10 januari is een cruciale dag voor Venezuela: de inauguratie van Nicolás Maduro als president, nadat hij op 28 juli werd herkozen met 52 procent van de stemmen. (Voor een analyse van die verkiezingen, zie de bronnen onder het artikel, nvdr.)

De reactionaire Venezolaanse sectoren, gesteund door de VS en hun bondgenoten, hebben het land meerdere malen proberen te destabiliseren en doen dat nu opnieuw. De verslagen kandidaat Edmundo González heeft zichzelf uitgeroepen tot winnaar en verklaard dat hij op de 10^e zal aantreden als president.

De oppositie roept op tot gewelddadige acties in de straten en probeert zelfs delen van de strijdkrachten tot rebellie aan te zetten (wat onmiddellijk werd afgewezen).

De oppositie streeft naar een scenario dat buitenlandse (lees: Amerikaanse) interventie mogelijk maakt

Zoals al 25 jaar het geval is sinds de overwinning van commandant Hugo Chávez, proberen rechtse en extreemrechtse krachten – vandaag geleid door González en de voormalige congreslid en vertegenwoordiger van de lokale oligarchie María Corina Machado – geweld en chaos aan te wakkeren. Zij streven naar een scenario dat buitenlandse (lees: Amerikaanse) interventie mogelijk maakt.

De regering en de vele volksorganisaties laten zich niet intimideren en blijven de soevereiniteit en het Bolivariaans project verdedigen.

Venezuela staat er niet alleen voor: over de hele wereld steunen sociale organisaties, volksbewegingen, politieke partijen en vakbonden de Bolivariaanse Revolutie en betuigen hun solidariteit.

Op dit moment gaat in Caracas, de hoofdstad van Venezuela een internationaal festival door tegen het ‘internationaal fascisme’ met meer dan 2.000 deelnemers uit 71 landen.

Foto: Katrien Demuynck

Aanvallen van extreemrechts en de VS

De inauguratie vindt plaats in een context van constante agressie door de Verenigde Staten en hun bondgenoten. De meer dan 950 illegale sancties tegen het land hebben het nationale inkomen drastisch verminderd, met verwoestende gevolgen in essentiële sectoren zoals gezondheidszorg, onderwijs en openbare diensten.

Deze maatregelen zijn bedoeld om de Bolivariaanse Revolutie te verzwakken, wanhoop onder de bevolking te zaaien en een regimewisseling te bevorderen die gunstig is voor de belangen van de VS en westerse multinationals.

Naast economische agressie is er directe steun vanwege Washington aan oligarchische en extreemrechtse sectoren binnen Venezuela

Wat nu in Venezuela gebeurt, is niet de eerste keer. Bij de verkiezingen van 2013 klaagde de oppositiekandidaat Henrique Capriles verkiezingsfraude aan, probeerde hij de resultaten te delegitimeren en riep hij op tot grootschalige gewelddadige acties, bekend als ‘guarimbas’.

In 2019 was er de zelfbenoeming van Juan Guaidó tot president van de republiek, nadat hij het voorzitterschap van het nationaal parlement op zich nam, volledig volgens de richtlijnen van de VS. Daarna grepen de VS de kans om nog meer sancties op te leggen, die het land verliezen van miljarden dollars opleverden.

Guaidó werd hoofdzakelijk door westerse landen erkend. Voor die landen en politieke leiders die de marionet Guaidó en zijn ‘fantasieregering’ erkenden, was de situatie eigenlijk beschamend.

Naast economische agressie is er directe steun vanwege Washington aan oligarchische en extreemrechtse sectoren binnen Venezuela. Deze groepen hebben niet alleen desinformatiecampagnes gevoerd om het Chavisme te criminaliseren, maar hebben ook gebruik gemaakt van fysiek geweld, waaronder couppogingen en economische sabotage.

Desondanks toont de Venezolaanse economie tekenen van herstel, met een verwachte groei van 6,2 procent in 2024 volgens de ECLAC (een VN-orgaan, nvdr.). Die groei is vooral te wijten aan het door de regering bevorderde beleid van zelfvoorziening en diversificatie (weg van de olie).

