In de beroemde regels van Tacitus, de Romeinse historicus, staat: “Wat ze het Imperium noemen, staat voor plunderen, afslachten en zich alles toe-eigenen onder valse voorwendsels. De woestijn die ze daarbij creëren, noemen ze vrede.”

In onze tijd creëren Israël en de VS een woestijn die ze vrede noemen.

Het verhaal is eenvoudig. In een flagrante schending van het internationaal recht eisen de Israëlische premier Benjamin Netanyahu en zijn ministers het recht op om te heersen over zeven miljoen Palestijnse Arabieren. Wanneer Israëls bezetting van Palestijns land leidt tot militant verzet, bestempelt Israël het als “terrorisme” en roept het de VS op om de regeringen in het Midden-Oosten omver te werpen die de “terroristen” steunen. De VS, onder de invloed van de Israëllobby, voert oorlog namens Israël.

Lange voorgeschiedenis

De val van Syrië deze week is het hoogtepunt van de Israëlisch-Amerikaanse campagne tegen Syrië. Die gaat terug tot 1996 met Netanyahu’s aantreden als premier. De Israëlisch-Amerikaanse oorlog tegen Syrië escaleerde in 2011 en 2012, toen Barack Obama de CIA heimelijk belastte met de omverwerping van de Syrische regering via Operatie Timber Sycamore.

De val van Syrië deze week is het hoogtepunt van de Israëlisch-Amerikaanse campagne tegen Syrië die teruggaat tot 1996

Die inspanning kwam deze week eindelijk tot “bloei”, na meer dan 300.000 doden in de Syrische oorlog sinds 2011.

De val van Syrië kwam er vrij plots, na meer dan een decennium van verpletterende economische sancties, de lasten van de oorlog, de Amerikaanse inbeslagname van de Syrische olie en de Russische prioriteiten met betrekking tot het conflict in Oekraïne. Het meest direct kwam de val er na de aanvallen van Israël op Hezbollah, die de belangrijkste militaire steun was voor de Syrische regering.

Ongetwijfeld heeft Assad vaak zijn eigen hand overspeeld en werd hij geconfronteerd met ernstige interne ontevredenheid, maar zijn land was hoe dan ook al decennialang het doelwit van de VS en Israël.

Voordat de Amerikaans-Israëlische campagne om Assad omver te werpen in 2011 serieus begon, was Syrië een functionerend, groeiend land met een modaal inkomen. In januari 2009 zei de Raad van Bestuur van het IMF het volgende:

“Het Uitvoerend Bestuur verwelkomt de sterke macro-economische prestaties van Syrië in de afgelopen jaren, zoals blijkt uit de snelle groei van het bbp buiten de oliesector, het comfortabele niveau van de buitenlandse reserves en de lage en afnemende staatsschuld. Deze prestaties weerspiegelen zowel de robuuste regionale vraag als de hervormingsinspanningen van de autoriteiten om over te schakelen naar een meer marktgerichte economie.”

Sinds 2011 heeft de eeuwigdurende oorlog van Israël en de VS tegen Syrië, met bombardementen, jihadisten, economische sancties, Amerikaanse inbeslagname van Syrische olievelden en meer, het Syrische volk in ellende gestort.

Expansionistische agenda

In de twee eerste dagen na de val van Assad voerde Israël ongeveer 480 aanvallen uit in heel Syrië en vernietigde het de Syrische vloot in Latakia volledig. Conform zijn expansionistische agenda, eiste premier Netanyahu meteen ook illegaal de controle op over de gedemilitariseerde bufferzone in de Golanhoogte en verklaarde hij dat ze “voor eeuwig” deel zal uitmaken van de staat Israël.

Netanyahu’s ambitie om de regio te transformeren door middel van een oorlog, die al bijna drie decennia teruggaat, speelt zich voor onze ogen af. In een persconferentie op 9 december pochte de Israëlische premier nog over een “absolute overwinning”, waarmee hij de aanhoudende genocide in Gaza en het escalerende geweld in de hele regio rechtvaardigde:

De lange geschiedenis van Israëls campagne om de Syrische regering omver te werpen is niet algemeen gekend

“Ik vraag u, denkt u zich eens in, als we hadden toegegeven aan degenen die ons keer op keer vertelden: ‘De oorlog moet stoppen’. Stel dat we Rafah niet waren binnengedrongen, we de Philadelphia Corridor niet hadden ingenomen, we Sinwar niet hadden geëlimineerd, we onze vijanden in Libanon en de hele wereld niet hadden verrast met gedurfde krijgslisten.

Stel dat we Nasrallah niet hadden uitgeschakeld, het ondergrondse netwerk van Hezbollah niet hadden vernietigd en we de zwakte van Iran niet hadden blootgelegd … De operaties die we sinds het begin van de oorlog hebben uitgevoerd, ontmantelen de as steen voor steen.”

De lange geschiedenis van Israëls campagne om de Syrische regering omver te werpen is niet algemeen gekend. Toch is het documentair bewijs duidelijk. Israëls oorlog tegen Syrië begon met plannen van Amerikaanse en Israëlische neo-conservatieven. Zij ontwierpen voor Netanyahu een zogenaamde Clean Break-strategie voor het Midden-Oosten toen hij in 1996 aan de macht kwam.

