De vrede zal worden gevierd, ook al is het tijdelijk, landen zullen zichzelf een schouderklopje geven en de media zullen verder gaan met de volgende crisis. Maar voor degenen onder ons die het overleefd hebben, is de oorlog niet afgelopen. Hij is alleen maar veranderd.

Voor ons begon de oorlog lang voor 7 oktober 2023 en gaat hij door in de as van wat eens ons thuis was. Het staakt-het-vuren van de wereld is een verzonnen pauze in onze eindeloze kwelling. De wereld zoekt zijn eigen oplossing, een snelle oplossing om het geweten te sussen, maar voor ons is het staakt-het-vuren slechts een vluchtig moment in een lange geschiedenis van uitwissing.

Voor de oorlog was Sheikh Ijleen niet alleen mijn buurt, het was een universum op zich. Het was de plek waar mijn familie eeuwenlang druivenstokken en vijgenbomen plantte. Het was de plek waar ik leerde wandelen tussen de druivenranken, waar ik volwassen werd. Het graf van mijn grootvader was daar, net als de gezichten van buren wiens vriendelijkheid ik me herinner.

Dit waren niet zomaar herkenningspunten, ze vormden de draad die mijn gevoel van eigenwaarde weefde. Vandaag de dag bestaat Sheikh Ijleen alleen nog in mijn herinnering. Wat ooit mijn thuis was, is nu niets meer dan een ruïne.

Een foto gepubliceerd door een Israëlische soldaat op sociale media laat zien wat er over is van Sheikh Ijleen. 

De bommen lieten niet alleen de gebouwen ontploffen, ze wisten ook de essentie uit van wie we waren. Het Israëlisch leger vernietigde niet alleen onze huizen – ze verklaarden onze herinneringen onwettig. Ze namen mijn straat, het land van mijn familie en zelfs de begraafplaats waar mijn voorouders rusten in beslag en maakten er een militaire zone van.

Nu is de plek die mijn geschiedenis en mijn identiteit bevatte, verloren gegaan: begraven onder lagen puin en koude onverschillige militaire controle. De bomen die ons ooit beschermden tegen de zomerzon zijn nu verpletterd en hun wortels zijn doorgesneden. Mijn kamer, waar de ondergaande zon vroeger de muren met gouden tinten beschilderde, bestaat niet meer. Het is niet alleen de vernietiging van een plek, het is de vernietiging van het geheugen, van thuis, van familie en van geschiedenis.

Mijn zus klimt in de vijgenbomen van onze familie in Sheikh Ijleen. Eigen foto

Dit uitwissen is niet zomaar een neveneffect van oorlog; het is een berekende poging om de banden tussen mensen en hun land te verbreken. Om ons van onze identiteit te ontdoen, zodat we gezichtsloze, naamloze slachtoffers worden in het wereldwijde verhaal. De wereld heeft nooit eerder naar ons verhaal gevraagd en wil ons nu alleen herinneren als slachtoffers en getallen.

Het is niet alleen de vernietiging van een plek, het is de vernietiging van het geheugen, van thuis, van familie en van geschiedenis

Het ware verhaal van Gaza gaat verloren in de puinhopen, overschaduwd door de bredere politieke berekeningen die het bestaan bepalen. Ons lijden wordt verteerbaar gemaakt voor het internationale publiek, terwijl de diepere, meer ingrijpende verliezen onder de oppervlakte verborgen blijven. Sjeik Ijleen is er niet meer, maar het leeft in mijn herinnering, en het is een herinnering die ik weiger te laten sterven.

De valse resolutie van het staakt-het-vuren

Terwijl de wereld het staakt-het-vuren viert, vragen wij ons af wat het betekent. Wat betekent het echt voor ons in Gaza? Het is geen einde van de oorlog: het is slechts een tijdelijke stilte in het geweld. Het maakt de verwoesting niet ongedaan, noch heelt het de wonden die ons zijn toegebracht.

Een staakt-het-vuren is niets meer dan een wereldwijde voorstelling, een signaal dat de wereld genoeg heeft gedaan om zijn eigen geweten te sussen. Maar voor ons is het niet meer dan een onderbreking in een eindeloze tragedie. Als de bommen stoppen, verdwijnt het trauma niet. De straten liggen nog steeds in puin. Het vergiftigde water stroomt nog steeds door ons lichaam en de giftige herinneringen aan de bombardementen blijven hangen als een onzichtbare ziekte.

