Na de rellen reageerde de westerse wereld met verbijstering op de zogenaamde âantisemitische aanvallen” tegen IsraĂ«lische voetbalfans in Amsterdam, waarbij tien van hen verwondingen opliepen.
Terwijl manifestanten massaal werden opgepakt, veroordeelde koning Willem-Alexander van Nederland zonder aarzelen de aanvallen. Ze deden volgens hem denken aan âde donkere en grimmige tijden voor het Joodse volkâ, en hij voegde eraan toe dat hij “zijn ogen niet zou sluiten voor antisemitisme”.
Koning Alexander verwijst naar de Holocaust …
Voor de koning lijkt het echter geen antisemitisme te zijn wanneer hij Israëlische voetbalhooligans gelijkstelt aan het hele Joodse volk, of op zijn minst aan alle Nederlandse Joden, noch wanneer hij de botsing tussen deze hooligans en demonstranten tegen de genocide vergelijkt met de Holocaust.
In een telefoongesprek met de IsraĂ«lische president Isaac Herzog op vrijdagmorgen bevestigde de koning verder: âWe hebben de Joodse gemeenschap in Nederland in de steek gelaten tijdens de Tweede Wereldoorlog en vorige nacht deden we dat opnieuw.â
Het is niet duidelijk of de koning verwees naar de antisemitische rellen in zijn land tegen de Amsterdamse Joden nadat het bezet werd door de naziâs, meer specifiek in februari 1941, of naar de collaboratie van de Nederlandse politie met de naziâs bij de opsporing en deportatie van Nederlandse Joden.
⊠maar minimaliseert samenwerking met naziâs
De naoorlogse Nederlandse overheid en de publieke opinie vergeten vaak melding te maken van de omvang van de collaboratie tijdens de bezetting van hun land.
Collaboreren met de naziâs, waaraan minstens 300.000 Nederlandse burgers zich schuldig hebben gemaakt, met inbegrip van een netwerk van âJodenjagersâ, verschilt echter van wat de koning het louter âin de steek latenâ van de Joodse gemeenschap door de Nederlanders noemt.
Zelfs de cognitief sputterende en van enige originaliteit gespeende VS-president Joe Biden praatte de woorden van de koning na: de aanvallen âroepen herinneringen op aan donkere momenten in de geschiedenisâ.
Ook de Franse president Emmanuel Macron “veroordeelde ten stelligsteâ het “geweld tegen IsraĂ«lische burgers in Amsterdamâ en zei dat het deed denken aan âde meest schaamteloze uren in onze geschiedenisâ. Later kondigde hij zijn plan aan om de wedstrijd van de Uefa Nations League in Parijs bij te wonen en zo “een boodschap van broederlijkheid en solidariteit uit te sturen na het ontoelaatbare antisemitische optredenâ.
‘Pogroms’
De westerse leiders waren woedend over de âpogromâ en velen namen de beschrijving van de IsraĂ«lische mainstream media over de gebeurtenissen van 7 november over.
In een van hun populaire gezangen vierden de Israëlische hooligans de afslachting van tientallen duizenden Palestijnse kinderen in Gaza
The Jerusalem Post, een rechtse IsraĂ«lische krant, verwees naar de vechtpartij als de âAmsterdamse pogromâ en vergeleek die met de Kristallnacht. (De Kristallnacht was een door de nazi’s georganiseerde pogrom in de nacht van 9 op 10 november 1938 gericht op de Joden in Duitsland, nvdr.)
De linkse IsraĂ«lische journalist Gideon Levy sloot zich bij het koor aan en had het over âeen lelijke, criminele pogromâ, maar hij wees ook op de gelijkenis met de huidige kolonistenpogroms op de Westelijke Jordaanoever, die de westerse pers wegmoffelt.
Pogrom of botsing tussen voor- en tegenstanders van genocide?
Na de chaos in Amsterdam beloofde de Duitse politie dat ze âde veiligheid van de Joodse instellingen zou opvoeren in de stad, die een grote Joodse gemeenschap huisvestâ.
Volgens The New York Times bestaan er videobeelden van vóór de botsing waarop IsraĂ«lische fans te zien zijn die in de stad waren voor de voetbalmatch tussen IsraĂ«l en Nederland (die de IsraĂ«liĂ«rs overigens verloren), die racistische âanti-Arabische slogans scandeerden op weg naar de matchâ.
