Over de uitdaging van het lot van de inheemse bevolking van het land zei de Russische Jood Chaim Weizman op het World Zionist Congress in 1921 dat de Palestijnen konden worden vergeleken met “de rotsen van Judea die uit de weg moeten worden geruimd, met hindernissen op een moeilijk pad”.

David Gruen, een Poolse jood die zijn naam veranderde in David Ben- Gurion zodat het beter paste bij de regio, zei: “We moeten de Arabieren verdrijven en hun plaats innemen”.

Zulke uitspraken waren schering en inslag onder de vroege zionisten, terwijl ze de gewelddadige kolonisatie van Palestina en de uitroeiing van de oorspronkelijke bevolking planden en uitvoerden.

Maar hun succes was niet volledig: ze vermoordden of roeiden slechts 80 procent van de Palestijnen uit, wat betekent dat er nog 20 procent van ons over blijven, een aanhoudend obstakel voor hun koloniale fantasieën die, in de tientallen jaren die erop volgden en vooral na de verovering van wat nog van Palestina over was in 1967, uitgroeiden tot obsessies.

Gefrustreerd door de Palestijnse veerkracht, ontstond er een nieuw discours: “We moeten ze allemaal vermoorden.”

De zionisten klaagden over onze aanwezigheid en in alle kringen － politieke, academische, sociale en culturele kringen － werd openlijk gediscuteerd over wat ze met ons moesten aanvangen, wat ze moesten doen met het Palestijnse geboortecijfer, met onze babies die zij als een bedreiging zien.

Benny Morris, wiens aanwezigheid hier aanvankelijk voorzien was, drukte ooit zijn spijt uit dat Ben-Gurion “het niet had kunnen afmaken”, namelijk zich van ons allemaal ontdoen, wat het door hen genoemde ‘Arabisch probleem’ zou hebben voorkomen.

Benjamin Netanyahu, een Poolse Jood wiens echte naam Benjamin Mileikowsky is, betreurde ooit dat hij tijdens de opstand op het Tienanmenplein in Beijing in 1989 een kans had gemist om grote hoeveelheden Palestijnen uit te zetten “terwijl de aandacht van de wereld op China was gericht”.

Dit afschuwelijke beleid dat generaties Palestijnen kreupel heeft gemaakt, is er echter niet in geslaagd ons te laten vertrekken

Onder sommige van hun verwoorde oplossingen voor ons bestaan was er een beleid uit de jaren tachtig en negentig met de naam “Breek hun botten”. Dat beleid kwam uit de koker van Yitzhak Rubitzov, een Oekraïense Jood die zijn naam veranderde in Yitzhak Rabin.

Dit afschuwelijke beleid dat generaties Palestijnen kreupel heeft gemaakt, is er echter niet in geslaagd ons te laten vertrekken. Gefrustreerd door de Palestijnse veerkracht, ontstond er een nieuw discours, vooral na de ontdekking van een groot gasveld voor de kust van Noord-Gaza, dat triljoenen dollars waard is.

Gefrustreerd door de Palestijnse veerkracht ontstond er een nieuw discours. Dit nieuwe discours weerklinkt ook in de woorden van kolonel Efraim Eitan in 2004: “We moeten ze allemaal vermoorden.”

Aaron Sofer, een zogenaamde Israëlische intellectueel en politieke adviseur, drong er in 2018 op aan “te doden, doden en doden. De hele dag lang, alle dagen.”

Speelgoed met boobytraps

Ik zag in Gaza een jongetje van niet meer dan negen jaar oud. Een blikje voedsel waar een boobytrap in verborgen zat, had zijn handjes en een deel van zijn gezicht afgerukt . De soldaten hadden die blikjes achtergelaten voor Gaza’s uitgehongerde kinderen.

Later hoorde ik dat ze ook vergiftigd voedsel hadden gedumpt voor de mensen in Shuja’iyya en dat de Israëlische soldaten in de jaren tachtig en negentig, speelgoed met booby traps hadden uitgestrooid dat ontplofte zodra geestdriftige kinderen ze oppakten.

Het veroorzaakte leed is des duivels en toch verwachten ze dat je gelooft dat zij de slachtoffers zijn. Ze beroepen zich op de Holocaust in Europa en schreeuwen antisemitisme.

Dit debat gaat uiteindelijk over de waarde van Palestijnse levens, over de waarde van onze scholen, onderzoekscentra, boeken, kunst en dromen.

Ze verwachten dat je je fundamentele menselijke capaciteit tot nadenken opzij zet en gelooft dat het dagelijks onder vuur nemen van kinderen met zogenaamde ‘dodelijke schoten’, het bombarderen van complete buurten, waarbij hele families bedolven worden onder het puin en waarbij bloedlijnen worden uitgeveegd, zelfverdediging is.

