Vlag van de Nederlandse kolonie Suriname (19e eeuw). Foto: Samhanin, Wikipedia / CC BY-SA 3.0
Analyse - Joseph Massad,

Nederlands lange voorgeschiedenis van koloniaal racisme

Na de rellen in Amsterdam met de hooligans van Maccabi Tel Aviv kozen media, politici en een groot deel van Nederland de kant van de zionisten en de hooligans, en beschuldigden ze hun eigen inwoners van antisemitisme. Die houding is de recentste uiting van het eeuwenlange koloniale racisme van Nederland.

dinsdag 26 november 2024 10:06
Spread the love

 

Na de rellen reageerde de westerse wereld met verbijstering op de zogenaamde “antisemitische aanvallen” tegen IsraĂ«lische voetbalfans in Amsterdam, waarbij tien van hen verwondingen opliepen.

Terwijl manifestanten massaal werden opgepakt, veroordeelde koning Willem-Alexander van Nederland zonder aarzelen de aanvallen. Ze deden volgens hem denken aan “de donkere en grimmige tijden voor het Joodse volk”, en hij voegde eraan toe dat hij “zijn ogen niet zou sluiten voor antisemitisme”.

Koning Alexander verwijst naar de Holocaust …

Voor de koning lijkt het echter geen antisemitisme te zijn wanneer hij Israëlische voetbalhooligans gelijkstelt aan het hele Joodse volk, of op zijn minst aan alle Nederlandse Joden, noch wanneer hij de botsing tussen deze hooligans en demonstranten tegen de genocide vergelijkt met de Holocaust.

In een telefoongesprek met de IsraĂ«lische president Isaac Herzog op vrijdagmorgen bevestigde de koning verder: “We hebben de Joodse gemeenschap in Nederland in de steek gelaten tijdens de Tweede Wereldoorlog en vorige nacht deden we dat opnieuw.”

Het is niet duidelijk of de koning verwees naar de antisemitische rellen in zijn land tegen de Amsterdamse Joden nadat het bezet werd door de nazi’s, meer specifiek in februari 1941, of naar de collaboratie van de Nederlandse politie met de nazi’s bij de opsporing en deportatie van Nederlandse Joden.


 maar minimaliseert samenwerking met nazi’s

De naoorlogse Nederlandse overheid en de publieke opinie vergeten vaak melding te maken van de omvang van de collaboratie tijdens de bezetting van hun land.

Collaboreren met de nazi’s, waaraan minstens 300.000 Nederlandse burgers zich schuldig hebben gemaakt, met inbegrip van een netwerk van “Jodenjagers”, verschilt echter van wat de koning het louter ‘in de steek laten’ van de Joodse gemeenschap door de Nederlanders noemt.

Zelfs de cognitief sputterende en van enige originaliteit gespeende VS-president Joe Biden praatte de woorden van de koning na: de aanvallen “roepen herinneringen op aan donkere momenten in de geschiedenis”.

Ook de Franse president Emmanuel Macron “veroordeelde ten stelligste” het “geweld tegen IsraĂ«lische burgers in Amsterdam” en zei dat het deed denken aan “de meest schaamteloze uren in onze geschiedenis”. Later kondigde hij zijn plan aan om de wedstrijd van de Uefa Nations League in Parijs bij te wonen en zo “een boodschap van broederlijkheid en solidariteit uit te sturen na het ontoelaatbare antisemitische optreden”.

‘Pogroms’

De westerse leiders waren woedend over de ‘pogrom’ en velen namen de beschrijving van de IsraĂ«lische mainstream media over de gebeurtenissen van 7 november over.

In een van hun populaire gezangen vierden de Israëlische hooligans de afslachting van tientallen duizenden Palestijnse kinderen in Gaza

The Jerusalem Post, een rechtse IsraĂ«lische krant, verwees naar de vechtpartij als de “Amsterdamse pogrom” en vergeleek die met de Kristallnacht. (De Kristallnacht was een door de nazi’s georganiseerde pogrom in de nacht van 9 op 10 november 1938 gericht op de Joden in Duitsland, nvdr.)

De linkse IsraĂ«lische journalist Gideon Levy sloot zich bij het koor aan en had het over “een lelijke, criminele pogrom”, maar hij wees ook op de gelijkenis met de huidige kolonistenpogroms op de Westelijke Jordaanoever, die de westerse pers wegmoffelt.

Pogrom of botsing tussen voor- en tegenstanders van genocide?

Na de chaos in Amsterdam beloofde de Duitse politie dat ze “de veiligheid van de Joodse instellingen zou opvoeren in de stad, die een grote Joodse gemeenschap huisvest”.