De kern van de Clean Break-strategie was dat Israël (en de VS) het idee “land voor vrede” moesten verwerpen. Het idee “land voor vrede” impliceerde immers dat Israël zich uit de bezette Palestijnse gebieden zou terugtrekken in ruil voor vrede. Volgens de Clean Break-strategie mocht Israël echter de bezette Palestijnse gebieden behouden en over het Palestijnse volk regeren in een Apartheidsstaat.

Israël zou die staat, stap voor stap, etnisch zuiveren en een zogenaamde “vrede voor vrede” afdwingen door de naburige regeringen omver te werpen die zich tegen de Israëlische territoriale eisen zouden verzetten.

Netanyahu’s strategie was geïntegreerd in het buitenlands beleid van de VS. Syrië uitschakelen was altijd een belangrijk onderdeel van het plan

Volgens de Clean Break-strategie “is onze aanspraak op het land, waaraan we ons 2.000 jaar lang hoopvol hebben vastgeklampt, legitiem en nobel”. Verder stelt de strategie dat “Syrië Israël uitdaagt vanop Libanees grondgebied. De VS zou sympathie kunnen opbrengen voor een effectieve aanpak, waarbij Israël het strategisch initiatief neemt langs zijn noordelijke grenzen door Hezbollah, Syrië en Iran aan te pakken als de belangrijkste agenten van de agressie in Libanon…”.

Steun aan islamistische groeperingen

In zijn boek Fighting Terrorism uit 1996 zette Netanyahu de nieuwe strategie al uiteen. Israël zou niet tegen de terroristen vechten, maar tegen de staten die de terroristen steunen. Om preciezer te zijn, het zou de VS zover krijgen dat Washington die Israëlische strijd voor zich zou nemen. Iets wat hij in 2001 als volgt uitlegde:

“Het eerste en meest cruciale ding om te begrijpen is dit: Er bestaat geen internationaal terrorisme zonder de steun van soevereine staten. Neem al deze staatssteun weg, en de hele steiger van het internationaal terrorisme vergaat tot stof.”

Netanyahu’s strategie was geïntegreerd in het buitenlands beleid van de VS. Syrië uitschakelen was altijd een belangrijk onderdeel van het plan. Dit werd bevestigd aan generaal Wesley Clark in de nasleep van 9/11. Tijdens een bezoek aan het Pentagon werd hem verteld dat “we de regeringen in zeven landen in vijf jaar tijd gaan aanvallen en vernietigen. We beginnen met Irak en gaan dan naar Syrië, Libanon, Libië, Somalië, Soedan en Iran.

Irak stond als eerste op de lijst, gevolgd door Syrië en de rest. (Netanyahu’s campagne voor de oorlog in Irak wordt in detail beschreven in het nieuwe boek van Dennis Fritz, Deadly Betrayal. De rol van de Israëllobby wordt beschreven in Ilan Pappé’s nieuwe boek, Lobbying for Zionism on Both Sides of the Atlantic). Het verzet waarop de VS-troepen in Irak botsten, vertraagde de vijfjarige tijdslijn, maar veranderde de basisstrategie niet.

De VS hebben inmiddels oorlogen geleid of gesponsord tegen Irak (invasie in 2003), Libanon (VS financiert en bewapent Israël), Libië (NAVO-bombardementen in 2011), Syrië (CIA-operatie in 2010), Soedan (steun aan rebellen om Soedan uit elkaar te drijven in 2011) en Somalië (steun voor de invasie van Ethiopië in 2006). Een toekomstige oorlog van de VS met Iran, waar Israël vurig naar streeft, is nog steeds in de maak.

De CIA financierde, trainde en verschafte inlichtingen aan radicale en extreme islamistische groeperingen

Hoe vreemd het ook lijkt, de CIA heeft herhaaldelijk islamistische jihadisten gesteund om deze oorlogen te voeren, en het zijn jihadisten die zojuist het Syrische regime omver hebben geworpen. De CIA heeft immers geholpen om Al Qaeda te creëren door de Mujahideen in Afghanistan te trainen, te bewapenen en te financieren vanaf het einde van de jaren 1970.

Ja, Osama bin Laden keerde zich later tegen de VS, maar hoe dan ook was zijn beweging een creatie van de VS. Ironisch genoeg, zoals de Amerikaanse journalist Seymour Hersh bevestigt, was het de inlichtingendienst van Assad die “de VS tipte over een op handen zijnde bomaanslag van Al Qaeda op het hoofdkwartier van de Vijfde Vloot van de Amerikaanse Marine.”

x

Operatie Timber Sycamore was een geheim programma van de CIA dat miljarden heeft gekost. Het werd gelanceerd door Obama om Bashar al-Assad omver te werpen. De CIA financierde, trainde en verschafte inlichtingen aan radicale en extreme islamistische groeperingen. De inspanning van de CIA omvatte ook een “rattenlijn” om wapens van Libië (dat in 2011 door de NAVO werd aangevallen) naar de jihadisten in Syrië te verschepen. In 2014 beschreef Seymour Hersh de operatie in zijn stuk The Red Line and the Rat Line:

“Een zeer geheime bijlage bij het rapport, die niet openbaar werd gemaakt, beschreef een heimelijke overeenkomst die begin 2012 werd bereikt tussen de regering-Obama en Erdoğan. De bijlage had betrekking op de ratlijn. Volgens de voorwaarden van de overeenkomst kwam de financiering uit Turkije, Saoedi-Arabië en Qatar. De CIA, met de steun van MI6, was verantwoordelijk voor het overbrengen van wapens van Kadhafi’s arsenalen naar Syrië.”

