Beeld: Muhammad Asfandyar Bhatti, Dariia R, otomedream, via canva.com.
Opinie - Avi Steinberg,

Omdat Israëlisch burgerschap altijd een instrument van genocide is geweest doe ik er afstand van

De Israëlische burgerschapswet is gebaseerd op de ergste soorten gewelddadige misdaden die er zijn. Daarom wil deze joodse auteur er definitief afstand van doen.

woensdag 22 januari 2025 12:32
Spread the love

 

Onlangs ben ik een Israëlisch consulaat binnengegaan en heb ik papieren ingediend om formeel afstand te doen van mijn burgerschap. Het was een ongewoon warme herfstdag en kantoormedewerkers namen een pauze bij de vijver in Boston Common.

De avond ervoor had een bijzonder gruwelijke reeks luchtaanvallen van Israël op vluchtelingententenkampen in Gaza plaatsgevonden. Terwijl Palestijnen nog steeds lichamen aan het tellen waren of, in veel gevallen, de resten van dierbaren verzamelden, vroeg de vrouw voor mij in de rij in het consulaat vrolijk wat mij hier vandaag bracht.

Wetenschappers, journalisten en juristen over de hele wereld houden een gedetailleerd overzicht bij van alle manieren waarop de misdaden van Israël sinds oktober 2023 kunnen worden aangemerkt als juridisch aanklaagbare oorlogsmisdaden, misdaden tegen de menselijkheid en genocide. Maar het verhaal gaat veel verder dan de gruwelen van het afgelopen jaar.

Langdurig genocidaal proces

Burgerschap, zoals ik dat bezit, is een materieel onderdeel geweest van een langdurig genocidaal proces. De Israëlische staat heeft vanaf het begin vertrouwd op de normalisering van etnisch bepaalde suprematistische wetten om een militair regime te ondersteunen waarvan het duidelijke koloniale doel de eliminatie van Palestina is.

Bovenaan het formulier dat ik die dag naar het consulaat had meegenomen, staat een verwijzing naar de Burgerschapswet van 1952, de wettelijke basis waarop mijn status bij geboorte werd toegekend. Mijn reden om afstand te doen van deze status is inderdaad direct verbonden met die wet — of beter gezegd, met de situatie ter plaatse in de jaren vijftig, de context van de Nakba, die deze wet vormde.

Hun meest dringende zorg: ervoor zorgen dat Palestijnen die uit hun voorouderlijke dorpen en boerderijen waren verdreven nooit zouden terugkeren

In 1949, in de maanden na het tekenen van de wapenstilstandsakkoorden die zogenaamd een einde maakten aan de oorlog van 1948, begonnen de zionistische kolonisten, nadat ze erin waren geslaagd drie vierde van de inheemse Palestijnse bevolking in gebieden onder hun controle te massacreren en te verdrijven, manieren te zoeken om hun gemilitariseerde staat veilig te stellen.

Hun meest dringende zorg: ervoor zorgen dat Palestijnen die uit hun voorouderlijke dorpen en boerderijen waren verdreven nooit zouden terugkeren, en dat hun land in het juridische bezit van de nieuwe staat zou overgaan, klaar om te worden ingenomen door aankomende golven van Joodse immigranten uit het buitenland. Binnen dat jaar waren meer dan 500 Palestijnse dorpen en steden leeggehaald, en nu was het tijd om ze voor altijd van de kaart te vegen.

Avi Steinberg

Hoewel het nog vele decennia zou duren voordat de kolonistenstaat formeel erkende dat het een de jure (volgens het recht) Joodse suprematistische entiteit was, was de praktijk van etnische zuivering vanaf het begin ingebakken in de militaire, sociale en juridische strategie van de staat. Het was altijd de bedoeling dat dit een Joodse staat zou zijn, ontworpen om een Joodse meerderheid te creëren en te behouden in een land dat vóór de komst van de zionisten in grote getale in de vroege decennia van de 20e eeuw voor 90 procent niet-Joods was.