Zij willen dat je gelooft dat een man die al 72 uur niets meer had gegeten, die bleef vechten ook al had hij maar één arm, gemotiveerd werd door een of andere aangeboren wreedheid en irrationele haat of jaloezie op Joden, en niet door een onbeschrijfelijk verlangen om zijn volk vrij te zien in hun eigen thuisland.

Voor mij is het duidelijk dat we hier niet zijn om te debatteren over de vraag of Israël al dan niet een apartheidsstaat is of een staat die zich schuldig maakt aan genocide. Dit debat gaat uiteindelijk over de waarde van Palestijnse levens, over de waarde van onze scholen, onderzoekscentra, boeken, kunst en dromen.

Het gaat over de waarde van onze thuis waar we heel ons leven aan hebben gebouwd en waarin de herinneringen van generaties liggen begraven. Het gaat over de waarde van onze menselijkheid en ons vermogen tot handelen, de waarde van ons lichaam en onze ambities.

Wat als de rollen waren omgedraaid?

Want als de rollen waren omgedraaid — als de Palestijnen de laatste tachtig jaar joodse huizen hadden gestolen, de inwoners verdreven, onderdrukt, gevangen genomen, vergiftigd, gemarteld, verkracht en vermoord?

Wat als de Palestijnen in één jaar naar schatting 300.000 joden hadden vermoord, hun journalisten, denkers, gezondheidswerkers, atleten, kunstenaars hadden aangevallen, elk Israëlisch ziekenhuis, elke universiteit, bibliotheek, cultureel centrum, synagoge hadden gebombardeerd en tegelijk een observatieplatform hadden gebouwd van waarop nieuwsgierigen konden kijken naar de slachtpartij als was het een toeristische attractie?

Wat als de Palestijnen hen bij honderdduizenden hadden samengedreven in flinterdunne tentjes, hen in zogenaamde ‘veilige zones’ hadden gebombardeerd, hen levend hadden verbrand, hun voedsel, water en geneesmiddelen hadden afgesneden?

Wat als de Palestijnen zonder genade de Joodse couveusebaby’s lieten sterven, alleen in een ziekenhuisbed, huilend tot ze niet meer konden huilen en ze ter plaatse stierven en ontbonden?

Wat als de Palestijnen de joodse kinderen blootsvoets deden lopen met lege potten, ze het vlees van hun ouders deden verzamelen in plastic zakken, ze hun broers en zussen en vrienden deden begraven?

Wat als ze hen in het midden van de nacht lieten wegsluipen uit de tent om op het graf van hun ouders te slapen, ze lieten smeken naar de dood om bij hun geliefde familieleden te kunnen zijn en niet meer alleen in deze verschrikkelijke wereld?

Wat als ze de joodse kinderen zo terroriseerden dat ze hun haar, hun herinneringen en hun verstand verloren en kinderen van vier en vijf jaar oud deden sterven aan een hartaanval?

Wat als de Palestijnen zonder genade de Joodse couveusebaby’s lieten sterven, alleen in een ziekenhuisbed, huilend tot ze niet meer konden huilen en ter plaatse stierven en ontbonden?

Wat als de Palestijnen bloem en vrachtwagens zouden gebruiken om uitgehongerde joden te lokken om vervolgens het vuur te openen, zodra ze kwamen aanlopen om een brood te krijgen, of als de Palestijnen uiteindelijk de levering van voedsel toelieten in een plaats waar joden schuilden om daarna de schuilplaats en de vrachtwagen in brand te steken nog voor iemand van het voedsel had kunnen proeven?

Wat als een Palestijnse scherpschutter zou opscheppen dat hij in één dag 42 joodse knieschijven aan flarden had geschoten, zoals een Israëlische soldaat deed in 2019, of als een Palestijn aan CNN bekende dat hij honderden joden had overreden met zijn tank, hun geplette vlees achterlatend in de tanksporen?

Wat als Palestijnen systematisch joodse artsen, patiënten en andere gevangenen verkrachtten met gloeiende metalen staven, gekartelde en geëlektrificeerde stokken en brandblussers, en hen soms verkrachtten tot de dood erop volgde, zoals is gebeurd met Dr. Adnan alBursh en anderen?

Als de wereld zou toekijken naar de gelivestreamde systematische vernietiging van de joden, zou er dan gediscuteerd worden of dat nu terrorisme of genocide is?

Wat als we joodse vrouwen zouden dwingen hun kinderen te baren in ronduit smerige omstandigheden, keizersneden te ondergaan of een been af te laten zetten zonder verdoving?

