Bij die zuivering is gebruik gemaakt van het sektarisch[1] jodendom, geleid door de apartheidsstaat Israël, de ergsten onder de sektarische islamisten, geleid door de Saoedi’s en Moslimbroederschap- groeperingen. Ook was er etnische zuivering van door de VS gesteunde Koerdische separatistische projecten in zowel Irak als Syrië.

In 2015 eiste paus Franciscus een onmiddellijk einde aan de “genocide” op christenen in het Midden-Oosten. In 2018 herhaalde hij deze oproep voor de ROACO (Werk ter Ondersteuning van de Oosterse Kerken, nvdr), waarbij hij sprak over het risico op “uitroeiing van christenen” in het Midden-Oosten en over de “grote zonde van oorlog”.

De westerse oorlogsmedia hebben iedereen, van ISIS tot Hamas tot moslims in het algemeen, de schuld gegeven van de gestage verdrijving van christenen uit Palestina, Irak en Syrië. Maar al deze beweringen slaan de bal mis. De VS en hun medestanders, waaronder Australië, zijn de hoofdverantwoordelijken voor deze grote misdaad.

De VS en hun medestanders zijn de belangrijkste aanstichters van de zuivering van christenen uit het Midden-Oosten

De westerse liberale samenleving heeft ook een rol gespeeld, door er prat op te gaan onderdak te bieden aan ‘vervolgde minderheden’, terwijl de verantwoordelijkheid voor de oorlogen die de vluchtelingenstroom veroorzaken, wordt genegeerd.

‘Creatieve chaos’

Het eigenlijke doel van Washingtons ‘kruistocht’, zogezegd gericht tegen het ‘terrorisme’, is duidelijk geworden in latere jaren. Het groeiend aantal oorlogen maakt deel uit van een groter project. De voormalige Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Condoleezza Rice omschreef dit in 2005 en 2006 als de ‘creatieve chaos’ die gepaard gaat met de geboorte van Washingtons visie op een ‘Nieuw Midden-Oosten’.

In 2015 eiste paus Franciscus een onmiddellijk einde aan de “genocide” op christenen in het Midden-Oosten

Wesley Clarke. Foto: John Foster, VS-leger

Dat betekende het “uitschakelen” van meerdere onafhankelijke staten. Dit waren volgens generaal Wesley Clarke Afghanistan, “Irak, dan Syrië en Libanon, dan Libië, dan Somalië en Soedan, en terug naar Iran”.

Degenen die zich alleen richten op de zuiveringen van ISIS, of beweren dat er een ‘organische’ moslimreactie is op de verschillende invasies en proxyoorlogen[2] van de VS, zien de sturende hand van Washington over het hoofd. Dat is de belangrijkste drijfveer geweest achter de catastrofe die de hele regio en in het bijzonder ‘s werelds oudste christelijke gemeenschappen in verschillende West-Aziatische landen heeft getroffen.

Omdat ‘vechten tegen ISIS’ het belangrijkste valse voorwendsel werd om zowel Irak als Syrië te bezetten, nemen we eerst het bewijs van de Amerikaanse verantwoordelijkheid voor ISIS onder de loep, voor we overgaan naar de zuivering van christenen in Palestina, Irak en Syrië.

Kaart: Cacahuate, Globe-trotter en Joelf, Wikimedia Commons / CC BY-SA 1.0

Washingtons verantwoordelijkheid voor ISIS

Begin 2007 schreef de Amerikaanse onderzoeksjournalist Seymour Hersh over “de koerswijziging” in het Amerikaanse beleid, dat zich zou richten op het inschakelen van “gematigde soennitische” moslimstaten, zoals Saoedi-Arabië, om de invloed van het sjiitische Iran tegen te gaan. Het sektarische conflict vormde de kern van het idee van de “creatieve chaos”.

ISIS werd in Irak opgericht om het sektarisch geweld aan te wakkeren

ISIS werd in 2004-2005 in Irak opgericht door de Saoedi’s als AQI of ISI, in opdracht van Washington, om het sektarisch geweld aan te wakkeren, en in het bijzonder om de (post-Saddam Hoessein) door sjiieten gedomineerde regeringen van Irak en Iran van elkaar te scheiden. Deze terreurgroep beging schokkende sektarische wreedheden tegen Iraakse burgers, vooral sjiitische moslims.

In 2007 bleek uit documenten van het Amerikaanse leger dat de grootste groep buitenlandse ISI/AQI-strijders in Irak afkomstig was uit Saoedi-Arabië.

In augustus 2012 voorspelde de Amerikaanse inlichtingendienst DIA dat een “salafistisch[3] vorstendom in Oost-Syrië” plausibel was, omdat extremistische krachten de opstand domineerden. Dat was “precies” wat de VS wilden, om “het Syrische regime in Damascus te isoleren”.

