Joe Biden kondigde medio november een staakt-het-vuren van 60 dagen aan tussen Israël en Hezbollah. Na twee maanden van intense gevechten, die meer dan 4.000 Libanezen het leven kostten – hoofdzakelijk burgers – en bijna twee miljoen mensen ontheemd achterlieten, zwegen de kanonnen tijdelijk.

Het akkoord voorziet in de terugtrekking van Hezbollah-troepen uit het gebied ten zuiden van de Litani-rivier en van Israëlische troepen van al het Libanese grondgebied. Tienduizend Libanese legersoldaten kunnen wel in die regio actief zijn.

Westerse media eens te meer selectief

De grote media waren er als de kippen bij om dit staakt-het-vuren uit te leggen als een overwinning voor de zionistische staat en een nederlaag voor Hezbollah. De reacties in Libanon gaan in een andere richting. Daar is men uiteraard opgelucht na twee maanden van beproeving, maar beschouwt men het akkoord als een nederlaag voor de zionistische agressie. De evaluatie van het Westen ziet men er als een herhaling van de Israëlische versie.

Elementaire regels van journalistiek vereisen dat de media de versies van alle strijdende partijen weergeven, dat ze in herinnering brengen welke oorlogsdoelen Israël zich had gesteld en dat ze rekening houden met de geografische en historische context. De westerse media leven deze regels ook in dit geval niet na.

Israël heeft oorlogsdoelen niet bereikt

Hezbollah doet dat wel in al haar mededelingen over het staakt-het-vuren. In de krant Al Akhbar schrijft sjeik Maher Hammoud bijvoorbeeld: “Het doel dat de zionisten zich voor deze oorlog hadden gesteld, namelijk het elimineren van Hezbollah, is niet bereikt, evenmin als de terugkeer van de ‘kolonisten’ naar hun kolonies in het noorden van Palestina. Israëlische kolonisten weigeren alleszins terug te keren, ondanks de aanmoedigingen van Tel Aviv.”

Hetzelfde artikel benadrukt ook de mislukking van een ander oorlogsdoel van Israël, namelijk een diepe penetratie van het Israëlische leger in Zuid-Libanon om daar een bufferzone op te leggen. Dit is wat de zionistische staat met al zijn aanvallen tegen Libanon sinds de jaren tachtig nastreeft. Het verzet van het Libanese volk heeft dit oorlogsdoel opnieuw gedwarsboomd, net als in 2000 en 2006.

Israëlische kolonisten weigeren terug te keren naar het noorden van Israël, ondanks de aanmoedigingen van Tel Aviv

Maher Hammoud vergelijkt in zijn artikel de staakt-het-vuren-overeenkomst ten slotte ook met Resolutie 1701 van de VN-Veiligheidsraad, die leidde tot de Israëlische terugtrekking uit Libanon in 2006. Artikel 8 van die resolutie vraagt de ontwapening van Hezbollah, terwijl daar in de huidige overeenkomst geen sprake van is.

We mogen niet vergeten dat Netanyahu in 2006 Resolutie 1701 als een ramp beschouwde voor de veiligheid van Israël.

De zionistische staat en zijn internationale medestanders hebben alle mogelijke middelen ingezet om hun oorlogsdoelen te bereiken. Na een poging tot militaire bezetting van Zuid-Libanon werden ze door de taaiheid van het verzet gedwongen om terug te vallen op massale bombardementen, waarbij vooral burgerslachtoffers vielen.

Het doel van dit massageweld tegen burgers was volgens ons om een burgeroorlog onder het Libanese volk uit te lokken en daarmee Hezbollah te isoleren. Ook dat is mislukt. Ondanks de omvang van de Libanese verliezen en de moord op een aanzienlijk aantal Hezbollah-kaderleden, kwam het zionistische leger in feite vast te zitten in een Libanees moeras.

Verandering van strategie: focus op Gaza, Syrië en Iran

De Israëlische regering verbergt niet eens dat de krachtsverhoudingen in Libanon haar dwingen om haar militaire tactiek te veranderen, terwijl ze vasthoudt aan haar strategie om de kaart van de regio te hertekenen.

Ze wil nog altijd Syrië en Iran uit elkaar drijven, alle verzetskrachten in Palestina, Libanon, Syrië, Irak en Jemen vernietigen en proberen om de Palestijnse kwestie voorgoed te begraven door de Abraham-akkoorden nieuw leven in te blazen.

