de goeien waren en daarmee meteen ook verlost van dat hele Eurosonggedoe.

De tijd die vrijkomt

Iets niet doen kan bevrijdend zijn. Minder vlees eten is niet enkel minder slecht voor de planeet, in de meeste gevallen is het ook beter voor je gezondheid. Niet op X zitten is niet enkel een signaal naar Elon Musk, het is ook beter voor je concentratievermogen. Niet naar Eurosong kijken is niet enkel een statement tegen Israël, het is waarschijnlijk ook gewoon beter voor je mentale gezondheid.

Wat als we nu eens ons eigen liedjesfestival organiseerden?

Dat er ongetwijfeld opgeroepen zal worden om Eurosong te boycotten, is dus een goed begin, maar dat het meest ambitieuze plan dat we lijken te kunnen bedenken is om allemaal samen op ons eentje in de zetel een aantal zaken niet te doen, drukt ook een zekere onmacht uit. Mij lijkt het een beter idee om de tijd en ruimte die vrijkomen door te stoppen met een aantal schadelijke gewoontes, in te vullen met positieve projecten.

Bijvoorbeeld: wat als we nu eens ons eigen liedjesfestival organiseerden? Met artiesten uit de hele wereld, verenigd rond één doel: een einde aan het (neo-)kolonialisme en een vrij Palestina. Ik ben ervan overtuigd dat zoiets ook gewoon veel betere liedjes zou opleveren, want laten we even eerlijk zijn: veel slechter dan Eurosong kan ook gewoon nauwelijks.

Creative Commons

dagelijkse newsletter

take down
the paywall
steun ons nu!