We keren niet terug naar normaal. We passen ons aan aan een nieuw soort bestaan, een bestaan dat geboren is uit de wrakstukken van ons verleden en de onzekerheid van onze toekomst.

Een staakt-het-vuren maakt het verlies van huizen, levens en familieleden niet ongedaan. Het brengt niet terug wat verwoest is. Het herstelt de waardigheid niet en heelt de wonden van ontheemding niet.

Voor de wereld is een staakt-het-vuren het einde van het verhaal, de resolutie waarmee het publiek de bladzijde kan omslaan. Maar voor ons is het gewoon nog een stilte, nog een hoofdstuk in een verhaal dat nooit echt eindigt. De bommen stoppen misschien, maar de wonden die ze achterlaten blijven bloeden. En de stilte die volgt is geen vrede: het is de oorverdovende stilte van levens die in het ongewisse blijven, wachtend op de volgende ronde van geweld.

Een staakt-het-vuren is niets meer dan een signaal dat de wereld genoeg heeft gedaan om zijn eigen geweten te sussen

De internationale gemeenschap reduceert Gaza tot een evenement: een spektakel van lijden dat wordt verteerd door krantenkoppen en soundbites, alsof onze levens niets meer zijn dan een tragisch verhaal met een voorspelbare plot. Gaza is een toneel geworden, waar elke tragedie dezelfde verhaallijn volgt – lijden, climax en oplossing. We worden afgeschilderd als helden, martelaren, symbolen van verzet of slachtoffers van onderdrukking. Maar de waarheid is veel gecompliceerder.

Onze pijn wordt gereduceerd tot symbolen, ons lijden wordt behandeld als een beeld in plaats van de wrede realiteit van ons leven. Achter elke krantenkop schuilt een mens die het onvoorstelbare beleeft. De krantenkoppen tonen het vuur zonder de mensen te tonen die erin branden.

We weigeren te worden gewist

Zelfs als de wereld zich afwendt, weigert Gaza te worden vergeten. Mijn buurt, Sheikh Ijleen, bestaat misschien niet meer in de fysieke wereld, maar leeft in mijn herinnering.

De straten waar ik doorheen rende, de vijgenbomen die ooit in mijn tuin groeiden, de gezichten van mijn buren – ze staan in mijn geheugen gegrift en de zonsondergang over de zee vanuit mijn raam is nog even levendig als altijd. Ik weiger ze te laten uitwissen.

Vanuit Caïro hoor ik het gezoem van burgervliegtuigen en het doet me terugdenken aan het gebrul van F-16’s – het enige soort vliegtuig dat ik kende voordat ik Gaza verliet. De bombardementen stoppen misschien, maar de geluiden van vernietiging zullen altijd bij ons zijn, echoënd door onze gedachten.

En dan hebben ze het over een “humanitaire pauze”. Hoe ironisch, hoe hol om het een “humanitaire pauze” te noemen, terwijl we de kern van onmenselijkheid hebben meegemaakt. Hoe kan de wereld het een pauze noemen als onze menselijkheid is verbrijzeld, als onze huizen, onze herinneringen en ons bestaan zelf systematisch zijn gewist? Hoe kan de wereld een pauze inlassen als we de brokstukken moeten oprapen van een leven dat niet meer bestaat? Om te leven met het spookachtige residu van wat ooit van ons was?

Hoe ironisch om het een “humanitaire pauze” te noemen, terwijl we de kern van onmenselijkheid hebben meegemaakt

Het bloedvergieten mag dan stoppen, maar de vlekken zullen nooit onze handen verlaten. De lichamen worden misschien van de straten verwijderd, maar de beelden zullen onze geest nooit verlaten. De wereld zal verder gaan en denken dat ze het probleem heeft opgelost met een staakt-het-vuren, maar voor ons is het gewoon de zoveelste leugen in een lange geschiedenis van onverschilligheid.

Gaza is geen probleem dat met een pauze kan worden opgelost – het is een wond die nooit zal helen. Dus nu er een staakt-het-vuren is afgekondigd en de wereld feest viert, onthoud dan dit: het bloed bevlekt misschien niet langer de straten, maar het zal onze herinneringen bevlekken. De bombardementen zijn misschien gestopt, maar we horen ze nog steeds in onze oren. De wereld denkt misschien dat het voorbij is, maar voor ons is het een voortdurende nachtmerrie en een last van het bestaan.

Roaa Shamallakh is freelance schrijver, journalist, verhalenverteller en digitale marketeer. Ze komt oorspronkelijk uit Gaza en woont nu in Egypte.