Netanyahu gaf in zijn televisietoespraak drie redenen om het staakt-het-vuren uit te leggen: “De eerste is dat we ons moeten richten op de Iraanse dreiging. Ten tweede moeten we de troepen gewoon rust gunnen en moeten we nieuwe munitie aanschaffen om de soldaten te beschermen. De derde is het isoleren van Hamas.”

Nauwelijks was de inkt van de wapenstilstandsovereenkomsten opgedroogd of Syrië was het doelwit van een grootschalige aanval door zogenaamde jihadisten

Nauwelijks was de inkt van de wapenstilstandsovereenkomsten opgedroogd of Syrië was het doelwit van een grootschalige aanval door zogenaamde jihadisten. Die is het werk van twee organisaties: de voormalige Syrische tak van Al Qaeda, de Levant Liberation Organisation, die in 2016 zegt te hebben gebroken met haar moederorganisatie om zogenaamd Syrisch te worden, en het Syrische Bevrijdingsleger, dat altijd is gesteund door Ankara.

Objectieve alliantie van jihadisten, Erdogan en Israël

De objectieve alliantie tussen deze jihadisten, Erdogan en Israël is nu onmiskenbaar. Ze is gebaseerd op het gemeenschappelijke belang en de ambitie om enerzijds Iran en Syrië te verzwakken en anderzijds een einde te maken aan het Libanese en Palestijnse verzet.

Israël hoopt van de situatie gebruikt te maken, nu het denkt dat het Hezbollah voldoende verzwakt heeft door zijn totale vernietigingsoorlog in Libanon, dat Rusland vastzit in de oorlog in Oekraïne en dat Iran zal aarzelen om zijn Syrische buur te helpen vanwege het gevaar van een uitbreiding van het conflict.

Israël hoopt in deze context de rechtstreekse militaire interventie van het Westen uit te lokken waar Tel Aviv al meer dan een jaar naar streeft. Dat is de werkelijke reden voor het zogenaamde jihadistische offensief.

Israël hoopt in deze context de rechtstreekse militaire interventie van het Westen uit te lokken waar Tel Aviv al meer dan een jaar naar streeft

Hoewel we de militaire ontwikkeling op het terrein moeilijk kunnen inschatten, durven we te stellen dat ook dit plan van Israël weinig kans op slagen heeft. Rusland voert, ondanks de oorlog in Oekraïne, wel luchtaanvallen uit op de jihadistische troepen. Iran roept op tot coördinatie tussen Moskou en Teheran om “dit gevaarlijke complot te neutraliseren en de acties van terroristische groeperingen in Syrië en de regio te dwarsbomen”.

Hezbollah blijft, ondanks zijn huidige verzwakte positie, actief strijders naar Syrië sturen. Tot slot heeft China, via een woordvoerder van het ministerie van Buitenlandse Zaken, verklaard dat het Damascus zal ondersteunen in “zijn inspanningen om de nationale veiligheid en stabiliteit te handhaven”.

Reden waarom VS Israël door dik en dun steunt

De laatste ontwikkelingen in Libanon en Syrië onderstrepen eens te meer de wereldwijde dimensie van de kwesties die in het Midden-Oosten op het spel staan. Dit is precies waarom de wereldmachten destijds het zionistische project hebben gesponsord: Groot-Brittannië tot 1945 en de Verenigde Staten in de periode na WOII. Het verklaart ook de verschillende balkaniseringsoorlogen in Irak, Syrië, Libië en Soedan.

De economische en geostrategische belangen in deze regio zet de VS en zijn westerse bondgenoten ertoe aan een oorlogslogica te volgen met alle mogelijke middelen

Tot slot verklaart het ook dat de zionistische staat altijd straffeloos zijn gang kon blijven gaan, ondanks de schending van tientallen resoluties van de Verenigde Naties en de systematische organisatie van de eerste genocide in de geschiedenis van de mensheid die op televisie te zien is.

De omvang van de economische en geostrategische belangen in deze regio, op het kruispunt van drie continenten – Europa, Azië en Afrika – zet de Verenigde Staten en hun andere westerse bondgenoten ertoe aan een oorlogslogica te volgen met alle middelen die nodig zijn in de context van een snel veranderend mondiaal machtsevenwicht dat de Amerikaanse hegemonie op de proef stelt.

En de Israëlische staat gebruikt zijn relatieve autonomie om aan te dringen op een uitbreiding van het conflict naar de hele regio om zo een rechtstreekse westerse interventie te legitimeren.

Meer weten?

– Libanon: Naim Kassem verklaart overwinning tegenover Israëlische agressie”, Libnanews, 29 november 2024

– Anthony Samrani, Le domino régional ne s’arrêtera pas en Syrie, L’Orient-le Jour, 2 december 2024