In een van hun populaire gezangen vierden ze de voortgaande genocide op de Palestijnen en de afslachting van tienduizenden kinderen in Gaza, terwijl ze scandeerden: âWaarom zijn er geen scholen in Gaza? Omdat er geen kinderen meer zijn.â
De hooligans scandeerden: âWaarom zijn er geen scholen in Gaza? Omdat er geen kinderen meer zijnâ
De nacht vóór de rellen vielen IsraĂ«lische voetbalfans een Nederlandse taxibestuurder van Arabische afkomst aan. Volgens de Nederlandse politie âvandaliseerden [ze] een taxi, verbrandden een Palestijnse vlag en sleurden de Palestijnse vlaggen van de gevels van lokale huizenâ.
Er zijn tevens videobeelden van IsraĂ«lische hooligans die “de Nederlandse politie aanvielen, privĂ©woonsten bekogelden met stenen en slachtoffers achterna zaten met metalen buizenâ. Ze riepen scheldwoorden naar de lokale Nederlandse bevolking op de Dam, waaronder “krijg de klere, Palestina”.
Wellicht mikten ze op Nederlandse burgers met een Arabische of moslimachtergrond.
Wat zou de Nederlandse koning en een koor van Nederlandse politici, waaronder de burgemeester van Amsterdam, bezielen om hun eigen burgers als âantisemietenâ te bestempelen, als het de IsraĂ«lische pro-genocide hooligans waren die de manifestanten aanvielen en met hen in de clinch gingen, wat in het Westen een golf van steun uitlokte alsof er een echte pogrom was geweest tegen de Joodse gemeenschap in Amsterdam?
Misschien kan wat historische context helpen.
‘Het meest pro-IsraĂ«lische land’
Op 3 september, te midden van de Israëlische genocide van het Palestijnse volk in Gaza, vierde Nederland de 75 jaar diplomatieke relaties met Israël met een grote receptie in Den Haag, in aanwezigheid van de Israëlische ambassadeur en de huidige Nederlandse buitenlandminister Caspar Veldkamp.
Nederland, dat zich in november 1947 had geschaard achter de VN-resolutie over de opdeling van Palestina, erkende IsraĂ«l de facto in december 1949 door er relaties mee aan te knopen en de jure in 1950 – een jaar en zeven maanden na de oprichting van de Europese Joodse settlerkolonie.
Dat die erkenning van IsraĂ«l vertraging opliep, had niets te maken met enige afkeer voor witte settlerkolonies, waarvan de Nederlanders drie en een halve eeuw lang pioniers waren geweest in de Amerikaâs, Zuid-Afrika en Zuidoost-AziĂ«. (Het waren inderdaad Nederlanders die de eerste apartheidsmuur bouwden om de inheemse bevolking buiten te houden uit wat nu Manhattan is. De naam âWall Street” verwijst er nog naar.)
100.000 dode Indonesiërs na WOII
De vertraging had veeleer te maken met de destijds door de VN opgelegde onderhandelingen over de ontmanteling van de Nederlandse settlerkolonie in Indonesië.
De Nederlanders wilden die niet in het gedrag brengen door de Indonesiërs te beledigen (waarschijnlijk omdat de meerderheid uit moslims die zelf vier eeuwen het slachtoffer van Europees settlerkolonialisme waren geweest). Ze hadden immers sinds 1945 100.000 Indonesiërs gedood; 40.000 van hen werden in koelen bloede geëxecuteerd.
De Nederlanders pleegden die moordpartijen meteen na de Holocaust en de bevrijding van hun eigen land van de naziâs. Na de onafhankelijkheid van IndonesiĂ« (27 december 1949) voelden ze zich vrij om IsraĂ«l te erkennen.
In tegenstelling tot alle andere Europese landen die relaties hadden met Israël en hun ambassades vestigden in Tel Aviv, kozen de Nederlanders voor West-Jeruzalem, dat de Israëliërs op 5 december 1949 illegaal hadden geannexeerd. De Algemene Vergadering van de VN vaardigde vier dagen later Resolutie 303 uit, die de annexatie veroordeelde als een schending van de internationale wetgeving.
Nederlandse ambassade al in 1949 in West-Jeruzalem
Nadat Israël Oost-Jeruzalem had geannexeerd (1967) verhuisden de Nederlanders in 1980 hun ambassade naar Tel Aviv, op instructie van de Europese Gemeenschap. Recent zijn er echter voorbereidingen geweest om ze weer naar het illegaal geannexeerde deel van Jeruzalem terug te brengen.