Verdeel en heers

De wederopstanding van ISIS in zowel Irak als Syrië in de periode 2012-2017, was het gevolg van het falen van andere proxy’s om de regering in Damascus omver te werpen en van de angst van Washington voor de groeiende banden tussen Damascus, Bagdad en Teheran, die met gemeenschappelijke veiligheidsdreigingen geconfronteerd werden.

Washington praktiseerde het oude ‘verdeel en heers’ en was vastbesloten om de barrières tussen Iran, Irak en Syrië in stand te houden.

Toch waren het de gecombineerde krachten van deze drie buurlanden die ISIS uiteindelijk uit grote steden en dorpen verdreven. Voormalig minister van Buitenlandse Zaken, John Kerry, gaf gedeeltelijk toe dat Washington toekeek hoe de terreurgroep groeide, in de hoop dat de terreurgroep in bedwang kon worden gehouden – terwijl ISIS de steden Mosul in Irak en Raqqa en Palmyra in Syrië overnam.

Vice-president Biden gaf toe dat hun ‘belangrijkste bondgenoten’ in de regio alle extremistische groeperingen in Syrië bewapenden

Eind 2014 gaven hoge Amerikaanse functionarissen, waaronder vicepresident Biden en het hoofd van het Amerikaanse leger, generaal Martin Dempsey, toe dat hun ‘belangrijkste bondgenoten’ in de regio alle extremistische groepen in Syrië bewapenden en financierden, in een poging om de Syrische regering omver te werpen.

Hierbij waren onder andere de door de VN-Veiligheidsraad verboden groepen Jabhat al Nusra (de voorloper van HTS, nvdr) en ISIS.

Dempsey erkende dat “grote Arabische bondgenoten” ISIS financieren, terwijl Biden vermeldde dat Turkije, de Saoedi’s en de Emiraten “honderden miljoenen dollars en duizenden tonnen wapens” hebben gestoken in “iedereen die tegen Assad zou vechten”. Het was huichelachtig van Biden en Dempsey om te suggereren dat hun ‘grote bondgenoten’ onafhankelijk van elkaar een dergelijke koers zouden varen.

Ondanks deze bekentenissen, en ondanks de succesvolle Iran-Irak-Syrië zuivering van ISIS aangekondigd door de Iraanse generaal Qassem Soleimani in november 2017, werd de directe militaire interventie van de VS in zowel Irak als Syrië gehandhaafd onder het voorwendsel te “vechten tegen ISIS”.

Geen enkele van de Palestijnse christenen zijn Israeli

De enige christelijke ‘inwoners’ (‘Israël’ erkent hen niet als ‘burgers’) in de Israëlische kolonie zijn Palestijnen, en zij zijn onderworpen aan dezelfde etnische zuivering als hun moslimbroeders en -zusters.

Washington en zijn NAVO-bondgenoten klagen af en toe over de uitdijende Israëlische ‘nederzettingen’ in Palestina, maar in de praktijk is Washington de belangrijkste buitenlandse financier van de kolonies, terwijl de VS, Duitsland en enkele andere Europeanen de belangrijkste wapenleveranciers van ‘Israël’ zijn.

Christenen vormen nu een zeer kleine minderheid in bezet Palestina, maar ooit waren ze veel talrijker

Christenen vormen nu een zeer kleine minderheid in bezet Palestina, maar ooit waren ze veel talrijker, ten minste in bepaalde gebieden. Eén kerkelijke bron schatte het aantal christenen in Palestina aan het einde van het Ottomaanse tijdperk in 1922 op 11 procent. Ramzy Baroud stelt echter dat “de meest optimistische schattingen” vandaag de dag uitgaan van minder dan 2 procent Palestijnse christenen in bezet Palestina.

Sommige dalingen zijn vrij recent. De christelijke bevolking van “Bethlehem” bedroeg in 2020 slechts 22 procent, maar zou tot tien jaar ervoor veel groter zijn geweest. In andere dorpen zijn grote dalingen vast te stellen. In Beit Jala daalde de christelijke meerderheid van 99 procent naar 61 procent; in Beit Sahour van 81 procent naar 65 procent.

Uit een studie van de Dar Al-Kalima Universiteit bleek dat de scherpe daling van het aantal christenen in Beit Jala te wijten was aan “de druk van de Israëlische bezetting … discriminerend beleid, willekeurige arrestaties, inbeslagname van land [die] bijdroeg aan het algemene gevoel van hopeloosheid onder Palestijnse christenen.”

De Syrische priester Zahlawi stelde de volgende vraag aan paus Franciscus: “Als u wilt suggereren dat de moslims degenen zijn die de christenen dwingen om ‘het land waar ze van houden’ te verlaten … hoe kunt u dan hun emigratie in een zorgwekkend tempo verklaren sinds de oprichting van ‘Israël’, terwijl zij [christenen] gedurende honderden jaren … zij aan zij leefden met de moslims?”