Het voltooien van het proces van etnische zuivering vereiste echter agressieve maatregelen en zou, gezien de hardnekkige inheemse weerstand, nooit volledig slagen. De willekeurig getrokken grenzen waren in 1949 nog poreus en de landelijke gebieden onder zionistische bezettingsmacht waren verre van volledig onder hun controle.

De praktijk van etnische zuivering zat vanaf het begin ingebakken in de militaire, sociale en juridische strategie van de staat

Palestijnen, die net vluchtelingen waren geworden, leefden in tenten op slechts enkele kilometers van hun huizen. Velen overleefden op één karige maaltijd per dag en waren vastbesloten, na de wapenstilstand, terug te keren naar hun huizen en gewassen.

Sommigen probeerden binnen het haastig opgelegde nieuwe koloniale rechtssysteem te opereren. Ze beriepen zich op de ‘Onafhankelijkheidsverklaring’ van de nieuwe entiteit, waarin gelijke rechten voor iedereen werden beloofd. Maar dit document had geen wettelijke status en was ontworpen als propagandamiddel om internationale acceptatie binnen de nieuwe Verenigde Naties te verwerven.

Zonder live beelden in kleur:de eerste Nakba van 1948. Foto: Public Domain

Een aanvraag voor lidmaatschap van de VN, ingediend door deze nieuwe entiteit die zichzelf de “Staat Israël” noemde, was al een keer afgewezen, en de zionistische leiding deed er alles aan om hun nieuwe aanvraag een schijn van legitimiteit te geven.

Een symbolisch gebaar naar de rechten van Palestijnen, zo hoopten ze, zou politieke dekking bieden om deze uitgesproken onliberale staat toe te laten tot de opkomende, door de VS gedomineerde internationale orde.

Ongeacht wat de propagandamachine van de staat naar het buitenland verspreidde, was de situatie ter plaatse een duidelijk geval van etnische zuivering. Bijna een decennium lang gebruikten zionistische kolonisten alle middelen van geweld om de band tussen inheemse Palestijnen en hun land te verbreken.

De staat creëerde concentratiekampen door grootschalige arrestaties van dorpsbewoners en boeren

In april 1949 voerden ze een ‘vrij vuur’-beleid in, waarbij duizenden zogenaamde infiltranten — dat wil zeggen, inheemse Palestijnen die terugliepen naar huizen die ze al generaties lang bewoonden — konden worden neergeschoten, en dat ook vaak werden.

De staat creëerde concentratiekampen door grootschalige arrestaties van dorpsbewoners en boeren. Vanuit deze kampen werden massa’s Palestijnen gedeporteerd over de ‘grens’, waarna ze werden afgevoerd naar groeiende vluchtelingenkampen in Jordanië, Libanon en het door Egypte bestuurde Gaza. Zo werd Gaza het dichtstbevolkte stukje land op aarde.

Bedenk dat deze scènes zich afspeelden na de wapenstilstand, dat wil zeggen, nadat de oorlog van 1948 zogenaamd voorbij was. Dit maakte deel uit van een bewuste strategie na de oorlog, waarbij wapenstilstanden werden gebruikt als dekmantel om een etnisch gezuiverd territorium te beveiligen, een patroon dat decennialang zou worden herhaald.

Het doel werd vanaf het begin duidelijk geformuleerd: Palestijnen voor altijd van hun land verwijderen, de positie van degenen die bleven verzwakken, en Palestina zowel in concept als in materiële werkelijkheid uitwissen.

Dit was de context waarin de burgerschapswetten van de staat in de vroege jaren vijftig werden ingevoerd: eerst de Wet op Terugkeer in 1950, die staatsburgerschap verleende aan elke Jood ter wereld, en vervolgens de uitgebreidere Burgerschapswet van 1952, die de bestaande burgerschapsstatus van Palestijnen ongeldig maakte.