Wat was het nu eigenlijk? Waren de vermeende aanvallen gericht op de Joodse gemeenschap in Amsterdam – hun huizen, synagogen, kerkhoven en winkels – of ging het om een confrontatie tussen IsraĂ«lische voetbalhooligans, die genocide en racisme steunen, en Nederlandse tegenstanders?

Volgens The New York Times bestaan er videobeelden van vóór de botsing waarop IsraĂ«lische fans te zien zijn die in de stad waren voor de voetbalmatch tussen IsraĂ«l en Nederland (die de IsraĂ«liĂ«rs overigens verloren), die racistische “anti-Arabische slogans scandeerden op weg naar de match”.

In een van hun populaire gezangen vierden ze de voortgaande genocide op de Palestijnen en de afslachting van tienduizenden kinderen in Gaza, terwijl ze scandeerden: “Waarom zijn er geen scholen in Gaza? Omdat er geen kinderen meer zijn.”

De hooligans scandeerden: “Waarom zijn er geen scholen in Gaza? Omdat er geen kinderen meer zijn”

De nacht vóór de rellen vielen IsraĂ«lische voetbalfans een Nederlandse taxibestuurder van Arabische afkomst aan. Volgens de Nederlandse politie “vandaliseerden [ze] een taxi, verbrandden een Palestijnse vlag en sleurden de Palestijnse vlaggen van de gevels van lokale huizen”.

Er zijn tevens videobeelden van IsraĂ«lische hooligans die “de Nederlandse politie aanvielen, privĂ©woonsten bekogelden met stenen en slachtoffers achterna zaten met metalen buizen”. Ze riepen scheldwoorden naar de lokale Nederlandse bevolking op de Dam, waaronder “krijg de klere, Palestina”.

Wellicht mikten ze op Nederlandse burgers met een Arabische of moslimachtergrond.

Wat zou de Nederlandse koning en een koor van Nederlandse politici, waaronder de burgemeester van Amsterdam, bezielen om hun eigen burgers als “antisemieten” te bestempelen, als het de IsraĂ«lische pro-genocide hooligans waren die de manifestanten aanvielen en met hen in de clinch gingen, wat in het Westen een golf van steun uitlokte alsof er een echte pogrom was geweest tegen de Joodse gemeenschap in Amsterdam?

Misschien kan wat historische context helpen.

‘Het meest pro-IsraĂ«lische land’

Op 3 september, te midden van de Israëlische genocide van het Palestijnse volk in Gaza, vierde Nederland de 75 jaar diplomatieke relaties met Israël met een grote receptie in Den Haag, in aanwezigheid van de Israëlische ambassadeur en de huidige Nederlandse buitenlandminister Caspar Veldkamp.

Nederland, dat zich in november 1947 had geschaard achter de VN-resolutie over de opdeling van Palestina, erkende IsraĂ«l de facto in december 1949 door er relaties mee aan te knopen en de jure in 1950 – een jaar en zeven maanden na de oprichting van de Europese Joodse settlerkolonie.

Dat die erkenning van IsraĂ«l vertraging opliep, had niets te maken met enige afkeer voor witte settlerkolonies, waarvan de Nederlanders drie en een halve eeuw lang pioniers waren geweest in de Amerika’s, Zuid-Afrika en Zuidoost-AziĂ«. (Het waren inderdaad Nederlanders die de eerste apartheidsmuur bouwden om de inheemse bevolking buiten te houden uit wat nu Manhattan is. De naam “Wall Street” verwijst er nog naar.)

100.000 dode Indonesiërs na WOII

De vertraging had veeleer te maken met de destijds door de VN opgelegde onderhandelingen over de ontmanteling van de Nederlandse settlerkolonie in Indonesië.

De Nederlanders wilden die niet in het gedrag brengen door de Indonesiërs te beledigen (waarschijnlijk omdat de meerderheid uit moslims die zelf vier eeuwen het slachtoffer van Europees settlerkolonialisme waren geweest). Ze hadden immers sinds 1945 100.000 Indonesiërs gedood; 40.000 van hen werden in koelen bloede geëxecuteerd.

De Nederlanders pleegden die moordpartijen meteen na de Holocaust en de bevrijding van hun eigen land van de nazi’s. Na de onafhankelijkheid van IndonesiĂ« (27 december 1949) voelden ze zich vrij om IsraĂ«l te erkennen.

In tegenstelling tot alle andere Europese landen die relaties hadden met Israël en hun ambassades vestigden in Tel Aviv, kozen de Nederlanders voor West-Jeruzalem, dat de Israëliërs op 5 december 1949 illegaal hadden geannexeerd. De Algemene Vergadering van de VN vaardigde vier dagen later Resolutie 303 uit, die de annexatie veroordeelde als een schending van de internationale wetgeving.

