Beste Tom,

Je kwam vorige week in de kijker, veel meer dan jou lief is, daar ben ik zeker van.

Zo had je het niet gedacht, verwacht. Je hebt het stuur graag goed in handen.

Het zwaar ongeval waarbij je jouw eigen veroorzaker werd, houdt ons/mij nu al enkele dagen bezig.

Ik schrijf dit ook namens de lotgenoten van Over-Hoop vzw, lotgenotenvereniging voor families met verkeersslachtoffers. Hoe lang nog moeten we het uitschreeuwen, uitleggen, vraag ik me een beetje moedeloos af. Hoelang nog?

Een beetje moedeloos. Maar weet je, we hebben geen andere keuze. Die hebben we niet meer sedert dat zwaar verkeersongeval waardoor wij, als slachtoffers, als gezin, als familie getroffen werden. Zwijgen, wanhopen, ontmoedigd zijn, het is geen optie.

Je hebt/had een voorbeeldfunctie in Vlaanderen. Dat lees ik nu al een hele week. Helaas heb je ons Vlamingen, Belgen, daarmee vooral een spiegel voorgehouden.

Het beeld van de Belg, die denkt en blijft denken “mij overkomt het niet.” “Ik kom er wel onderuit.” Ondanks alle campagnes, getuigenissen, herdenkingen. Wij kunnen ons dat blijkbaar veroorloven. We staan boven de wet en zelfs boven de realiteit.

Hier in ons “beschaafde land” weten we altijd beter. “Ons overkomt het niet”

Daarnet kreeg ik het verhaal binnen van een vriendin, die Brazilië goed kent. Daar geldt een nultolerantie wat alcohol betreft. In dat exotisch, vrolijk land. Men vindt het daar normaal de door de wet opgelegde regel te volgen. Geen weg daarbuiten.

Maar hier in ons “beschaafde land” weten we altijd beter. “Ons overkomt het niet”. Voor mij knelt daar toch vooral het schoentje.

x

“Mij overkomt het niet” is de titel van mijn derde boek. (uitg. Epo, 2010). Het boek gaat over die diepe gevoelens van verdriet, schaamte, schuld en spijt bij veroorzakers, gevoelens die jij nu ongetwijfeld ook kent. En dat is zwaar om dragen, dat besef ik.

Ik heb met mijn gezin en familie, de andere kant van de medaille gekend. We werden zelf het slachtoffer van een dronken chauffeur met 2 promille in het bloed. Ook hij dacht “mij overkomt het niet.”.

Ik verloor in dat ongeval mijn beide ouders (65 jaar). Onze zoon was in levensgevaar en gaat sindsdien door het leven als een persoon met hersenletsel. Ook zijn 2 neefjes werden zwaar tot licht gewond. Met onze familie dragen we dit verdriet levenslang met ons mee. En met levenslang, bedoel ik echt wel levenslang.

Beste Tom, je hebt opnieuw een voorbeeld gesteld. Maar deze keer was het niet gepland, niet voorzien. Wat de gevolgen zijn, beste Tom, die wil ik jou graag tonen. Ik nodig jou uit om samen op stap te gaan, langs revalidatie-instellingen, dagcentra, voorzieningen, waar slachtoffers, jonge mensen die de toekomst voor zich hadden, noodgedwongen verblijven.

Hun leven is voorgoed veranderd. Drastisch! Ga met mij mee, naar die gezinnen waar ouders, broers en zussen jou zullen vertellen hoe ook hun leven voorgoed veranderd is. Want een verkeersongeval beperkt zich niet tot het slachtoffer!

Ik blijf hopen op een mentaliteitswijziging

Dit is het lot van de vele leden van Over-Hoop vzw, onze lotgenotenvereniging voor families met verkeersslachtoffers.

Ik blijf hopen. Ik blijf hopen op een mentaliteitswijziging en dat betekent : consequent gedrag. En die hangt niet alleen af van pakkans of bestraffing. Laat het niet meer afhangen van deze berekening: hoe groot is de kans dat ik gepakt word, dat ik een ongeval veroorzaak.

Alcohol achter het stuur, het hoort niet. Punt. Er zijn alternatieven, het is echt mogelijk. Laat ons daar met zijn allen op inzetten. We zijn als samenleving globaal verantwoordelijk. Wie een gevaar is voor een ander, die laten we toch niet zomaar begaan?

Sabine Cocquyt

Coördinator Over-Hoop vzw, lotgenotenverening voor families met verkeersslachtoffers. Auteur van o.a. “Mij overkomt het niet. Ontmoetingen met veroorzakers van verkeersongevallen”, uitgeverij Epo 2010.