Het herstructureren van het burgerschap langs lijnen van Joodse suprematie werd het belangrijkste grondwettelijke principe van de staat. Het effect van deze ingrijpende wetgeving, gehandhaafd door een brute gewapende bezettingsmacht, “transformeerde kolonisten tot inheemsen en bestempelde inheemse Palestijnen als vreemdelingen”, schrijft wetenschapper Lana Tatour.

Wapenstilstanden werden gebruikt als dekmantel om een etnisch gezuiverd territorium te beveiligen

Dit juridische kader was geen beleidsfout, merkt Tatour op, maar deed precies waarvoor het was gecreëerd: “het normaliseren van overheersing, het legitimeren van koloniale soevereiniteit, het classificeren van bevolkingsgroepen, het creëren van verschillen en het uitsluiten, racialiseren en elimineren van inheemse volkeren.”

x

Etnische zuivering

Negentien jaar nadat deze Burgerschapswet van 1952 werd aangenomen, verhuisden mijn ouders van de VS naar Jeruzalem en kregen zij staatsburgerschap en volledige rechten onder de Wet op Terugkeer. Uit een jeugdige naïviteit die zou uitgroeien tot moedwillige onwetendheid, slaagden ze erin zowel Amerikaanse liberalen te zijn die tegen de Amerikaanse invasie van Vietnam waren, als gewapende kolonisten van het land van een ander volk.

Ze vestigden zich in een wijk in Jeruzalem die slechts een paar jaar eerder etnisch was gezuiverd. Ze namen hun intrek in een huis dat was gebouwd en onlangs nog werd bewoond door een Palestijnse familie, wier gemeenschap naar Jordanië was verdreven en vervolgens met geweld was verhinderd terug te keren, onder dreiging van geweervuur — en door de burgerschapsdocumenten die mijn familie in handen had.

Deze één-op-één-vervanging was geen geheim. Mensen zoals mijn familie woonden in deze wijken juist omdat het een ‘Arabisch huis’ was, trots aangeprezen vanwege het elegante ontwerp met hoge plafonds, in tegenstelling tot de saaie, utilitaire en haastig gebouwde flatgebouwen van de zionistische kolonisten.

Ik werd geboren in het etnisch gezuiverde Palestijnse dorp Ayn Karim, zeer gewaardeerd vanwege de authentieke Arabische charme, zonder dat de aanwezigheid van de oorspronkelijke Arabische bewoners het idyllische plaatje verstoorde.

Voor Palestijnen betekende ‘vrede’ volledige overgave, een permanente bezetting en ballingschap

Mijn vader diende in het Israëlische leger, waar hij en veel van zijn vrienden, na de monsterlijke invasie van Libanon in 1982, uitkwamen als liberale voorstanders van ‘vrede’. Maar voor hen betekende dat woord nog steeds het leven in een Joods-meerderheidsland. Het was een ‘vrede’ waarin de oorspronkelijke zonde van de staat — het voortdurende proces van etnische zuivering — stevig op zijn plaats zou blijven, gelegitimeerd en daarmee veiliger dan ooit.

Ze zochten vrede, met andere woorden, voor Joden met een Israëlisch staatsburgerschap, maar voor Palestijnen betekende ‘vrede’ volledige overgave, een permanente bezetting en ballingschap.

Identiteit als wapen

Foto: Yucatán, Wikimedia Commons

Dit alles gezegd hebbende: ik beschouw mijn beslissing om afstand te doen van dit burgerschap niet als een poging om een juridische status ongedaan te maken, maar eerder als een erkenning dat deze status vanaf het begin nooit enige legitimiteit heeft gehad.

De schijn van wettigheid maskeert niets anders dan de fundamentele onwettigheid van deze staat

De Israëlische burgerschapswet is gebaseerd op de ergste soorten gewelddadige misdaden die we kennen, en op een steeds groeiende lijst van leugens die bedoeld zijn om die misdaden wit te wassen.