Kort na de lancering van Timber Sycamore, in maart 2013, tijdens een gezamenlijke conferentie van president Obama en premier Netanyahu in het Witte Huis, zei Obama: “Met betrekking tot Syrië blijven de Verenigde Staten samenwerken met bondgenoten en vrienden en met de Syrische oppositie om het einde van Assads bewind te bespoedigen.”

Dwarsbomen van vrede

In de Amerikaans-Israëlische zionistische mentaliteit vertoont een tegenstander zijn zwakte als hij oproept om te onderhandelen. Tegenstanders die oproepen tot onderhandelingen worden meestal vermoord door Israël en/of met VS-middelen. We hebben dit onlangs nog zien gebeuren in Libanon.

De Libanese minister van Buitenlandse Zaken bevestigde dat Hassan Nasrallah, voormalig secretaris-generaal van Hezbollah, enkele dagen voor hij werd vermoord had ingestemd met een staakt-het-vuren met Israël.

Hezbollah is al geruime tijd bereid om een vredesakkoord te accepteren volgens de wensen van de Arabisch-islamitische wereld op basis van een tweestatenoplossing. Op dezelfde manier vermoordde Israël in Teheran de politieke leider van Hamas, Ismail Haniyeh, in plaats van met hem te onderhandelen om een einde te maken aan de oorlog in Gaza.

Hoogstwaarschijnlijk zal Syrië nu bezwijken onder een voortdurende oorlog tussen de vele gewapende hoofdrolspelers

Ook in Syrië heeft de VS het vredesproces meerdere keren tegengewerkt, in plaats van een politieke oplossing toe te staan. In 2012 hadden de VN onderhandeld over een vredesakkoord in Syrië. De VS blokkeerden het met de eis dat Assad moest vertrekken op de eerste dag van het vredesakkoord. De VS wilden vooral een regimewissel, geen vrede.

In september 2024 sprak Netanyahu de Algemene Vergadering van de VN toe met een kaart van het Midden-Oosten die hij verdeeld had in gebieden die een “Zegen” waren terwijl andere een “Vloek” betekenden. Libanon, Syrië, Irak en Iran maakten deel uit van Netanyahu’s vloek. De echte vloek is echter Israëls weg van chaos en oorlog. Een chaos die nu Libanon en Syrië heeft overspoeld. Ondertussen blijft Netayahu vurig hopen dat hij de VS ook in een oorlog met Iran kan betrekken.

De VS en Israël vieren hoogtij omdat ze met succes alweer een tegenstander van Israël en een verdediger van de Palestijnse zaak te gronde hebben gericht. Netanyahu eist daarbij “de eer op voor het starten van het historische proces”.

Puin

Hoogstwaarschijnlijk zal Syrië nu bezwijken onder een voortdurende oorlog tussen de vele gewapende hoofdrolspelers, zoals eerder al gebeurde bij de vorige door de VS en Israël afgedwongen regimewissels.

Kortom, de VS-inmenging, in opdracht van Netanyahu’s Israël, heeft het Midden-Oosten in puin achtergelaten, met meer dan een miljoen doden en open oorlogen in Libië, Soedan, Somalië, Libanon, Syrië en Palestina.

De Israëlieten waren niet eens de oorspronkelijke bewoners van het land

Dit alles staat in dienst van een zeer onrechtvaardige zaak: de Palestijnen hun politieke rechten ontzeggen in dienst van het zionistische extremisme dat gebaseerd is op het boek Jozua uit de 7de eeuw voor Christus.

Opmerkelijk is dat volgens die tekst – waar Israëls eigen religieuze fanatici zich op baseren – de Israëlieten niet eens de oorspronkelijke bewoners waren van het land. In de tekst draagt God Jozua en zijn krijgers immers op om meerdere genociden te plegen, zodat zij het land kunnen veroveren.

Tegen deze achtergrond hebben de Arabisch-islamitische naties en bijna de hele wereld zich herhaaldelijk verenigd in een roep om een tweestatenoplossing en vrede tussen Israël en Palestina.

In plaats van een tweestatenoplossing hebben Israël en de VS een woestijn gecreëerd en ze vrede genoemd.

Jeffrey Sachs is een gerenommeerde econoom, auteur en professor. Hij adviseerde internationale organisaties zoals de Verenigde Naties en de Wereldbank.

Dit artikel verscheen eerder op Common Dreams. De vertaling is van Jan Reyniers.