Belang van de communes

Sinds het begin van de Bolivariaanse Revolutie is Venezuela een inspiratiebron voor volksbewegingen in Latijns-Amerika en de rest van de wereld. Het project dat door Hugo Chávez werd geïnitieerd, daagde niet alleen de structuren van mondiale economische en politieke dominantie uit, maar bood ook een alternatief pad gebaseerd op soevereiniteit, sociale rechtvaardigheid en volksdemocratie met een hoofdrol voor de burgers.

De communes, als kern van volksmacht, vormen de motor voor de opbouw van een soevereine economie

In een internationale context die wordt gedomineerd door roofzuchtig kapitalisme, heeft Venezuela laten zien dat het mogelijk is om een ander model te bouwen, gericht op het welzijn van het volk, regionale samenwerking en samenwerking tussen naties.

Het Plan van het Vaderland (een regeringsprogramma dat door middel van volksvergaderingen in het hele land is ontwikkeld), consolideert deze idealen door het territoriale socialisme vanuit de communes te verdiepen. (Maurice Lemoine maakte daarover een heel interessante reportage, nvdr.)

Deze aanpak streeft niet alleen naar een herorganisatie van de economie rond principes van zelfbeheer en sociaal eigendom, maar versterkt ook de participatie van het volk in de planning en uitvoering van het overheidsbeleid.

De communes, als kern van volksmacht, vormen de motor voor de opbouw van een soevereine economie gebaseerd op solidariteit, en laten zien dat het Venezolaanse socialisme blijft innoveren in zijn transformatieproces.

Steun vanuit de volkslagen

Een van de fundamentele pijlers van de Bolivariaanse Revolutie is de steun van de volksbasis en de georganiseerde sociale beweging. In de afgelopen 25 jaar heeft Venezuela dertig electorale processen uitgevoerd, waarbij het Chavisme in de meeste ervan zegevierde, maar ook enkele nederlagen heeft gekend.

Bij de laatste verkiezing, de presidentsverkiezing van 28 juli 2024, bevestigden meer dan 6,4 miljoen Venezolanen hun steun aan Maduro in de stembus, ondanks pogingen van de oppositie om het verkiezingsproces te delegitimeren.

De nadruk ligt vandaag op ingrijpende veranderingen in het openbaar bestuur en de strijd tegen corruptie

Sindsdien zijn er geregeld mobilisaties ter verdediging van het revolutionaire project. In talrijke marsen en bijeenkomsten hebben Venezolanen duidelijk gemaakt dat het Chavisme een levende en actieve politieke kracht blijft. Deze mobilisaties zijn niet alleen een reactie op externe agressies, maar ook een uiting van steun aan de Bolivariaanse Revolutie.

In deze fase heeft president Maduro de nadruk gelegd op de noodzaak om ingrijpende veranderingen door te voeren in het openbaar bestuur en de strijd tegen corruptie. Hij heeft prioriteit gegeven aan het versterken van de communes en een economisch model gepromoot dat gericht is op zelfvoorziening en soevereiniteit.

Deze inspanningen beginnen vruchten af te werpen, met een economie die tekenen van herstel toont en een groeiend vertrouwen in het vermogen van het volk om hun lot te bepalen.

Wat op het spel staat in Venezuela is veel meer dan een presidentschap: het is de toekomst van een revolutionair project dat blijft dienen als een baken van waardigheid, sociale rechtvaardigheid en die een inspiratiebron is voor volksbewegingen in Latijns-Amerika en de rest van de wereld.

Lees  ook:

– Venezolaanse oppositie plant staatsgreep op 10 januari
– Venezuela: electorale oorlogsvoering volgens het boekje
– Links wint belangrijke presidentsverkiezingen in Venezuela
– Venezuela: verkiezingen in context van mediaoorlog en VS-inmenging

Dit is een licht ingekorte vertaling van een artikel dat eerder verscheen op Peoples Dispatch.