De schijn van wettigheid, met alle officiële documenten en zegels van het Ministerie van Binnenlandse Zaken, maskeert niets anders dan de fundamentele onwettigheid van deze staat. Dit zijn vervalste documenten. Ze zijn, belangrijker nog, een bruut instrument dat voortdurend wordt gebruikt om daadwerkelijke levende mensen, families en hele bevolkingsgroepen van inheemse bewoners van het land te verdrijven.

In haar genocidale campagne om het inheemse Palestijnse volk uit te wissen, heeft de staat mijn bestaan, mijn geboorte en identiteit — en die van zoveel anderen — als wapen ingezet. De muur die Palestijnen ervan weerhoudt terug te keren naar huis, bestaat net zozeer uit identiteitsdocumenten als uit betonnen platen.

Onze taak moet zijn om die betonnen platen te verwijderen, de valse papieren te verscheuren en de narratieven te verstoren die deze structuren van onderdrukking en onrecht doen lijken alsof ze legitiem of, God verhoede, onvermijdelijk zijn.

Voor degenen die met ingehouden adem het argument zullen aanhalen dat Joden “recht hebben op zelfbeschikking”, wil ik alleen zeggen dat als zo’n recht bestaat, dit onmogelijk de invasie, bezetting en etnische zuivering van een ander volk kan omvatten. Niemand heeft dat recht.

De existentiële identiteit van de zionistische kolonisatie komt neer op een inzet voor genocide

Bovendien zijn er enkele Europese landen die land en herstelbetalingen verschuldigd zijn aan hun vervolgde Joden. Het Palestijnse volk echter, had nooit een schuld aan de Joden voor de misdaden begaan door Europees antisemitisme, noch hebben ze dat vandaag de dag.

De Thora

Mijn persoonlijke overtuiging, net als die van veel van mijn voorouders in de 20e eeuw, is dat Joodse bevrijding onlosmakelijk verbonden is met brede sociale bewegingen. Dat is waarom zoveel Joden socialisten waren in het vooroorlogse Europa, en waarom velen van ons zich vandaag tot die traditie aangetrokken voelen.

Als traditioneel Jood geloof ik dat de Thora radicaal is in haar stelling dat het Joodse volk, of welk volk dan ook, helemaal geen recht heeft op land, maar eerder gebonden is aan strenge ethische verantwoordelijkheden.

Inderdaad, als de Thora één enkele boodschap heeft, is het dat als je de weduwe en de wees onderdrukt, als je corrupt handelt in door de overheid gesanctioneerde hebzucht en geweld, en als je land en rijkdom verwerft ten koste van gewone mensen, je zult worden verstoten door de God van gerechtigheid.

De Thora zijn de eerste vijf boeken van de Hebreeuwse bijbel, Foto: Wikimedia Commons / CC BY-SA 3.0

Hoewel landverheerlijkende nationalisten de Thora vaak gebruiken om hun aanspraken op het land te rechtvaardigen, toont een daadwerkelijke lezing van de tekst aan dat deze juist waarschuwt tegen het misbruik van staatsmacht door de profeten.

De enige entiteit met soevereine rechten, volgens de Thora, is de God van gerechtigheid, de God die de overweldiger en de bezetter verafschuwt. Het zionisme heeft niets te maken met het Jodendom of de Joodse geschiedenis, behalve dat zijn leiders deze diepe bronnen al lang zien als een reeks krachtig mobiliserende verhalen om hun koloniale agenda te bevorderen — en het is die koloniale agenda alleen die we moeten aanpakken.

We moeten allemaal onze organisatie afstemmen op dekolonisatie

De constante pogingen om de geschiedenis van Joodse slachtofferschap op te roepen om de acties van een economische en militaire grootmacht te rechtvaardigen of simpelweg af te leiden van deze acties, zouden ronduit lachwekkend zijn als ze niet zo cynisch, doelbewust en dodelijk waren.