Wat als we hun kinderen zouden vernietigen en onze tanks vervolgens zouden decoreren met hun speelgoed? Wat als we joodse vrouwen zouden vermoorden of verdrijven en dan poseerden met hun ondergoed?

Als de wereld zou toekijken naar de gelivestreamde systematische vernietiging van de Joden, zou er dan gediscuteerd worden of dat nu terrorisme of genocide is?

Overheersingsdrang

Toch zijn twee Palestijnen — ikzelf en Mohammad el-Kurd — naar hier gekomen om net dat te doen. We ondergaan de vernedering van te moeten debatteren over zij die denken onze levenskeuze te kunnen bepalen, namelijk dat we ons thuisland moeten verlaten, ons moeten onderwerpen aan hun suprematie en beleefd en stilletjes moeten sterven.

Maar je hebt het verkeerd voor als je denkt dat ik naar hier ben gekomen om je van iets te overtuigen. De resolutie van dit huis, hoe welgemeend en geapprecieerd ook, betekent niet veel te midden van de holocaust van onze tijd.

Ik ben gekomen in de geest van Malcolm X en James Baldwin, die, vóór ik geboren was, allebei hier en in Cambridge stonden tegenover fijn uitgedoste en welbespraakte monsters die dezelfde suprematistische ideologie aanhingen als het zionisme, die noties van rechthebbende te zijn en privileges te hebben, die menen door God begenadigd, gezegend of uitverkoren te zijn.

Ik ben hier vanwege de geschiedenis, om te spreken tot generaties die nog niet geboren zijn, voor de kronieken van deze buitengewone tijd waarin tapijtbombardementen op weerloze inheemse gemeenschappen gelegitimeerd zijn.

Ik ben gekomen in de geest van Malcolm X en James Baldwin, die hier allebei stonden tegenover fijn uitgedoste en welbespraakte monsters die dezelfde suprematistische ideologie aanhingen als het zionisme

Ik ben hier voor mijn grootmoeders, die allebei stierven als vluchtelingen zonder een rotte cent, terwijl er Joden woonden in hun gestolen huizen. En ik ben ook gekomen om mij rechtstreeks te richten tot de zionisten, hier en overal.

Wij hebben jullie binnengelaten in onze huizen toen jullie eigen landen probeerden jullie te vermoorden en al de andere landen de andere kant opkeken. We hebben jullie gevoed, gekleed en onderdak gegeven. We hebben de rijke opbrengst van ons land met jullie gedeeld.

Het is duidelijk dat jullie niet weten hoe jullie moeten leven in de wereld zonder anderen te overheersen

Toen de tijd rijp was, hebben jullie ons uit onze huizen en ons thuisland gezet. Daarna hebben jullie ons gedood, ons leven gestolen, verbrand en geplunderd. Jullie hebben ons hart uitgesneden. Het is duidelijk dat jullie niet weten hoe jullie moeten leven in de wereld zonder anderen te overheersen.

Jullie hebben alle lijnen overschreden en de meest verachtelijke menselijke impulsen gevoed, maar eindelijk krijgt de wereld een glimp te zien van de terreur die we zo lang hebben moeten doorstaan. Ze zien wie jullie werkelijk zijn, wie jullie altijd zijn geweest.

Ze kijken met totale verbijstering naar het sadisme, de vreugde, de pret en het jolijt waarmee jullie de dagelijkse details van het breken van onze beenderen, onze lichamen, onze geesten, onze toekomst en ons verleden ten uitvoer brengen, aanzien en toejuichen.

Het ware gelaat van Israël

Wat er verder ook gebeurt, ongeacht de sprookjes die jullie de wereld en jullie zelf wijsmaken, jullie zullen nooit echt toebehoren aan dat land. Jullie zullen nooit het sacrale van de olijfbomen begrijpen, de bomen die jullie tientallen jaren hebben geveld en verbrand alleen om ons te pesten en ons hart nog meer te breken. Niemand die op dit land geboren is, zou de olijven zo durven behandelen.

Niemand die tot deze regio behoort zou ooit een erfgoed als Baalbek (stad in Libanon, vooral gekend voor zijn Romeinse ruïnes) of Battir (oude Kanaänitische stad, bekend vanwege zijn ligging langs de spoorlijn naar Jeruzalem) durven bombarderen of oude begraafplaatsen durven vernielen, zoals jullie met de onze hebben gedaan, zoals het Anglicaans kerkhof in Jeruzalem of de rustplaats van voormalige moslimgeleerden en -krijgers in Maamanillah.

Zij die eigen zijn aan dit land, ontheiligen de doden niet. Daarom heeft mijn familie eeuwenlang het joodse kerkhof op de Olijfberg verzorgd, als gelovige en dienstbare werkers voor wat wij kennen als onderdeel van onze voorouders en hun geschiedenis.

