Ik zag het nieuws op mijn telefoon op de trein, op weg naar Oostende voor een lezing. Ik was er zo van aangedaan, dat ik mijn lezing begon met dat bericht.
Veel mensen in het publiek, ongeveer vijftig jonge senioren, konden zich wel haar naam herinneren, maar niet wat ze gedaan had of tot welke partij ze behoorde. De jongere generaties van nu zullen zich haar naam niet meer herinneren, zolang ze niet in de geschiedenisboeken of in de canon staat.
Hetzelfde geldt eigenlijk voor mijn goede vriendin Paula D’hondt, die vorig jaar overleed en ook een leidende rol heeft gespeeld in diezelfde christendemocratische partij, maar in eerdere jaren.
Zowel Paula als Miet zijn echte boegbeelden geweest voor jonge vrouwen
Zowel Paula als Miet zijn echte boegbeelden geweest voor jonge vrouwen. Voor vrouwen die met alle stereotypen waren opgegroeid en de perfecte moeder en echtgenote wilden zijn, maar ook nog zelf een beroep wilden uitoefenen en de nodige opleidingen krijgen.
Beiden hebben ze heel hard gestreden te midden van de mannelijke bastions in de politiek. Toen Paula voor het eerst was verkozen als senator, vroegen de mannen zich luidop af wat zij daar kwam doen. En van Miet werd algemeen aangenomen dat een vrouw die hoge ambten kon bereiken, dat zeker via het bed moesten hebben gedaan.
Ik overdrijf niet, ik heb die dingen zelf gehoord. Beide vrouwen hebben ontzettend hard gevochten voor de gelijkwaardigheid van vrouwen en mannen. Maar ze deden dat in het kader van nieuwe sociale reglementering en welzijn voor iedereen.
Zij beiden hebben zware stenen verlegd in de rivier die nodig waren om een feministische beweging te laten respecteren en de nodige wetten en reglementeringen daar van neer te zetten op papier. Het is een lange lijst, voor elk van beiden, van een meer rechtvaardige wetgeving en overheidsbeleid.
Miet en Paula deden dat op een moment in onze geschiedenis dat dit nog belachelijk was en iets voor mannenhaatsters
Maatregelen die vandaag evident zijn, daar hebben zij moedig voor gevochten. Denk maar aan quota voor vrouwen in de politiek en bestuursraden, meer carrièrekansen voor vrouwen op de arbeidsmarkt en ouderschapsverlof voor zowel mannen als vrouwen, vertrouwenspersonen op de werkvloer, aandacht voor seksueel grensoverschrijdend gedrag en maatregelen tegen geweld op vrouwen.
Weinig gekend is ook dat Miet ervoor geijverd heeft om verkrachting binnen het huwelijk strafbaar te maken. Voordien gold onvrijwillige seks tussen echtgenoten nog niet als onwettig.
Miet en Paula deden dat op een moment in onze geschiedenis waarin dit nog belachelijk was en iets voor mannenhaatsters. Op een moment waarop ik met eigen oren politiemannen hoorde zeggen: “die vrouw beweert aangerand te zijn? Dan zal ze wel een blondje geweest zijn met een kort rokje en dan is het haar eigen schuld”. Opnieuw: ik overdrijf niet.
Behalve het feit dat deze twee vrouwen respect afdwongen voor onze feministische eisen die een politieke vertaling moesten krijgen, wisten deze twee vrouwen de solidariteit tussen alle vrouwen te bevorderen. Er was een zeer goede verstandhouding tussen de ‘alternatieve’ feministische beweging, denk maar aan de Dolle Mina’s en het Vrouwen Overleg Komitee.
Ik hoop dat ze een plaats krijgen in het collectieve geheugen, en- misschien – in de canon
We vulden mekaar aan, de beweging voor en achter de schermen, ook voor erg delicate items zoals abortus. Dit was geen ‘diplomatie’, dit was respect en steun voor mekaars strategieën.
Dat alles heeft geresulteerd in wetgeving en maatregelen die we nu vanzelfsprekend vinden. Voor wie het allemaal zelf beleefd heeft: deze twee vrouwen zouden elk een standbeeld moeten krijgen, en niet louter de naam van een straat.
Wat mij betreft zelfs een plaats in de canon, zodat toekomstige generaties zich deze geschiedenis nog zullen herinneren, en dat sociale strijd offers kost, zoals Miet en Paula hebben ervaren.
Ik kan hen beiden, in persoonlijke naam, alleen maar ontzettend dankbaar zijn. Ik hoop dat ze een plaats krijgen in het collectieve geheugen, en- misschien – in de canon.