Het Israëlische zuidelijke commando had de gewoonte om systematisch Palestijnse jongeren in de benen en knieën te schieten

Ongetwijfeld hebben de wreedheden tegen Palestijnse jongeren in “Bethlehem” bijgedragen aan de zuivering in die stad. In het ‘kamp’ Dheisheh, nu een buitenwijk van ‘Bethlehem’, vertelde een jonge vluchteling van de derde generatie begin 2018 aan deze schrijver dat het Israëlische zuidelijke commando de gewoonte had om systematisch Palestijnse jongeren in de benen en knieën te schieten, om ze kreupel te maken.

Veel gepubliceerde verslagen ondersteunen zijn verhaal. Het was en is een systematische campagne tegen zowel moslim- als christelijke Palestijnen.

Zuiveringen in Irak na de invasie van 2003

Terwijl de Irakezen bang waren voor Saddam Hoessein, vreesden veel christenen ook voor zijn verwijdering, omdat zijn regering “zich grotendeels tolerant toonde voor hun geloof en er hooggeplaatste christenen deel van uitmaakten”.

Eind 2004 hield die algemene angst aan, waarbij christenen geloofden dat ze “hoog op de lijst van doelwitten” stonden. Ze vormden slechts 3 procent van de Iraakse bevolking, maar hun gemeenschap was “een van de oudste in het Midden-Oosten … [en had] lang een belangrijke rol gespeeld in de Iraakse politiek, samenleving en economie”.

Slechts een jaar na de illegale Amerikaanse invasie in maart 2003, zouden islamitische extremisten al veel Iraakse kerken hebben gebombardeerd. Er werden 59 Assyrische kerken gebombardeerd: “40 in Bagdad, 13 in Mosul, 5 in Kirkuk en 1 in Ramadi”. Dit was rond de tijd dat Al Qaeda in Irak (AQI, later ISI, en later ISIS) zijn activiteiten startte.

Een rapport uit 2007 (herzien in 2017) sprak van de “beginnende genocide” op de Iraakse Assyriërs, van wie de meesten christenen waren

Een rapport uit 2007 (herzien in 2017) sprak van een “beginnende genocide” op de Iraakse Assyriërs, voor het merendeel christenen. In die tijd zouden 118 kerken zijn aangevallen of gebombardeerd. Het rapport stelde dat “Assyriërs 8 procent (1,5 miljoen) van de Iraakse bevolking uitmaken in april 2003. Sindsdien is 50 procent het land ontvlucht.” In 2007 waren er meer dan 1,2 miljoen Iraakse vluchtelingen in buurland Syrië.

Het Assyrische rapport gaf de schuld aan extremistische moslims, maar ook aan de nieuwe macht van de Koerdische overheden. “Koerdische autoriteiten weigerden buitenlandse hulp voor de wederopbouw van Assyrische gemeenschappen en gebruikten projecten voor openbare werken om water en andere vitale bronnen van Assyrische naar Koerdische gemeenschappen om te leiden.

Koerdische troepen blokkeerden Assyrische dorpen. Kinderen werden ontvoerd en onder dwang overgedragen aan Koerdische families.”

Israël en Iraakse Koerden

Al in de jaren 70 riep Washington de steun in van Koerdische leiders in Noord-Irak, eerst als tegenwicht tegen Saddam Hoessein (die in de jaren 70 en 80 een medestander van de VS was) en later als middel om verdeeldheid te zaaien en een regering in Bagdad te verzwakken. “Israël” is ook al lang aanwezig in Iraaks Koerdistan, ‘opvallender’ in de afgelopen jaren.

De sterke heropstanding in 2014 van ISIS in Irak, nadat het was gereactiveerd en omgevormd om zowel Irak als Syrië te helpen verdelen, hernieuwde deze druk. Een rapport uit 2015 schreef dat ISIS weliswaar “soennitische en sjiitische moslims had gedood, maar duidelijk bezig was met een systematische campagne om Irak te ontdoen van niet-moslims en etnische minderheidsgemeenschappen, waaronder Assyrische christenen”.

De terreurgroep, in wezen een instrument van Washington via de Saoedi’s, gaf de christenen in Mosul volgende ‘opties’: bekering tot de islam, het betalen van een religieuze heffing of de dood. Velen zijn gevlucht.