Sinds 1950 is Nederland, in de woorden van de Nederlandse historicus Peter Malcontent, het “meest pro-IsraĂ«lische land in Europa” geweest.
Nederland, het meest antisemitische land in Europa tijdens WOII
Tijdens de Tweede Wereldoorlog collaboreerden veel Nederlanders met de naziâs bij de deportatie en vernietiging van de grote meerderheid van de Nederlandse Joden (meer dan 105.000) net als andere pro-genocide gerichte Europeanen. De Nederlanders hebben hun spijt uitgedrukt voor hun misdaden door na de oorlog steun te verlenen aan het Joodse settlerkolonialisme in Palestina.
De Nederlandse christenen beschouwden zichzelf als een broederlijk Germaans en Arisch ras en werden door de naziâs, die hen als gelijken beschouwden, gecultiveerd.
Van alle door de naziâs veroverde West-Europese landen rapporteerde Nederland naar het einde van de oorlog toe het grootste aantal vermoorde Joden, zowel in percentages (75 procent) als in absolute cijfers, meer dan BelgiĂ« of Frankrijk.
De Nederlandse sociaaldemocratische premier Willem Drees, zelf een oorlogsgevangene van Buchenwald, was de settlerkolonies in het algemeen zeer genegen. Hij versterkte niet alleen de vriendschap tussen zijn land en Israël maar streefde ook naar een persoonlijke vriendschap met David Ben-Gurion.
Fanatieke steun van alle grote partijen
De liefde van koloniaal Nederland voor Israël overstijgt evenwel de politieke partijen.
Voormalig Nederlands buitenlandminister (1952-1971) Jozef Luns bijvoorbeeld was lid van de Katholieke Volkspartij en al even toegewijd aan Israël als Drees.
Bij Drees en Luns kwam hun liefde voor Israël voort uit de Holocaust. De meerderheid van de Nederlandse bevolking deelde hun gevoelens. Tijdens de verovering van de rest van Palestina en drie Arabische landen in 1967 was de steun van het volk groter dan in de VS en alle andere landen van Europa (67 procent van de Nederlanders steunde Israël. In de VS was het 55 procent, in het VK 59 procent en in Frankrijk 58 procent).
Consequent tegen zelfbeschikking voor Palestijnen
Tijdens de oorlog van 1973 verleende Nederland niet alleen steun aan Israël met wapens om het illegaal veroverde Arabische land te verdedigen. Ter rechtvaardiging van de steun van zijn land beriep Henk Vredeling, de toenmalige Nederlandse minister van Defensie (Partij van de Arbeid), zich zelfs op de Holocaust:
“Ik heb Ă©Ă©n keer gezien hoe de Joden werden verdreven en ik kon dat toen niet voorkomen. Ik nam me voor dat dit me geen tweede keer zou overkomen.â
Terwijl andere Europese landen het zelfbeschikkingsrecht van het Palestijnse volk begonnen te erkennen, bleven de Nederlanders onvermurwbaar en probeerden elke erkenning tegen te houden; ze stemden in 1974 in de Algemene Vergadering zelfs tegen Resolutie 3237, die dat recht erkende.
Al in 1972 verzekerde de toenmalige Nederlandse minister van Defensie Norbert Schmelzer zijn IsraĂ«lische bondgenoten dat hij zich zou blijven verzetten tegen de intentie van de Europese landen om het zelfbeschikkingsrecht van de Palestijnen te erkennen, en zijn inspanningen zou verdubbelen om zoân Europese erkenning âop aanvaardbare wijze te laten vervagenâ.
Buiten Israël is Nederland aantoonbaar het meest anti-Arabische, anti-moslimland ter wereld
Het waren ook de Nederlanders die erop aandrongen om de Verklaring van Venetië (1980) van de toenmalige Europese Gemeenschap, die de Palestijnse rechten ondersteunde, af te zwakken.
Uitvoer van racistisch getrainde honden
Daarenboven legt Nederland zich toe op de uitvoer van honden naar de IsraĂ«lische âOketzâ-legereenheid, honden die speciaal getraind zijn voor aanvallen op Palestijnen.