Nederlandse ambassade al in 1949 in West-Jeruzalem

Nadat Israël Oost-Jeruzalem had geannexeerd (1967) verhuisden de Nederlanders in 1980 hun ambassade naar Tel Aviv, op instructie van de Europese Gemeenschap. Recent zijn er echter voorbereidingen geweest om ze weer naar het illegaal geannexeerde deel van Jeruzalem terug te brengen.

Sinds 1950 is Nederland, in de woorden van de Nederlandse historicus Peter Malcontent, het “meest pro-IsraĂ«lische land in Europa” geweest.

Nederland, het meest antisemitische land in Europa tijdens WOII

Tijdens de Tweede Wereldoorlog collaboreerden veel Nederlanders met de nazi’s bij de deportatie en vernietiging van de grote meerderheid van de Nederlandse Joden (meer dan 105.000) net als andere pro-genocide gerichte Europeanen. De Nederlanders hebben hun spijt uitgedrukt voor hun misdaden door na de oorlog steun te verlenen aan het Joodse settlerkolonialisme in Palestina.

De Nederlandse christenen beschouwden zichzelf als een broederlijk Germaans en Arisch ras en werden door de nazi’s, die hen als gelijken beschouwden, gecultiveerd.

Van alle door de nazi’s veroverde West-Europese landen rapporteerde Nederland naar het einde van de oorlog toe het grootste aantal vermoorde Joden, zowel in percentages (75 procent) als in absolute cijfers, meer dan BelgiĂ« of Frankrijk.

De Nederlandse sociaaldemocratische premier Willem Drees, zelf een oorlogsgevangene van Buchenwald, was de settlerkolonies in het algemeen zeer genegen. Hij versterkte niet alleen de vriendschap tussen zijn land en Israël maar streefde ook naar een persoonlijke vriendschap met David Ben-Gurion.

Fanatieke steun van alle grote partijen

De liefde van koloniaal Nederland voor Israël overstijgt evenwel de politieke partijen.

Voormalig Nederlands buitenlandminister (1952-1971) Jozef Luns bijvoorbeeld was lid van de Katholieke Volkspartij en al even toegewijd aan Israël als Drees.

Bij Drees en Luns kwam hun liefde voor Israël voort uit de Holocaust. De meerderheid van de Nederlandse bevolking deelde hun gevoelens. Tijdens de verovering van de rest van Palestina en drie Arabische landen in 1967 was de steun van het volk groter dan in de VS en alle andere landen van Europa (67 procent van de Nederlanders steunde Israël. In de VS was het 55 procent, in het VK 59 procent en in Frankrijk 58 procent).

Consequent tegen zelfbeschikking voor Palestijnen

Tijdens de oorlog van 1973 verleende Nederland niet alleen steun aan Israël met wapens om het illegaal veroverde Arabische land te verdedigen. Ter rechtvaardiging van de steun van zijn land beriep Henk Vredeling, de toenmalige Nederlandse minister van Defensie (Partij van de Arbeid), zich zelfs op de Holocaust:

“Ik heb Ă©Ă©n keer gezien hoe de Joden werden verdreven en ik kon dat toen niet voorkomen. Ik nam me voor dat dit me geen tweede keer zou overkomen.”

Terwijl andere Europese landen het zelfbeschikkingsrecht van het Palestijnse volk begonnen te erkennen, bleven de Nederlanders onvermurwbaar en probeerden elke erkenning tegen te houden; ze stemden in 1974 in de Algemene Vergadering zelfs tegen Resolutie 3237, die dat recht erkende.

Al in 1972 verzekerde de toenmalige Nederlandse minister van Defensie Norbert Schmelzer zijn IsraĂ«lische bondgenoten dat hij zich zou blijven verzetten tegen de intentie van de Europese landen om het zelfbeschikkingsrecht van de Palestijnen te erkennen, en zijn inspanningen zou verdubbelen om zo’n Europese erkenning “op aanvaardbare wijze te laten vervagen”.

Buiten Israël is Nederland aantoonbaar het meest anti-Arabische, anti-moslimland ter wereld

Het waren ook de Nederlanders die erop aandrongen om de Verklaring van Venetië (1980) van de toenmalige Europese Gemeenschap, die de Palestijnse rechten ondersteunde, af te zwakken.

Uitvoer van racistisch getrainde honden

Daarenboven legt Nederland zich toe op de uitvoer van honden naar de IsraĂ«lische ‘Oketz’-legereenheid, honden die speciaal getraind zijn voor aanvallen op Palestijnen.