De terreurgroep, in wezen een instrument van Washington via de Saoedi’s gaf de christenen in Mosul volgende ‘opties’: bekering tot de islam, het betalen van een religieuze heffing, of de dood

Toen de tweede golf van ISIS-aanvallen Irak trof in 2014, nam de terreurgroep Mosul in en verdreef duizenden christenen uit die grote stad en uit de nabijgelegen kleinere stad Qaraqosh, vlak bij de ruïnes van het oude Nimrod en Nineveh. De meeste Assyriërs vluchtten naar het noorden, naar Koerdistan, maar vele anderen verlieten het land.

De VS had gewaarschuwd voor een “humanitaire catastrofe” door de aanvallen van ISIS, maar was meer bezig met het uit elkaar halen van zowel de Iraakse als de Syrische staat.

Aantal Iraakse christenen gehalveerd

Vóór ISIS telde Mosul meer dan 15.000 christenen; medio 2019 waren er nog maar 40 teruggekeerd. Een christelijk rapport uit 2019 sprak van de “genocide” op christenen en Yazidi’s, en van een 15 jaar durend klimaat van geweld en onrust, na de Amerikaanse invasie. Sargon Donabed’s boek ‘Reforging a Forgotten History’, concludeert dat de 1,4 miljoen Iraakse christenen in 2005 bijna gehalveerd waren tot 750.000 in 2014.

Koerdische separatisten in Irak en Syrië, gesteund door de Amerikaanse oorlogscoalitie, verhoogden de druk op Assyrische en andere christelijke gemeenschappen. Na de sektarische islamisten, die meestal werden gerekruteerd door de monarchieën van de Perzische Golf, werden de Koerdische separatisten het tweede instrument van Washington om de onafhankelijke staten te verdelen en te verzwakken. In Noord-Irak werd het idee van een ‘tweede [Koerdisch] Israël’ alom geprezen.

Israël was “de enige staat die de Koerdische afscheiding van Irak [openlijk] steunde”

Toen in september 2017 een Koerdisch referendum in Noord-Irak de federale status wilde omzetten in een aparte staat, werd deze poging tot afscheiding door het Iraakse parlement en de regering afgewezen. “Israël” was ‘de enige staat die [openlijk] de Koerdische afscheiding van Irak steunde’. Iraakse troepen vielen binnen en namen binnen enkele uren de controle over Kirkuk over, waardoor het afscheidingsplan in duigen viel.

Desondanks had de Noord-Iraakse regio strategische relaties ontwikkeld met zowel de VS als Israël en werd het een basis voor geheime operaties, met als doel Irak te verdelen en zowel Iran als Syrië te destabiliseren.

Maar deze plannen stuitten op weerstand. Vanaf tenminste 2007 begon Iran met het beschieten van anti-Iraanse opstandelingengroepen aan zijn grens, die zich schuilhielden in Iraaks Koerdistan. Eind 2021 gingen de Iraanse beschietingen van deze Amerikaanse proxy’s binnen de noordelijke grenzen van Irak door.

Washington was dus de belangrijkste aanstichter en het brein achter de ondergang van de christenen in Irak. Eerst door Irak binnen te vallen en de relatieve bescherming die aan de christenen was geboden te vernietigen.

Vervolgens door de nieuwe regeringen in Bagdad te destabiliseren met terreur, door middel van de sektarisch-islamitische creaties in Saoedi-stijl (AQI/ISI en later ISIS), die de christenen en andere minderheden zuiverden.

En ten slotte door steun te geven aan een door Koerden gecontroleerde noordelijke zone, die de inheemse christenen en in het bijzonder de Assyriërs verder zuiverde. Die operatie werd later overgebracht naar het noordoosten van Syrië, waar Assyriërs en Armeniërs een eeuw geleden naartoe vluchtten, op de vlucht voor de massamoorden van het Ottomaanse Rijk.

Dit is een licht ingekorte vertaling van een artikel dat verscheem op Al Mayadeen. De vertaling is van Ann Dejaeghere.

Notes:

[1] Sektarisch verwijst naar stromingen binnen een godsdienst die zich onderscheiden door hun exclusieve, vaak strikte interpretaties van religieuze voorschriften en doctrines. Zij zijn meestal intolerant tegenover andersgelovigen of mensen van hun eigen religie die er andere, minder strikte interpretaties en praktijken op nahouden.

[2] Een proxyoorlog of ‘oorlog bij volmacht’ (Engels: proxy war) is een conflict waarbij één partij (meestal een grootmacht) een andere partij, de gevolmachtigde, een oorlog laat voeren, en daarbij als achterman optreedt. Het vuile werk wordt m.a.w. door een ander gedaan. De grootmacht levert economische, ideologische, logistieke en/of militaire steun. De gevolmachtigde is meestal een kleiner land en draait meestal voor de negatieve consequenties van zo’n oorlog op.

[3] Salafisme is een islamitische stroming die pleit voor een terugkeer naar de oorspronkelijke praktijken en leerstellingen van de vroege moslims. Nvdr.