De zionistische kolonisatie kan niet worden hervormd of geliberaliseerd: haar existentiële identiteit, zoals uitgedrukt in haar burgerschapswetten en openlijk herhaald door haar burgers, komt neer op een inzet voor genocide.

Dekolonisatie

Oproepen tot wapenembargo’s, evenals tot boycots, desinvesteringen en sancties, zijn vanzelfsprekende eisen. Maar ze vormen geen politieke visie. Dekolonisatie wel. Het is zowel het pad als de bestemming. We moeten allemaal onze organisatie daarop afstemmen.

Het gebeurt al. Een andere realiteit wordt al opgebouwd door een brede, energieke en hoopvolle beweging van mensen uit de hele wereld, die weten dat de enige ethische toekomst een vrij Palestina is, bevrijd van koloniale overheersing.

De bevrijding zal tot stand komen door een diversiteit aan tactieken, inclusief gewapend verzet

De weg daarheen is een wereldwijd gesteunde, maar uiteindelijk lokaal geleide bevrijdingsbeweging onder leiding van Palestijnen, een beweging waarvan de politiek en tactieken worden bepaald door Palestijnen. Deze bevrijding zal tot stand komen door een diversiteit aan tactieken, wat de situatie ook vereist — inclusief gewapend verzet, een universeel erkend recht van elk bezet volk.

Dekolonisatie begint met het luisteren naar en beantwoorden van de oproepen van Palestijnse organisatoren om een dekoloniserend bewustzijn en praktijk te ontwikkelen, om materiële structuren te verwijderen die tussen Palestijnen en hun land zijn geplaatst, en om de normalisering van deze willekeurige barrières terug te draaien.

Dekolonisatie van burgerschap betekent ook het begrijpen van de materiële verbinding tussen Israëlische koloniale overheersing en andere vormen daarvan wereldwijd. Het is algemeen bekend dat de VS eindeloze wapens en politieke steun levert aan zijn koloniale bondgenoot; minder bekend is dat Australië’s visie op anti-inheemse rechtspraak als juridisch model heeft gediend voor Israël.

De strijd voor een bevrijd Palestina is verbonden met de strijd van inheemse bewegingen voor landteruggave overal ter wereld. Mijn enkelvoudige burgerschap is slechts één baksteen in die muur. Maar het is een baksteen. En die moet fysiek worden verwijderd.

Degenen die zich in precies dezelfde positie bevinden als ik, worden uitgenodigd om zich aan te sluiten bij een groeiend en ondersteunend netwerk van mensen die afstand doen van hun burgerschap als onderdeel van een bredere dekoloniserende praktijk.

De strijd voor een bevrijd Palestina is verbonden met de strijd van inheemse bewegingen voor landteruggave overal ter wereld

Degenen die zich niet in die positie bevinden, zouden andere stappen moeten ondernemen. Als je in bezet Palestina woont, sluit je dan aan bij de dienstweigering en maak er iets krachtigs van. Vecht om de arbeidersbeweging te dekoloniseren en te revolutioneren, zodat die de hefboom wordt van anti-statelijke macht die het hoort te zijn. Sluit je aan bij het Palestijns geleide verzet.

Als je deze dingen niet kunt doen, vertrek dan en bied verzet vanuit het buitenland. Neem materiële stappen om dit koloniale bouwwerk te ontmantelen, om het narratief te verstoren dat zegt dat dit normaal is, dat dit de toekomst is.

Dit is niet onze toekomst. Palestina zal worden bevrijd. Maar alleen als we ons, hier en nu, verbinden aan de praktijken van bevrijding.

 

Dit artikel verscheen eerder op Truthout. De vertaling is van Yaïr da Paixão.

Creative Commons

dagelijkse newsletter

take down
the paywall
steun ons nu!