Wat er verder ook gebeurt, ongeacht de sprookjes die jullie de wereld en julliezelf wijsmaken, jullie zullen nooit echt toebehoren aan het land

Jullie voorouders zullen ook altijd begraven blijven in uw feitelijke thuislanden Polen, Oekraïne en overal ter wereld waar jullie vandaan zijn gekomen. De mythos en de folklore van het land zullen jullie altijd vreemd blijven.

Jullie zullen nooit geletterd zijn in de kledingtaal van de lange gewaden die we dragen, die onze voormoeders van eeuwen ver hebben overgeleverd — elk motief, ontwerp en patroon getuigt van de geheimen van lokale overlevering, flora, vogels, rivieren en wilde dieren.

In wat jullie vastgoedmakelaars op hun dure prijslijsten “oude Arabische woning” noemen, zullen de stenen altijd de verhalen en herinneringen meedragen van onze voorouders, die ze gebouwd hebben. Op de oude foto’s en schilderijen van het land zullen jullie nooit te zien zijn.

Jullie zullen nooit weten hoe het voelt geliefd te zijn en gesteund te worden door zij die niets van jullie te winnen hebben en in feite alles te verliezen hebben. Jullie zullen nooit weten hoe het voelt als de massa’s overal ter wereld de straat op trekken en de stadiums vullen en scanderen en zingen voor jullie vrijheid.

Het zionisme is een plaag voor het judaïsme en voor de mensheid

Het is niet omdat jullie joods zijn, zoals jullie de wereld willen doen geloven, maar omdat jullie verdorven en gewelddadige kolonisten zijn, die denken dat jullie joods zijn ook het recht inhoudt op het huis dat mijn grootvader en zijn broers met hun eigen handen hebben gebouwd, op het land dat al eeuwenlang in het bezit van onze familie was. Het is omdat het zionisme een plaag is voor het judaïsme en voor de mensheid.

Jullie kunnen jullie naam veranderen zodat hij beter past bij de regio en jullie kunnen beweren dat falafel, hummus en za’atar deel uitmaken van jullie oude keuken, maar in de diepe krochten van jullie ‘zijn’ zullen jullie altijd de angel van die epische vervalsing en diefstal voelen.

Dat is de reden waarom zelfs de tekeningen van onze kinderen aan de muren van de Verenigde Naties of op een ziekenhuisafdeling jullie leiders en advocaten in ware hysterie laten storten.

Palestina zal vrij zijn, hersteld in zijn multireligieuze, multi-etnische, pluralistische glorie

Jullie gaan ons niet uitroeien, ongeacht hoeveel van ons jullie doden, doden en doden, elke dag, de hele dag lang. Wij zijn niet de rotsen die Chaim Weizmann uit de weg dacht te kunnen ruimen.

Wij zijn de grond van het land zelf.  Wij zijn haar rivieren, haar bomen en haar verhalen, want wij hebben dat allemaal gevoed met ons lichaam en ons leven gedurende duizenden jaren van aanhoudende, ononderbroken bewoning van dat strookje land tussen de Jordaan en de Middellandse Zee.

Van onze Kanaänitische, Hebreeuwse, Filistijnse en Fenicische voorouders tot elke veroveraar of pelgrim die kwam en ging, die huwde of verkrachtte, beminde, tot slaaf maakte, zich bekeerde van de ene religie naar een andere, zich vestigde of bad in ons land, en stukjes van henzelf achterlieten in ons lichaam en ons erfgoed.

De legendarische, tumultueuze verhalen van dat land zitten letterlijk in ons DNA. Je kunt dat niet doden of wegpromoten, ongeacht welke technologie van de dood jullie gebruiken of welke arsenalen van Hollywood en de commerciële media jullie ook inzetten.

Op een dag zal aan jullie straffeloosheid en arrogantie een einde komen. Palestina zal vrij zijn. Het zal hersteld zijn in zijn multireligieuze, multi-etnische, pluralistische glorie.

Wij zullen de treinen die rijden van Caïro tot Gaza herstellen en uitbreiden naar Jeruzalem, Haifa, Tripoli, Beiroet, Damascus, Amman, Koeweit, Sanaa, enzovoort.

We zullen een einde maken aan de zionistische Amerikaanse oorlogsmachine van overheersing, expansie, ontginning, pollutie en plundering. En jullie zullen óf vertrekken óf eindelijk leren samenleven met anderen als gelijken.

Dit artikel verscheen eerder op de X account van Susan Abulhawa. De vertaling is van Marina Mommerency.

Foto: Delctype, Wikimedia Commons / CC BY-SA 3.0