In feite is de Nederlandse ondersteuning van Israël zo fanatiek dat de al even fanatieke pro-Israëllanden in Europa, waaronder Duitsland, Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk, het buitensporige karakter ervan bekritiseren.
In 2012 verwierp de toenmalige Nederlandse buitenlandminister Uri Rosenthal van de Volkspartij voor Vrijheid en Democratie (VVD) een gezamenlijke Europese verklaring, die zich beriep op een Europees rapport over de IsraĂ«lische bezetting van de Westelijke Jordaanoever, en stelde alles in het werk om een ander rapport, dat kritisch was voor het IsraĂ«lische beleid, te âtorpederenâ.
Rosenthal drong erop aan de bezette Palestijnse gebieden slechts te vermelden als niet meer dan âbetwisteâ gebieden, een echo van de officiĂ«le benaming, die IsraĂ«l indertijd hanteerde.
Na de capitulatie van Yasser Arafat in Oslo in 1993 begonnen de Nederlanders met het financieren van door IsraĂ«l gesteunde Bantoestans op de Westelijke Jordaanoever en in Gaza. Niettemin en naarmate het âvredesprocesâ verder afbrokkelde, bleef de Nederlandse consensus overeind: IsraĂ«l had het recht het noodzakelijk geachte geweld in te zetten om zich ââte verdedigenâ, en het waren de Palestijnen die een einde moesten maken aan hun âgeweldâ.
Niets nieuws onder de zon dus, want al in de jaren 1920 en 1930 waren zulke standpunten verschenen: ze beschreven de Palestijnen als oosterse âlandbouwers met een âwrede psychologieâ, een ‘passionele ziel’, en in staat tot âgenadeloze wreedhedenâ”, zoals historicus Malcontent aantoont.
Endemisch racisme
Niet alleen de Nederlandse politieke klasse en de Nederlandse media verafgoden IsraĂ«l en hebben een afkeer voor de Palestijnen. Hetzelfde geldt voor de brede Nederlandse opinie. In 2003 bleek uit het overzicht van het German Marshall Fund dat “in Europa, de Nederlandse gemeenschap de warmste gevoelens bleef koesteren voor IsraĂ«l maar ook de koudste voor de Palestijnenâ.
Buiten Israël zelf is Nederland aantoonbaar het meest anti-Arabische, anti-moslim- en anti-Palestijnse land ter wereld, zowel officieel en in de media als onder het volk.
Het racisme van Nederlandse ambtenaren tegen hun eigen burgers met een Arabische of moslimachtergrond sluit perfect aan bij hun eigen geschiedenis van settlerkolonialisme
Desondanks heeft de BDS-beweging (Boycott, Divestment, and Sanctions) een aantal successen geboekt in het land: in de voorbije jaren maakte het grootste Nederlandse pensioenfonds ABP een einde aan zijn investeringen in Israëlische banken en schrapte de Nederlandse vakbond FNV zijn partner, de technologieonderneming HP, uit zijn aanbod aan de leden.
Maar komt het, gezien Nederlands afschuwelijke geschiedenis van settlerkolonialisme, zijn status als een van Europaâs grootste Afrikaanse slavenhandelaars, om nog niet te spreken van zijn pro-IsraĂ«l- en anti-Palestinageschiedenis, als een verrassing dat zijn ambtenaren die IsraĂ«lische pro-genocidehooligans steunen?
En dat ze hun eigen burgers veroordelen die met die hooligans in botsing kwamenïŒ niet omdat ze Joden zijn maar vanwege hun racistische gezangen en gewelddadige rellen en hun aanvallen tegen de manifestanten?
Anti-moslimracisme
Het Nederlandse officiĂ«le racisme tegen de eigen burgers met een Arabische of moslimachtergrond sluit naadloos aan bij âs lands geschiedenis van settlerkolonialisme in de Amerikaâs, Zuid-Afrika en IndonesiĂ« ïŒ wiens witte settlerkolonie, die vandaag de dag Jakarta is, ooit door de Nederlanders âBataviaâ werd genoemd – en hun voortdurend engagement tegenover IsraĂ«l en zijn Joods en op overheersing gebaseerde regime.
Hun verdediging van de Israëlische pro-genocide relschoppers als slachtoffers en hun onderdrukking van de anti-genocide manifestanten als daders van een pogrom is slechts de recentste uiting van hun endemisch Nederlands racisme.
Dit artikel verscheen eerder op Middle East Eye. De vertaling is van Marina Mommerency.