In feite is de Nederlandse ondersteuning van Israël zo fanatiek dat de al even fanatieke pro-Israëllanden in Europa, waaronder Duitsland, Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk, het buitensporige karakter ervan bekritiseren.

In 2012 verwierp de toenmalige Nederlandse buitenlandminister Uri Rosenthal van de Volkspartij voor Vrijheid en Democratie (VVD) een gezamenlijke Europese verklaring, die zich beriep op een Europees rapport over de IsraĂ«lische bezetting van de Westelijke Jordaanoever, en stelde alles in het werk om een ander rapport, dat kritisch was voor het IsraĂ«lische beleid, te ‘torpederen’.

Rosenthal drong erop aan de bezette Palestijnse gebieden slechts te vermelden als niet meer dan “betwiste” gebieden, een echo van de officiĂ«le benaming, die IsraĂ«l indertijd hanteerde.

Na de capitulatie van Yasser Arafat in Oslo in 1993 begonnen de Nederlanders met het financieren van door IsraĂ«l gesteunde Bantoestans op de Westelijke Jordaanoever en in Gaza. Niettemin en naarmate het ‘vredesproces’ verder afbrokkelde, bleef de Nederlandse consensus overeind: IsraĂ«l had het recht het noodzakelijk geachte geweld in te zetten om zich “‘te verdedigen”, en het waren de Palestijnen die een einde moesten maken aan hun ‘geweld’.

Niets nieuws onder de zon dus, want al in de jaren 1920 en 1930 waren zulke standpunten verschenen: ze beschreven de Palestijnen als oosterse “landbouwers met een ‘wrede psychologie’, een ‘passionele ziel’, en in staat tot ‘genadeloze wreedheden’”, zoals historicus Malcontent aantoont.

Endemisch racisme

Niet alleen de Nederlandse politieke klasse en de Nederlandse media verafgoden IsraĂ«l en hebben een afkeer voor de Palestijnen. Hetzelfde geldt voor de brede Nederlandse opinie. In 2003 bleek uit het overzicht van het German Marshall Fund dat “in Europa, de Nederlandse gemeenschap de warmste gevoelens bleef koesteren voor IsraĂ«l maar ook de koudste voor de Palestijnen”.

Buiten Israël zelf is Nederland aantoonbaar het meest anti-Arabische, anti-moslim- en anti-Palestijnse land ter wereld, zowel officieel en in de media als onder het volk.

Het racisme van Nederlandse ambtenaren tegen hun eigen burgers met een Arabische of moslimachtergrond sluit perfect aan bij hun eigen geschiedenis van settlerkolonialisme

Desondanks heeft de BDS-beweging (Boycott, Divestment, and Sanctions) een aantal successen geboekt in het land: in de voorbije jaren maakte het grootste Nederlandse pensioenfonds ABP een einde aan zijn investeringen in Israëlische banken en schrapte de Nederlandse vakbond FNV zijn partner, de technologieonderneming HP, uit zijn aanbod aan de leden.

Maar komt het, gezien Nederlands afschuwelijke geschiedenis van settlerkolonialisme, zijn status als een van Europa’s grootste Afrikaanse slavenhandelaars, om nog niet te spreken van zijn pro-IsraĂ«l- en anti-Palestinageschiedenis, als een verrassing dat zijn ambtenaren die IsraĂ«lische pro-genocidehooligans steunen?

En dat ze hun eigen burgers veroordelen die met die hooligans in botsing kwamen niet omdat ze Joden zijn maar vanwege hun racistische gezangen en gewelddadige rellen en hun  aanvallen tegen de manifestanten?

Anti-moslimracisme

Het Nederlandse officiĂ«le racisme tegen de eigen burgers met een Arabische of moslimachtergrond sluit naadloos aan bij ‘s lands geschiedenis van settlerkolonialisme in de Amerika’s, Zuid-Afrika en IndonesiĂ«  wiens witte settlerkolonie, die vandaag de dag Jakarta is, ooit door de Nederlanders “Batavia” werd genoemd – en hun voortdurend engagement tegenover IsraĂ«l en zijn Joods en op overheersing gebaseerde regime.

Hun verdediging van de Israëlische pro-genocide relschoppers als slachtoffers en hun onderdrukking van de anti-genocide manifestanten als daders van een pogrom is slechts de recentste uiting van hun endemisch Nederlands racisme.

 

Dit artikel verscheen eerder op Middle East Eye. De vertaling is van Marina Mommerency.

Creative Commons

dagelijkse newsletter

take down
the paywall
steun ons nu!